Superball Music, 2009
Long Distance Calling is een Duits vijftal dat zijn tweede lp aan
de grillen van het publiek voorlegt. Een verzadigd publiek dat zich
de laatste jaren heeft kunnen verlustigen in een onstuitbare stroom
“post”-… releases. Een flink segment van gezegd publiek zit nu
trouwens zichzelf te bevlekken achter hun pc want ‘Wavering
Radiant’, de nieuwe Isis is gelekt (maar dat heb je niet van ons).
Heel erg jammer is dat want al die geilneuzen riskeren om deze hete
release compleet te missen. ‘Avoid the Light’ is een synthese van
wat er de laatste jaren zoal gebeurd is in de instrumentale rock-
en metalniche en ze brengen het op een pretentieloze,
psychedelische manier zonder te verzanden in slaapverwekkende
solo’s of richtingloze jams. Bovendien straalt het album een warme,
happy sfeer uit in tegenstelling tot veel andere bands met een
distortionpedaal tussen gitaar en versterker. Deze zes lange tracks
hebben vele kwaliteiten om de komende zwoele zomeravonden nog
prettiger te maken.
Opvallend voor Long Distance Calling is dat ze het ruigere gitaar-
en drumwerk niet schuwen en het zeker niet gebruiken als
schaamlapje om een rockminnend publiek aan te boren. In opener
‘Apparitions’ is het dan wel negen minuten wachten tot ze de
distortionpedaal intrappen maar dan is het ook écht headbangen
geblazen. Voordien wordt het nummer opgevuld met een lang zweverig
maar toch ritmisch gedeelte. Bij dergelijke muziek krijg ik altijd
het gevoel in een laagvliegend propellertoestel te zitten boven een
savanne of regenwoud. De gelaagde gitaren, geholpen door ambient
effecten, weven een meeslepend geluidstapijt waarop je zalig kan
liggen dagdromen. Mits ondersteuning van de juiste middelen krijgt
dat weefsel magische krachten en wordt het een vliegend tapijt. Het
tweede nummer wacht minder lang om uit te pakken met een heavy
riff. ‘Black Paper Planes’ wordt vooruit gestuwd door dwingende
marsroffels en de distortion gaat al na enkele tellen helemaal
open. Naar het einde toe begint het nummer door de juiste dosis
synths behoorlijk op je dansspieren in te werken en krijg ik zelfs
een bescheiden Goa-ervaring. In ‘359°’ wordt er weer met een
uitgesponnen intro gewerkt die wordt gedomineerd door een aangenaam
baslijntje en gitaren die in Hawaiiaanse sferen vertoeven. Dat
strandtafereeltje blijft niet duren want ook dit nummer wordt
steeds heavier, een dubbele basdrum wordt zelfs ingezet om de
laatste flarden tropische droomwereld uit je geest te hameren. Naar
het einde zalft het nummer weerom door het melodieuze en
fijnbesnaarde samenspel tussen gitaar en synths, zo wordt je in de
juiste stemming gebracht voor track vier: ‘I know you Stanley
Milgram!’. Dit ruim tien minuten durend stuk begint weer dromerig
met wat tingelende klokjes in de wind maar vanaf de tweede minuut
trekken ze een overtuigende muur van geluid op. Een vettige,
pulserende bas, gesyncopeerde tegendraadse drums en een behoorlijk
schuimbekkende riff voeren je een eindje mee in de
tegenovergestelde richting van het paradijs. Onderweg worden nog
een paar rustpuntjes ingelast maar al bij al is dit toch een stevig
nummer, waarin alle sterktes van deze lp goed geïllustreerd
worden.
Nu ben ik toch goed op weg blijk om alle tracks te bespreken, zal
maar even doorduwen zeker. Het voorlaatste nummer wordt
opgeluisterd met een vocale gastbijdrage. De zanger van Katatonia,
Jonas Renske, leent zijn klaaglijke stemgeluid uit voor ‘The
Nearing Grave’. Het is een meeslepend, somber maar overwegend
rustig nummer geworden met slechts enkele hardere passages. De band
speelt op dit nummer duidelijk in functie van de zang en klinkt wat
‘benepen’ alsof ze zich inhouden om hun ingehuurde ‘ster’ niet het
leven zuur te maken. Het onderstreept dat Long Distance Calling
eigenlijk geen zanger nodig heeft. Voor die keer dat ze een stem
gebruiken konden de heren het toch niet laten om ze door hun laptop
te jagen. Gelukkig stoort dat niet echt. ‘Sundown Highway’ maakt de
55 minuten van ‘Avoid the Light’ vol door je akoestisch uit te
wuiven in de slotakoorden. Vooraleer het zover is, krijg je nog
enkele minuten behoorlijk springerige rock gepresenteerd. Na de
obligate lange intro barst er een (voor Duitse normen althans)
uitzinnige rondedans los, weer die drums aangevuld met bongo’s deze
keer en een drammerig, western-achtig gitaarriffje maken het
onmogelijk je voeten stil te houden. De uitbundigheid van een
horlepiep of een polonaise is het nu ook weer niet maar zeker een
opvallende vrolijke noot zo op het einde van een toch al niet
deprimerend album.
Long Disance Calling levert hier zonder meer een sterke plaat af.
Liefhebbers van Explosions in the Sky en dergelijke zullen deze
band waarschijnlijk wel kunnen pruimen maar deze band refereert ook
naar het meer psychedelische uiteinde van het rockspectrum. Ik denk
in de eerste plaats aan hun landgenoten van My Sleeping Karma of
zelfs de Hollandse instrumentale heavy psych culthelden van 35007.
In mijn oren klinkt Long Distance Calling in ieder geval een pak
heavier en vrolijker dan wat ik doorgaans als postrock percipiëer.
Hoewel de marketeers het misschien anders zouden willen, vermoed ik
dat Eppo en Ayco deze plaat toch niet naadloos in het kraam van hun
radioprogramma zullen zien passen. Zij en alle anderen kunnen het
voor zichzelf uitmaken want (voorlopig toch) is het vollledige
album te beluisteren via hun MySpace. Dus al die Isis-geilaards
hoeven nog niet direct van achter hun pc te komen om zich toch eens
bloot te stellen aan de sfeervolle schemering van ‘Avoid the
Light’.
