Laurent Garnier, dat is de techno-Fransman die ooit een jaar
onbetaald verlof nam van het zeer lucratieve DJ’en omdat zijn
trommelvliezen het dreigden te begeven. Dezelfde Fransman die het
op Werchter 2000 presteerde om 50.000 mensen mee te lokken met een
stevige partybeat, om ze vervolgens op het verkeerde been te zetten
met tegentonen, ongewone sonische escapades, tegendraadse beats en
een balletdanseres op het podium. Opgelet evenwel: bovenvernoemd
album bevat wel zéér gemuteerde techno. We hadden ‘m al zien
aankomen na zijn laatste reguliere studio-album (‘Unreasonable
Behaviour’) en waar we op hoopten krijgen we hier ook: Garnier
stapt met deze wolkenmachine verder weg van de techno pur sang en
doet nog meer z’n eigenwijze goesting. En zo hebben wij hem ’t
liefst. Weg is de makkelijk meestampbare techno genre ‘Crispy
Bacon’, géén radiovriendelijk gedoe als ‘The Man With The Red Face’
(het housy ‘Controlling The House Part 2’ komt nog het dichtst in
de buurt), enter lekker moeilijke soundscapes,
schilderachtige sfeerstukken en bij elkaar gebricolleerde hompen
geluid. Zelfs garagepunk vind je hier terug, ‘(I Wanna Be) Waiting
For My Plane’ is verdekke een openlijke liefdesverklaring aan The
Stooges. Veel van deze muziek zou oorspronkelijk geschreven zijn
voor een film, en dat kunnen we best geloven. Even de ogen dicht en
je kan er zo je Lynchiaanse
taferelen bij voorstellen (nu ja, wij toch: maar dat zegt helaas
misschien ook veel over ons). Garnier nodigde voor de eerste keer
ook live muzikanten uit in de studio, en ook dat laat zich gevoelen
onder de vorm van een iets warmere en meer kneedbare sound.
Niet allemaal even makkelijk en zeker niet van de eerste keer
toegankelijk, maar wij zijn de laatsten die erom zullen zeuren: wij
herinneren ons immers nog perfect het gevoel dat ons besloop toen
we na vijftien keer ‘Unreasonable Behaviour’ doorhadden welke
rijkdom tussen de brokstukken verborgen zat. Die rijkdom is hier
zeker en vast ook aanwezig, al zal de beloning voor de luisteraar
wel recht evenredig zijn met de moeite die hij er wil in steken om
actief te luisteren. En zo’n plaat maken, kijk: dat vinden wij dan
weer férm in deze tijden. Gewoonweg omdat je al weet dat de helft
van je potentieel publiek afhaakt na één luisterbeurt. Driewerf
hoera voor Laurent Garnier, die met brio een diepdonkere smet op
het technocanvas gooit!
