Het is heden ten dage gemilderd (het slechte weer?) maar vroeger kon je in elke zichzelf respecterende stad nauwelijks een hoek omslaan of je kwam ze tegen: met panfluiten bewapende Zuid-Amerikaanse indianen die hun etnische muzak op nietsvermoedende kooplustigen loslieten.
Een blijvende afkeer voor al wat vaagweg naar panfluit neigde en een weerkerende sketch in het Britse The Fast Show zijn niet meer dan een logisch en onvermijdelijk antwoord op zo’n sonische terreur. Wie een dergelijk instrument durft boven te halen, zou aan de hoogste boom opgeknoopt moeten worden. En toch slaagt een frêle Amerikaanse er bijna in om het instrument te rehabiliteren. Haar naam: Mariee Sioux.
Op Faces In The Rocks is het (net als bij Arne Sierens) allemaal indiaan: Sioux steekt in de teksten, muziek en afbeeldingen haar fascinatie en interesse voor deze cultuur niet onder stoelen of banken en schakelt met Gentle Thunder zelfs een muzikante in wiens native flutes een prominente plaats innemen op verschillende nummers. Het is even wennen, maar eens de initiële en onvermijdelijke afkeer weggeëbd is, blijkt haar inbreng aardig mee te vallen.
Hoewel Faces In The Rocks Sioux’ officiële debuut is, heeft ze eerder al twee soloalbums in eigen beheer uitgebracht, Pray Me A Shadow en A Bundled Bundle Of Bundles. Van die laatste werden, op één na, alle songs hernomen en opnieuw gearrangeerd. De ultraspaarzame invulling (gitaar/zang) werd ingeruild voor een iets voller geluid waarbij naast de vermelde fluiten ook een ander etnisch instrumentarium (rain sticks, buffalo drum …) aan bod komt evenals de mandoline, cello, bas en accordeon.
Wie louter de stem-en-gitaarversies kent, zal zich bij de eerste luisterbeurten verward in de haren krabben en hoogstwaarschijnlijk mopperen dat de nummers niet langer tot hun recht komen. Uiteraard kan niet ontkend worden dat Sioux niet alleen over een engelachtige stem beschikt, maar bovendien de meest wonderlijke melodieën uit haar gitaar tovert. Zeggen dat de songs op Faces In The Rocks niet gelijkwaardig zouden zijn, is echter heel kort door de bocht gaan.
Op "Bravitzlana" valt sowieso weinig aan te merken: het nummer blijft trouw aan de vorige versie en begeeft zich nog steeds op een pad van onbeschrijfbare schoonheid. Hetzelfde kan gefluisterd (het luider uiten zou niet minder dan blasfemie zijn) worden over "Bundles", dat in de hemelen gecreëerd lijkt te zijn. Wie struikelt over de nauwelijks hoorbare cello in het nummer, verwart esthetische ontroering waarlijk met een krampachtig vasthouden aan muzikale dogma’s.
Andere "bekende" nummers zijn "Buried In Teeth" en "Wizard Flurry Home", waarbij tweemaal de gevreesde indian flute een rol speelt. Het is even wennen maar het instrument loopt nergens de songs zelf voor de voeten, laat staan dat hij aan de intrinsieke schoonheid van de nummers afbreuk zou doen. Het is zelfs hoogst twijfelachtig dat wie de naakte versies van de nummers niet kent, zich oprecht zal ergeren: daarvoor is de indian flute samen met de andere (waaronder de percussie) te sterk ondergeschikt gebleven aan Sioux’ eigen inbreng.
Een van de hoogtepunten is het bijna tien minuten durende "Wild Eyes" waarin Sioux blijvend zalft en het nummer grotendeels alleen draagt. Opnieuw wordt de rest van het instrumentarium zonder mopperen naar een dragende achtergrond verwezen. Wie in tussentijd nog niet als een blok voor dit prachtige debuut gevallen is, zal evenmin smelten voor "Flowers And Blood", "Two Tongues At One Time" of "Friendboats" (van Pray Me A Shadow). Nummers die alleen in de andere songs op het album hun gelijke moeten erkennen.
Het is goedkoop en subjectief maar ook niet geheel onterecht om een (milde) kritiek te uiten op het (opzichtige) geflirt van Sioux met haar indiaanse achtergrond. Net zo schuilt er een kern van waarheid in de opmerking dat de naakte versies van de nummers net die fractie beter klinken. Het zijn echter louter verzuchtingen van een recensent die, ondanks de onaardse schoonheid van Faces In The Rocks die alle kritiek en opmerkingen zonder meer vervaagt, niet erkennen kan dat perfectie bestaat.
