Superball Music, 2011
EMI
Voor liefhebbers van het wat zwaardere psychedelisch getinte
spul zou Long Distance Calling ondertussen geen onbekende naam meer
mogen zijn. De Duitsers verrasten met hun vorige album ‘Avoid The Light‘ heel wat
argeloze metalheads en wazige postrockers door een onweerstaanbare
warme sfeer te koppelen aan een pakket stevige riffs. Ze trokken op
tournee met onder andere Katatonia en stonden
zelfs op Roadburn en diverse andere festivals. Europa lijkt klaar
voor Duitse instrumentale rock want ook My Sleeping Karma en
Rotor doen
het goed.
In se doen ze nog steeds hetzelfde en ook nog steeds zonder
zanger. Ik heb wel het gevoel dat de warme uitstraling van het
vorige album wat getemperd is en ze nu meer berekend te werk gaan.
Het algemene geluid is wat denser geworden en bij momenten sluipt
er iets van dreiging in de muziek. Alsof er wrijving bestaat tussen
de kant van de band die vooruit wil en het meer bedaarde
karakter.
Het album begint met ‘Into the Black Wide Open’ een nummer dat
wat traag op gang komt en tijdens zijn acht en een halve minuut
slechts sporadisch voluit voor de nek en heupspieren gaat. Het is
een overwegend contemplatief nummer waarin alle elementen van de
band gelegenheid krijgen om zichzelf te tonen aan de luisteraar.
Samples en toetsen zijn opvallend aanwezig en de langgerekte solo
op het einde maakt de magere riff-oogst deels goed.
Eigenlijk is het pas het derde nummer ‘Invisible Giants’ dat
weer dat lekkere gevoel weet op te roepen waar ik me op de vorige
zo aan wist te laven. Na een kwartier lijkt dit album pas echt
vertrokken. Vanaf dan heb je wel snel het gevoel weer in een
aangename, gewatteerde ruimtecapsule te zitten en rond te drijven
op de deining van de zonnewind. ‘Timebends’ is een erg rustig maar
afwisselend en meeslepend nummer; dat wordt onder andere
gerealiseerd door pulserend drumwerk met een duideleke d&b
invloed en een geslapte basgitaar. ‘Arecibo’ is weer een steviger
nummer dat wat meandert maar naar het einde toe toch voluit de
stonerkaart trekt. Je zou er zelfs een verwijzing naar Virginia’s
finest Karma To Burn in kunnen zien.
Long Distance Calling houdt een flinke verrassing in petto tot
het voorlaatste nummer ‘Middleville’. Net als op ‘Avoid The Light’
heeft men namelijk een gastzanger met naam weten te strikken. John
Bush (Armored Saint en Anthrax) levert een
beklijvende prestatie af op dit lange nummer dat zo tot een laat
hoogtepunt verheven wordt. In tegenstelling tot het nummer met
Jonas Renkse (Katatonia) op het vorige album dat niet op zijn
plaats leek ligt ‘Middleville’ perfect in de lijn van de rest. Het
is een lang, dynamisch nummer dat een wat groezelige, aan grunge
refererende sfeer uitwasemt. Het stemtimbre en zangstijl van Bush
past wonderlijk goed bij het expresieve maar strakke spel van de
Duisters. Albumsluiter ‘Beyond the Void’ vat alles nog eens netjes
samen en introduceert zelfs wat ambient geluiden.
‘Long Distance Calling’ is een geslaagd album dat ten opzichte
van zijn voorganger misschien wat meer variatie in geluiden laat
horen en vaker op sfeer dan op grooves mikt. De trage start en het
lang gerekte slot onderstrepen dat 56 minuten wat aan de lange kant
is voor een metalalbum en zeker voor een instrumentaal. Correctie,
Quasi-instrumentaal, want ‘Middleville’ negeren zou crimineel zijn.
Hoewel niet erg heavy blijkt dit een geslaagd huwelijk.
Alles tesamen is dit album voor de band geen grote evolutie in deze
of gene richting en ook geen overtuigende stap vooruit. Het is
echter wel de moeite waard om eens te beluisteren.
