Voor haar negentiende studioplaat trok Marianne Faifthull opnieuw
aan de mouw Hal Willner, de man die in 1987 haar succesalbum
‘Strange Weather’ – haar eerste werk nadat ze afkickte van heroïne
– produceerde en zich vier jaar geleden samen met Nick Cave nog
boog over drie pareltjes op het geniale ‘Before The Poison’.
Faithfull straalt op de coverfoto van de hand van Jean-Baptiste
Mondino: een klassevolle zestiger achter de microfoon, die centraal
op de voorgrond geplaatst wordt en duidelijk het belang van muziek
in het leven van deze dame illustreert. Ze gaf ‘Easy Come Easy Go’
als ondertitel dan ook ’10 song for music lovers’, een
reis doorheen de muziekgeschiedenis aan de hand van covers van
grootheden uit verschillende genres en tijdskaders.
De usual suspects zijn afwezig in het lijstje, waarin
enkele oude glorieën prijken, maar ook de jonge garde een plaatsje
kent. Het ondertussen al meer dan tachtig jaar oude titelnummer is
geleend van de onterecht door velen vergeten blueszangeres Bessie
Smith, samen met Keith Richards eert ze met een cover van ‘Sing Me
back Home’ de countrylegende Merle Haggard, maar even goed verdient
ook Espers‘ ‘Children Of Stone’ een plaatsje in de
tracklist. Uit deze laatstgenoemde weert Faithfull de folk en kiest
ze resoluut voor de melancholie van een nacht verdronken in rode
wijn. Een pluim ook voor de geniale linking met Rufus Wainwright,
alweer één van de klinkende namen die een gastrol mogen spelen op
deze plaat.
Sommige nummers blijven dicht bij de originelen hangen, zoals de
herwerking van The Decemberists’ ‘The Crane Wife 3′ met gastvocalen
van Nick Cave en de sprookjesachtige versie van Randy Newman’s ‘In
Germany Before The War’, die de tristesse perfect conserveerde.
Toch heeft het duo Faithfull – Willner ook zin voor avontuur.
Luister maar hoe ze de country van Neko Case’s ‘Hold On Hold On’
wegschrapen en substitueren met een andere vorm van Americana:
zandige rock die het haardvuur in de southern states zou kunnen
aanwakkeren. Muzikaal zit het nummer, spannend gekruid met
elektrische viool en orgel, sterk in elkaar. De nauwelijks hoorbare
aanwezigheid van Cat Power is echter enkel een publiekstrekker,
want in dergelijk geweld kan zij haar poreuze timbre niet boven de
instrumenten laten uitkomen.
Ook al ken je sommige van de nummers ondertussen al enkele
decennia, Faithfull geeft er onmiskenbaar een eigen invulling aan.
De jazz standard ‘Solitude’, een compositie van Duke Ellington
& Eddie DeLange, die onder meer door Billie Holiday en Nina
Simone onsterfelijk gemaakt werd, plaatst Faithfull in de dertiger
jaren met een knipoog naar de door haar aanbeden Kurt Weill. ‘Down
From Dover’, een minder musical-minded, jazzier versie van
misschien wel het mooiste nummer dat Dolly Parton ooit opnam, is
daar ook een mooi voorbeeld van. Wanneer Parton “He was the
only one I’d loved and I just can’t believe that he was using
me” zingt, hoor je een naïef meisje dat de liefde leert
kennen; wanneer Faithfull dit declameert hoor je een vrouw die na
een reeks veroveringen voor één man verkeerdelijk haar hart
openstelde. Verwacht echter geen tranendal, want met een korps
blazers krijgt het nummer een zwierig, bijna opgetogen
cachet.
Hier en daar begaat ze toch een klein slippertje. In het begin
lijkt de vertraagde versie van Smokey Robinson’s ‘O O Baby’ een
hit; waarom het moest overgaan in een geforceerde en weinig steek
met de aanvang houdende jam is een raadsel. De instrumentatie van
dit uitstapje is te rommelig en ook de stem van Antony Hegarty
begint wringt erin. Brian Eno’s ‘How Many Worlds’ klinkt, hoewel
muzikaal mooi opgepoetst met een lichte postrocktoets, in samenzang
met Teddy Thompson te monotoon om aandacht te trekken.
Coverplaten zitten vol valstrikken, maar het doet deugd eens eentje
te horen die overborrelt met nummers die al honderden malen
gerecycleerd werden en waarin de persoonlijkheid van de
herinterpreteerder steevast behouden blijft. De lichtelijk
gelobotomiseerde geest hoort hier dan ook enkel Marianne
Faithfull-songs. Het uitzonderlijke niveau van ‘Before The Poison’
– samen met ‘Broken English’ hét album om je Faithfull-collectie
mee te beginnen – haalt ‘Easy Come Easy Go’ niet, maar na 62 lentes
en ongetwijfeld al meer dan zeven levens blijft dit toch een
straffe madam!
