Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk is het mij dan toch
gelukt: ik ben doorgestoten tot de genialiteit van ‘Feels’. Nadat
de plaat vanuit verschillende hoeken onder loftuitingen werd
bedolven, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Het feit dat ik zelfs
nog steeds met een extatische glimlach terugdenk aan de vorige
plaat van de groep, ‘Sung Tongs’, hielp natuurlijk ook. Groot was
echter mijn verbazing toen bleek dat de gezellige, freaky
kampvuursongs vanop die plaat opnieuw ingeruild werden voor een
iets zwaarder en nog excentrieker geluid in de lijn van hun eerste
releases. Terwijl ik dacht de groep en haar grillen nu wel te
kennen en dat ik wist waaraan ik me moest verwachten, leek de
muziek me deze keer niet bepaald als speciaal over te komen, indien
er wat naast de excentriciteit gekeken werd. Gelukkig kon ik mezelf
overhalen om de plaat nog een laatste kans te geven; op ‘Sung
Tongs’ gaven ‘Panda Bear’, ‘Deaken’, ‘Geologist’ en ‘Avey Tare’
immers ook niet meteen al hun geheimen prijs.
Als een goddelijke ingeving vielen alle stukjes plots in elkaar.
‘Feels’ begint dan ook verraderlijk simpel, waardoor niet meteen
duidelijk wordt hoe diep de plaat eigenlijk wel gaat. ‘Have You
Seen The Words’ is een van de meest straight forward
popsongs die de groep tot nu toe opgenomen heeft. Bovendien is het
voor wie de groep nog niet zou kennen de ideale introductie tot de
vreemde vocale capriolen en abstracte teksten die eigen zijn aan
zanger Panda Bear. ‘Grass’ lijkt gestuwd te worden door een
redelijk traditioneel drumpatroon, totdat in het refrein wilde
kreten dwars door het nummer priemen, hoewel het nog steeds wild
aanstekelijk is. Ook ‘The Purple Bottle’ tapt uit hetzelfde vaatje
en klinkt als een op hol geslagen bosdans waarbij herten de drums
verzorgen. Pas vanaf het vierde nummer begint Animal Collective
terug te keren naar meer vertrouwd terrein en krijgen
soundscape-achtige nummers opnieuw de bovenhand. ‘Bees’ zou in een
vroegere fase een meer traditionele popsong geweest kunnen zijn,
maar werd van werkelijk alle ballast ontdaan, om die vervolgens te
vervangen door een dikke laag auto-harp. ‘Daffy Duck’ is
gelijkaardig, maar verbleekt een beetje tussen de overige
nummers.
Wanneer Panda Bear en de zijnen echter een nummer lang zichzelf
onder controle houden, worden ongekende hoogten bereikt. ‘Banshee
Beat’ neemt volop de tijd om op te bouwen; zachtjes knisperende
gitaren plaveien eerst nogal richtingloos de weg voor de invallende
drums, waarna het nummer eindelijk vorm krijgt en omgebouwd wordt
tot een heerlijke zomerse liefdesverklaring. ‘Turn Into Something’
is een passende afsluiter: een nummer dat nog één keer alle
registers opentrekt voor wat gezien kan worden als een samenvatting
van de voorgaande drie kwartier, en nu al doet uitkijken naar
meer.
Na enkele aandachtige luisterbeurten voelt ‘Feels’ toch aan als de
logische opvolger van ‘Sung Tongs’. Op die plaat was de groep
immers gehalveerd en met alle leden opnieuw in de rangen kon het
muzikale palet uitgebreid worden en naar meer en nieuwe geluiden
gezocht worden. ‘Feels’ zal voor de meeste luisteraars net iets
teveel balanceren op de dunne lijn van genialiteit en gekte en net
dat beetje teveel overweldigen, maar de muziek van dit viertal is
dan ook nog steeds een acquired taste. Laat er echter geen
twijfel over bestaan: Animal Collective is behoort tot het beste
wat de freakfolk te bieden heeft en verkeert met ‘Feels’ in
bloedvorm.
