Ocean Music/Naïve, 2008
Afgezien van enkele kleppers als Daft Punk en Air stelde Frankrijk
al geruime tijd niet meer veel voor op muzikaal vlak. 2008 lijkt
het land van de wijn, de pain français en Nicolas Sarkozy
echter weer op de muzikale kaart te plaatsen. The Teenagers behoren
tot de meest gehypete bands van het moment, SoKo heeft met ‘I Kill
Her’ een hit van jewelste te pakken en indierock hoort sinds kort
niet meer uit Londen maar uit Parijs te komen, zoals in het geval
van de onweerstaanbaar coole BB Brunes. Vele Franse bands trachten
mee op een van de wagons van deze voortrazende trein te springen,
niet altijd met evenveel succes. Kijk maar naar Les France
Cartigny.
France Cartigny is een Franse zangeres die als kind wel eens het
land rondtrok met haar vader Joël, een fabrieksarbeider met een
passie voor muziek die op een dag opgemerkt werd door een
belangrijk Parijs label en er zo in slaagde om maar liefst 45 maal
op tournee te gaan. Op een van deze reizen leerde France de
songwriter/gitarist Daniël Roux kennen. Het was hij die – nadat
France op twaalfjarige leeftijd al een singeltje had uitgebracht en
twee jaar later de stem was van een anti-drugscampagne – samen met
Joël in 1992 haar eerste album ‘Sensations’ bijeen schreef. Vanaf
1999 begon France zelf haar teksten te schrijven en kroop ze ook
achter het drumstel. Met Daniël als gitarist en bassist kwam in
2004 ‘France Cartigny’ tot stand. Het derde album ‘En Place’ volgde
in 2004. Sinds 2005 genieten France en Daniël de versterking van
Sylvain Cartigny, de broer van France en een begenadigd componist,
gitarist en bassist. Ze doopten zichzelf om tot Les France Cartigny
en hebben nu ‘Les Meilleurs’,hun eerste gezamenlijke plaat uit.
‘Les Meilleurs’ start best aardig met het lieflijk klinkende maar
oh zo ironische ‘Mèrde’. De zoete melodie doet de stem van France
mooi uitkomen en doet zelfs de grootste cynicus even glimlachen.
Het betreft echter een glimlach van korte duur, want veel leuks
volgt er daarna niet meer, op twee nummers na. ‘Toujours Les Mêmes’
biedt een verrassend aardig contrast van meisjesachtige vocalen en
lekker snerende gitaren. Afsluiter ‘Planète’ is een mooi dromerig
nummer dat rustgevend voortkabbelt zonder te vervelen.
Over de rest van de cd kan ik jammer genoeg niet zo positief zijn.
Eerlijk gezegd: ik was enorm blij dat ‘Les Meilleurs’ een speeltijd
van niet langer dan 31 minuten heeft. De acht nog niet besproken
songs vloeien haast onopgemerkt in elkaar over en komen over als
een reeks liedjes voor het slapengaan. De instrumentatie klinkt
nergens meer zo scherp als in ‘Toujours Les Mêmes’ en Frances stem
gaat gauw op de zenuwen werken. Kijk, vrouwen als Charlotte Gainsbourg
en Carla Bruni zijn ook niet bepaald met grootse stemmen gezegend,
maar naar hun fluisterpop is het desalniettemin aangenaam luisteren
door de prikkelende sensualiteit die ze in hun timbre leggen. Het
lijkt wel alsof France vocaal gezien haar dagen als kindsterretje
nog niet ontgroeid is. Ze klinkt alsof ze treiterend
speelplaatsrijmpjes aan het oprakelen is, als een druilerig meisje
met paardenstaartjes en een plooirokje – niet als een vrouw van 36.
Vooral in ‘I Love You’ en ‘Le Temps’ is het soms echt niet meer om
aan te horen.
Spijtig voor Frankrijk, maar met Les France Cartigny kunnen ze geen
nieuw paradepaardje aan hun lijstje toevoegen. ‘Les Meilleurs’ is
op enkele nummers na een album om gauw te vergeten.
http://www.lesfrancecartigny.com
http://www.myspace.com/lesfrancecartigny
