Na vier jaar treedt Millionaire eindelijk terug op het voorplan met een nieuwe plaat onder de arm. Lang verwacht, maar plots lijken de godenzonen te dwars voor het journaille: "moeilijke plaat", kreunden de leidende stemmen, "tiiijd nodig gehad om ze te begrijpen!". Hoezo? Wij keilden Paradisiac op de draaitafel en knikten meteen: "yep, it’s Millionaire, alleen een beetje harder en iéts minder funky dan we ze kennen. Maar goéd." Misschien kan frontman Tim Vanhamel ons uitleggen waar het allemaal aan lag?
Vanhamel: "Ik snap het ook niet goed; ik vind Paradisiac een popplaat. Ach, het waait wel over, ik weet wel hoe het komt: tijdens die eerste optredens waren wij nog aan het zoeken en het publiek kende het nieuwe materiaal nog niet. Dan krijg je dat soort geruchten dat de nieuwe plaat verschrikkelijk hard en moeilijk is. Dat hij niet draaibaar is op Studio Brussel. Dat het noise is. Grappig, dat wel; ik geniet ervan. Maar ik vind de plaat poppy. "Love Is A Sickness" is toch een popnummer? Ach ja, ’t is een groeiplaat en eigenlijk moet alles nog beginnen: de eerste single komt nu pas uit."
enola: Naar we hoorden moesten jullie op tafel slaan om Paradisiac nu al in de winkel te krijgen?
Vanhamel: "Er was even sprake van om de plaat pas in september — maar dan wereldwijd — uit te brengen. Dat zou alweer wachten geweest zijn: konden we heel de zomer gaan spelen, maar geen mens zou de nieuwe plaat al kennen. Dus hebben we er voor gevochten dat hij in de Benelux voor de zomer in de winkel lag."
enola: Het duurde vier jaar voor de nieuwe plaat er kwam. Frustrerend?
Vanhamel: "Het is lang, maar die jaren zijn toch voorbij gevlogen. We waren immers constant bezig. De ’vertraging’ doordat ik met Eagles Of Death Metal en Aldo met Mark Lanegan toerde, maakte maar een jaar van heel die periode uit. En het was goed om even weg te zijn van Millionaire, want uiteindelijk hadden we lang op die eerste plaat zitten toeren."
enola: De beslissing om Paradisiac zo basic mogelijk te houden, kwam onder andere doordat jullie in het verleden live wel eens technische problemen hadden. Dan begin je je nieuwe tournee, blijkt één op de twee concerten opnieuw met een slecht geluid te kampen.
Vanhamel: "Voor ons waren die eerste paar concerten dan ook try-outs. Maar ja, dan sta je daar toch weer af te sluiten op Nighttown in Rotterdam. Nu: de laatste keren zat het wel goed, eindelijk hebben we goeie geluidsmixers gevonden. Maar ook: wij merken dat niet op het podium, om eerlijk te zijn. En soms is de tent er ook gewoon niet voor gemaakt. Zo hadden we weer prijs op Rock Herk: die tent is maar half open en daar is de PA op berekend. Voor ons stond het volk echter tot ver buiten de tent, terwijl het geluid maar tot de mengtafel reikte. Tja, dan vraag je om problemen. Maar tot daar was het geluid dan ook fucking goed."
enola: Over Paradisiac zei je "dit is een compromis, op naar de volgende plaat", maar ook: "ik zal nooit iets doen waar ik niet voor honderd procent achter sta." Hoe kijk je nu tegen de plaat aan: geslaagd of mààr een compromis?
Vanhamel: "Een compromis is daarom niet slecht. Neem nu de clip die we voor "I’m On A High" hebben gemaakt: dat was met een Amerikaanse regisseur, en dat is er aan te zien. Wij wilden liever kunstzinnige video’s, maar daarom is dat nog geen water bij de wijn doen: ik sta er nog altijd voor honderd procent achter want het is geen slechte clip. De volgende drie video’s zullen echter geen compromis zijn, die maken wij zelf."
enola: Je nam de plaat op in L.A., in de studio waar Nirvana Nevermind opnam. En dan krijgen we al die verhalen hoe je tijd tekort kwam. Was het niet handiger geweest een kleine studio hier ergens te lande te huren en je tijd te nemen?
Vanhamel: "Zeker weten. Volgende keer gaan we het dan ook zo doen. Tja, dat zijn zo van die dingen die je niet in de hand hebt: je hebt plots te maken met producers, management, dit, dat, … En je zit in L.A. waar alles verschrikkelijk duur is. We hadden compleet geen controle: Josh (Homme, producer van de plaat, mvs) koos de plaatsen waar we repeteerden, opnamen, …"
"Dat we met Josh als producer in zee gingen was natuurlijk voor een deel omdat we dat konden. Maar ook omdat ik weet dat het in een studio moeilijk is om ten gronde zeker van iemand te zijn: dat je met hem het resultaat haalt dat je wilt. Dat als het vet moet klinken, het dat ook doet. En dat kon met hem. Dat het ook even vonken heeft gegeven, had veel meer te maken met dat gebrek aan tijd en het feit dat we de controle niet hadden. We gingen bijvoorbeeld in iemands homestudio opnemen, en dan was dat van dat uur tot dat uur. We waren niet vrij. Ja kijk: thuis heb ik óók zo’n homestudio, maar daar kan ik uren met een synthesizer zitten prutsen tot ik heb wat ik wil. Dat ging daar niet."
enola: ’t Ging over centen vaak, vertelde je al. En dat er banden in beslag zijn genomen door het management van Homme.
Vanhamel: "Ach neen. Het zijn gewoon videobanden. Als Josh zou horen dat ik dat gezegd heb…. Je zegt zo’n dingen, maar als dat zwart op wit staat, komt dat natuurlijk anders over. Dat het om centen draaide kwam doordat hij het budget beheerde en wij ons gefrustreerd voelden over de omstandigheden waarin we opnamen. Meer is het niet."
enola: Je liet ook al verstaan dat de duistere inslag van Paradisiac te maken had met een behoorlijk donkere periode in je eigen leven. Wat was er aan de hand?
Vanhamel: (lacht) "Het leven hé. Privéshit vooral. Ik kan in elk geval met een gerust hart zeggen dat ik blij ben dat ik er uit ben."
enola: Ondertussen leid je al tien jaar the rock ’n roll high life. Van op je zeventiende ging je mee in de maalstroom van feesten met The Evil Superstars, ondertussen zijn we zoveel jaren verder. Word je nooit bang dat het ooit eens ophoudt?
Vanhamel: "Goh, die eerste jaren viel dat goed mee hoor: met The Evil Superstars dronken wij niet en — op jointjes na — rookten we ook niet. Zo fel feestten wij dus niet. Maar de muziek en de mentaliteit waren wel rock ’n roll, dàt wel, het leven achter de schermen echter niet."
"Maar ik ben niet bang dat het ooit gedaan is. Het gevoel is er immers altijd al geweest. Zelfs toen we op een of ander boerenfestival voor K’s Choice mochten openen had ik al het gevoel ’ik heb het gemààkt. Dit is het!’. En zo is het altijd gebleven. Het voelde altijd als succes aan en dat maakt dat ik het nu wel meer kan relativeren. We hoeven niet per sé een U2-status te bereiken of een dertigjarige carrière. We zien wel: zolang we er maar van kunnen leven en het voor onszelf interessant houden."
enola: "Alle muzikanten zijn oude zielen", liet je optekenen?
Vanhamel: "Alle goéie muzikanten: Beck, Mauro, … Dat zijn oude zielen, dat voel ik. Ik kan dat niet echt uitleggen, maar kijk naar de bluesmannen: melodie maken vergt introspectie en emotie. Volwassenheid. én speelsheid. En de slimste mensen hebben die twee, niet? Intellectuelen zijn ook heel speels. Volgens mij heeft Etienne Vermeersch ook alles geprobeerd. Ach, waar zijn we over bezig? Kom jong, niet te diep! Je zegt zo van die dingen — naar een beeld in je hoofd — en zie waar het toe leidt."
enola: Iets lichters dan: je bent deze zomer betrapt op het maken van een spotje om de jeugd terug naar Bokrijk te lokken. Tim promoot de folklore?
Vanhamel: "Ik ben sowieso voor kunstpromotie: daar wil ik alles voor doen en daarvoor hoef ik niet betaald te worden. Dus toen ze me belden, leek me dat wel leuk om doen: eerst was er sprake van een museum – wat ik dik OK vond, toen kwamen ze met Bokrijk af: helemaal te gek."
enola: In de Verenigde Staten zijn jullie ondertussen getekend bij major Warner. Koesteren jullie grootse verwachtingen?
Vanhamel: "Het is wel fijn, dat minstens: ze hebben de plaat ook half betaald. Maar voor de rest hebben we geen verwachtingen. En ik ben er ook niet zo mee bezig, met onze marktwaarde te volgen. Het is cool dat het gebeurt, we zien nu wel wat volgt. Het enige waar ik probeer controle over te houden is dat we niet geassocieerd worden met ideologieën die niets met ons te maken hebben. Of dat ze ons gaan promoten op een manier die niets met ons te maken heeft, als iets dat wij niet zijn. Gelukkig heb ik een heel goed contact met onze A&R-man. Die heeft ook Flaming Lips getekend, dus hij weet wel hoe hij met een alternatieve groep moet omgaan."
enola: Jullie treden ongeveer overal op deze zomer. Een bewuste strategie?
Vanhamel: "Goed toch? Wij willen optreden, dus kijken we wat de aanbiedingen zijn en gaan daar spelen. De plaat is uit, dus waarom niet de hele zomer? Het heeft geen zin om maar één optreden te doen en voor de rest buitenland, want behalve in Nederland — waar we binnenkort ook spelen — is de plaat toch nog niet uit. Als de rest van de wereld in september de plaat hoort hebben we België gehad en kunnen we hier volgende zomer de dEUSmanier doen: één optreden bij de hoogstbiedende: katsjing!" (maakt kassageluid)
