De Dood, een grijnzende bende knoken die met een houw van de zeis beschikt over leven en dood, wordt de ene keer gruwelijk realistisch en wreedaardig voorgesteld, en dan weer geridiculiseerd en ontdaan van elke dreiging. Meer nog dan de zeis of de botten is het echter de naakte menselijke schedel die duisternis en dood met elkaar verbindt, en tot de menselijke verbeelding spreekt.
Met No Rest For Ghosts lijkt Minus Story dit beeld op een kinderlijk visuele manier te willen bezweren. Het naaiwerk, inclusief veelkleurige letters en roze doodshoofd op de hoes, evenals de kindertekeningen binnenin plaatsen de pijn en droefenis die ook dit album beheersen in een milder, licht ironisch licht. Het heeft Minus Story dan ook nooit aan ironie ontbroken. De in pijn gedrenkte songs mogen dan wel in alle ernst gezongen worden, toch lijkt het verdriet nooit de bovenhand te nemen.
Net als bij The Captain Is Dead, Let The Drum Corpse Dance en Heaven And Hell EP verschuilen de prachtige songs zich bovendien nog steeds achter een gigantische wall of crap die een weinig aandachtige luisteraar maar al te snel zal frustreren. Minus Story blijft — bewust of onbewust? — met songstructuren en melodielijnen spelen. Op "I Was Hit" flaneert Geiger door een muzikaal mijnenveld waar instrumenten allerhande wanhopig om zijn aandacht smeken, terwijl in "Knocking On Your Head" vaagweg een melodie schemert en de muzikale chaos nog net binnen de perken gehouden wordt.
Maar met "Ringing In The Dark" valt alles pas echt in de juiste plooi: voor de eerste maal horen we welke parels zich verschuilen achter de grillige songs. Goedkope elektronica en dromerige pop wandelen hand in hand terwijl melancholische sferen de song bepalen. Wondermooi meerstemmig start "Hold On", waarna de duisternis opnieuw de bovenhand neemt zonder zich nog langer achter een bevreemdende klankopbouw te verbergen. "Without love life cannot go on. But you lost the one that you love" klinkt het moedelozer dan ooit tevoren.
"Little Wet Head" klinkt dan ook verbazingwekkend vrolijk na zoveel pijn, al voeren we bij deze parabel over kannibalisme nog steeds geen vreugdedansje uit. Ook het dromerige "Waking Up" raakt een vrolijkere noot terwijl speels een orgel weerklinkt en Geiger zich in de jas van Grandaddy hult. Geheel onverwacht houdt het melancholische "Will I Be Fighting" dan ook lelijk huis in onze gemoedsgesteldheid, zodat we droef te moede de pijn ons lichaam door laten dringen: "And now, little one hear me now. We’ll be fighting and taken down."
Nu de burgeroorlog teneinde lijkt, worden de wonden gelikt in het door een slide-guitar gedomineerde "There Is A Light". Een enkel dodenmarsritme weerklinkt wanneer een verloren gewaande trompet de kaken op elkaar klemt, terwijl de legerarts/slager tegen beter weten in zijn bloedige werk verricht, want "Weak as word is my body alive, and thin as the air I’ll be when I die" . Het is dan ook onze geest die door "To The Ones You Haunted" dwaalt, verloren gewaande klanken echoën doorheen deze spookversie van een rocksong. "In Our hands" sluit No Rest For Ghosts af, maar wijzer zijn we nog niet geworden.
Het heeft opnieuw menig luisterbeurt gevergd eer we rationeel konden aanvaarden wat ons van bij de eerste aangehoorde noot intuïtief duidelijk was, Minus Story laat zich immers niet zomaar kennen. Ook op No Rest For Ghosts verdrinken de songs in schijnbare chaos terwijl een groeiende fascinatie voor frustratie zorgt. Minus Story weet nog steeds de zwakke plekken te raken zonder ooit enige klaarheid te scheppen. No Rest For Ghosts is een weinig hapklare brok voor melancholische fijnproevers geworden.
