Waarom het zo traag gaat, meneer? Omdat het zo goed moet zijn – aha! "Songs schrijven die er toe doen", was de ambitieuze missie voor de nieuwe plaat van Mintzkov en daarom steekt deze mooie zwaan, zeven jaar na haar Rock Rally-overwinning, pas voor de tweede keer haar fiere nek uit.
M For Means And L For Love mocht anno 2003 bij de drie beste Belgische platen van het toen nog prille decennium worden gerekend. Een zweverig keyboard voerde de boventoon in pareltjes als "I Do" en "In Every Crowd", en het mooie artwork verraadde dat Mintzkov (Luna) ook visueel voor subtiele schoonheid stond. Het was nét geen liefde op het eerste gezicht, maar eens we haar hadden leren kennen, mocht ze, verheugd als we waren, overal mee naartoe.
Daarna volgde echter wachten, en langer wachten: de tweede Mintzkov-plaat bleef uit. Af en toe dook de band op kleine zaalconcertjes op, waar nieuwe nummers uitgeprobeerd werden, maar een nieuw album kwam er vooralsnog niet. Toen enkele weken geleden het verlossende bericht de wijde wereld werd ingestuurd, was het dan ook moeilijk vreugdekreetjes te onderdrukken: "Mintzkov Luna wordt Mintzkov" – (ze leven nog!) – "en 360° komt uit op 16 maart".
Het eerste dat opvalt aan 360° is dat het "jonge honden"-geluid van het debuut plaats heeft gemaakt voor een meer "rechttoe, rechtaan"-aanpak. Het volwassener Mintzkov is spaarzamer met de keyboards en gooit liever wat meer gitaren in de strijd. Nummer één, "Life After Fire", zet de deuren wijd open met een vette riff; het onverslijtbare "One Equals A Lot" is een pitbull die doorbijt. Bosschaerts’ slepende, wat aan Tom Barman verwante stemgeluid, is nog steeds de opmerkelijke smoel van de Mintzkov-sound, maar af en toe komt nu ook bassiste Lies Lorquet een charmant woordje meezingen, wat van "One Equals A Lot" en "Ruby Red" de meest sprekende nummers op deze plaat maakt.
De stomende titeltrack is een ouder broertje van "I Panic" uit M For Means, en heeft louter de ambitie om oren aan stukken te scheuren. "Ruby Red" zou dan weer dé ultieme Mintzkov-song kunnen zijn: wentelende gitaren die van melancholie in woestenij vloeien, een bijzonder goedgemikte keyboardtune die het nummer halverwege helemaal op smaak brengt, terwijl de vocalen van Lies Lorquet ons helemaal doen smelten. "Ruby Red" is de gedoodverfde tweede single en behoort zonder twijfel tot het mooiste dat Mintzkov al gemaakt heeft.
Een promoman heeft een poging ondernomen om Mintzkov binnen een afgelijnd spectrum te plaatsen en maakt gewag van "een kruising tussen Pixies en Girls Against Boys". Maar het valt ernstig te betwijfelen of die vlag de juiste lading dekt. Mintzkov klinkt bovenal koppig zichzelf, en het is hun verdienste dat ze naar een nog herkenbaarder geluid zijn geëvolueerd. Weemoedige songs als "Return And Smile" of "Miles Ahead" dragen hun onmiskenbare stempel: met een geluid uit de duizend, en mokerende ritmes zoals die van "Let’s Talk Things Over" en "Title You", nemen ze de fan kordaat bij het nekvel. Mintzkov is niet ter plaatse blijven trappelen sinds M For Means; ontluikende schoonheid komt op 360° tot volle bloei.
"Sugar Rush" en "Hitman" mogen als laatste hun kunnen tonen. Op het eerste gehoor lijken dit twee eerder grijze songs, maar dat blijkt een vergissing. "Grijs" is een schromelijk misplaatst adjectief om een band te omschrijven die zich moeiteloos bedient van een kleurenspectrum dat enkel in een late zomeravond zijn aardse evenbeeld vindt.
"Songs schrijven is de hel voor ons", liet Phil Bosschaerts ooit in een goddeau-interview optekenen, en dat klonk alsof Mintzkov geen lang leven beschoren zou zijn. Maar 360° bewijst nu dat dit vijftal geen muzikaal leed ondervindt van een studioruzie meer of minder. "De nieuwe Mintzkov" bevestigt het aan zekerheid grenzende vermoeden dat wij na de debuutplaat al hadden: Mintzkov is een gouden groepje waarop wij opnieuw vier jaar zullen wachten, als ze die nodig hebben.
Mintzkov speelt o.a. op 22 maart in de Trix en op 6 april in de AB.
