AB en Botanique bundelden voor de achtste keer de krachten voor ABBota, waarbij over twee dagen heen tien relevante Belgische acts voor een aantrekkelijke prijs worden aangeboden. Terwijl op vrijdag de nadruk iets meer lag op beloftevolle acts van over de taalgrens (The Feather, Vismets en Robbing Millions), leek zaterdag het publiek gekomen voor de betere pop en rock uit Vlaanderen.
We moeten eerlijk zijn: we zijn geen kenners van de seventies- en eightiespop waar Hitsville Drunks, de band rond duivel-doet-al Mauro Pawlowski graag naar verwijst, noch van hun debuutplaat Sincerely Avarage. Maar daar zal snel verandering in komen, dachten we, na de eerste minuten hapklare rock in de Orangerie. De ietwat oudere bezoeker beseft wellicht dat met gitarist Sjoerd Bruil (Sukilove, Dez Mona), bassist Jan Wygers (Creature With The Atom Brain) en drummer Herman Houbrechts (Dead Man Ray) nog meer vaderlandse rockiconen op het podium staan. De muziek die ze brengen op een sublieme harmonische wijze is hapklaar, doorsnee en retro, maar o zo aanstekelijk. Intrigerend zelfs. Bijvoorbeeld wanneer een cover van “Cracking Up” van Nick Lowe met oneindig veel spelplezier wordt gebracht. Aanschaffen dat debuut, dat uit is via het authentieke Starman Records. U zal niets wereldschokkends horen, maar u wel kostelijk amuseren.
Kleine verrassing van de avond is Mintzkov, dat vorig jaar Sky Hits Ground uitbracht. De Antwerpse band rond de tandem Philip Bosschaert – Lies Lorquet was eerlijk gezegd het bandje dat we ooit eens op een veel te druk event als een Student Kick-Off of op een veilige afstand gadesloegen, maar de aandacht werd plots getrokken door “Word Of Mouth”. Een nummer dat veel airplay kreeg, misschien wel door de dEUS-sound, maar zeker verdiend. Ook in de Botanique sleept het nazomerlied ons subtiel mee naar een warmere periode, alsof we alweer in de zachte overgang tussen augustus en september zitten.
Ook die andere zwoele single, “Slow Motion Full Ahead”, nestelt zich in de gehoorhang als een venijnige teek. Iets steviger klinken de oudere nummers “Ruby Red” en “Opening Fire”; kort door de bocht gezegd zijn het scheurende poprocknummers overgoten met een Placebo-sausje. Ook de Engelstalige cover van Stromae wordt op applaus onthaald. Het voorlaatste nummer — het geheugen laat ons even in de steek — van de aangename set kan zelfs verschroeiend genoemd worden. De Organgerie verlaten op een hoogtepunt lijkt ook de redenering van andere bezoekers, want aan de Rotonde is het al aanschuiven geblazen voor vier Limburgse rocksterren in wording.
De vurige set van The Sore Losers — een week eerder goed voor een uitverkochte Muziekodroom — kan niet beter beginnen dan met “Don’t Know Nothing”, een nummer dat alles zegt over de vier podiumbeesten — Cedric springt er (letterlijk) wel het meest bovenuit. Het doet enorm denken aan The Rolling Stones, The Who en The Raconteurs, bands waar het viertal graag naar verwijst. Ook bij “Working Overtime” kan je moeilijk blijven stilstaan en met rauwe, overrompelende blues (“Your Smile”) wordt het verschroeiende elan verder gezet. Met rockballads “Blues Shoes” en “Gold In Them Hills” nemen de missionarissen van de eerlijke rock even wat gas terug.
Maar veel tijd om op adem te komen is er niet want er volgen nog scheurende versies van toppers als “Girls Gonna Break It” en “Juvenile Heart Attack”. Dit is niet alleSoen rock voor rockers, maar ook voor een nieuwe generatie die zich niet laat leiden door de dubstephype. The Sore Losers heeft alleen maar ijzersterke nummers vol rocktestosteron. Waarom zouden The Sore Losers anders zo goed scoren op Studio Brussel?
De band heeft met Maes niet alleen een begenadigd met de vingers in de neus solerende gitarist in zijn rangen, met een Jan Straetemans een fantastische zanger, Kevin Maenen geeft de songs live nog extra power en is de ideale achtergrondzanger en de grandioze Alessio Di Turi lijkt qua kracht ondanks zijn tengere gestalte op Keith Moon. Drumsolo’s worden bij andere bands doorgaans niet altijd gesmaakt, maar in oldie “Silver Seas” past die wonderwel. Daarmee krijgt de band het verhitte publiek nog meer mee. De finale bestaat uit “Holllow Tree”, “Beyond Repair” en “Shakey Painters”, waarmee iedereen knock-out is. De laatste energierestjes zijn voor een overdonderend applaus. We zien The Sore Losers maar al te graag terug op Pukkelpop voor een thuismatch, maar dan met bier, sigaretten én vrouwen.
ABBota was dan wel niet uitverkocht op zaterdag, de aanwezigen hadden weer groot gelijk. En het besluit is ietwat hetzelfde als na We Are Open in Trix: als het van de Belgische bands afhangt, gaat menig liefhebber een fantastische festivalzomer tegemoet. Het aftellen is al begonnen.
