Nog maar een jaar geleden verraste Mama Rosin ons met zijn aanstekelijke mengeling van punk, folk en rock-’n-roll. Het voordeel van het verrassingseffect is het combo intussen kwijt, maar de moed om een lastige tweede in te blikken gelukkig nog niet.
Voor wie er nog over twijfelt: het hoesje van Mama Rosins’ nieuwste telg is uiteraard geïnspireerd door het artwork van The Velvet Undergrounds’ The Velvet Underground & Nico. In de versie van Mama Rosin is de gele banaan echter vervangen door een rode peper, een icoon dat in principe perfect kan uitbeelden wat het debuut Tu As Perdu Ton Chemin los wist te maken: iets dat tegelijkertijd even authentiek als folk, even wild als rock-’n-roll en even warm als de mediterrane zon klonk, en dat net daardoor zo hot was. U weet wel: het type muziek waar een mens nu eenmaal niet op stil kan blijven staan, tenzij hij in een rolstoel zit, en zelfs in dat geval is een mirakel nooit ver uit de buurt.
Het eerste nummer "Où Est Passé E.C. Lenoir" is in dat opzicht een kleine ommekeer, want in plaats van zijn nieuwe plaat met het vertrouwde feestgedruis te openen, gaat Mama Rosin op een minder typische manier te werk: in het liedje hoort u een dronken fransman lullen, maar dankzij typische zigeunerinstrumenten als bijvoorbeeld het accordeon, botst dat niet. Integendeel: met het nummer brengt Mama Rosin je meteen in hogere sferen en geeft het combo je de indruk dat je je tijdens een zomeravond ergens in de Languedoc bevindt, met een lekker glas Bordeaux voor je en met wat gezellig geroezemoes om je heen. Wanneer de band het met "Le Two-Step De L’Haricot" vervolgens toch op een feesten besluit te zetten, heeft de groep je met zijn aperitiefje reeds helemaal klaargestoomd om op te gaan in zijn muziek.
Dat timing en een goed evenwicht op Brule Lentement een belangrijkere rol speelt, is bijgevolg vlug duidelijk en blijkt eveneens uit nummers als "J’Vas Mon Chemin" en "Honky Tonky Tout Le Temps": het zijn liedjes waarin het combo er weer net iets minder hard tegenaan gaat, maar toch nog genoeg op dreef blijft om je zomeravond op dat gemoedelijke pleintje in het Zuiden van Frankrijk gezellig te houden en ervoor te zorgen dat je je niet teveel kopzorgen maakt over een promille meer of minder in je bloed.
Dat bepaalde nummers van het album toch als uitspattingen bezien kunnen worden, past helemaal in Mama Rosin’s goed uitgekiende wisselwerking tussen timing en evenwicht. De band laat het folkgenre bijvoorbeeld achter zich in "Je Vas Mon Chemin" om helemaal voor het rock-’n-roll-genre te kiezen, terwijl de groep in "Eh Ti Monde" op zijn beurt voor antieke blues uit de jaren dertig kiest. Dat maakt van Brule Lentement ten opzichte van voorganger Tu As Perdu Ton Chemin een iets schizofrenere plaat, maar daarom nog geen minder interessante.
Een goed gekozen finale als "Bon Temps Rouler" kan dat alleen maar bevestigen: het nummer bevat lange instrumentale stukken en is daardoor eveneens een beetje minder evident, maar het nummer is met zijn typische balkaninstrumenten anderzijds toch nog steeds helemaal Mama Rosin. Het combo verlegt met andere woorden succesvol de grenzen van een spectrum dat hij zelf gecreëerd heeft.
Dat een dergelijke prestatie haast per definitie tot lof stemt, behoeft natuurlijk geen verdere uitleg. Brule Lentement is een fijne plaat waarop u een getalenteerde groep verder ziet evolueren en waarmee de nieuwsgierigheid naar wat Mama Rosin nog allemaal kan presteren versterkt wordt. En dat is werkelijk alles wat er voorlopig nodig is om het vuur van Mama Rosin verder te laten branden.
