“Whigger”, zo typeerde de Amerikaanse journalist Norman Mailer in 1957 de blanke bevolking die dweepte met zwarte genres als jazz, swing en funk. Meer dan een halve eeuw later blijkt ook Laurent Garnier een white nigger te zijn. Op zijn vijfde album, Tales Of A Kleptomaniac, uit de Franse pionier zijn voorliefde voor de ritmes van de zwarte muziek.
Na meer dan vijftien jaar in het vak te staan, leek het op zijn vorige plaat The Cloud Making Machine over en uit voor Laurent Garnier. Want na het plotse, immense succes van Unreasonable Behaviour en de hitsingle “The Man With The Red Face” — u herinnert zich wellicht nog hoe hij Rock Werchter afsloot voor 80.000 man — volgde immers de weerslag: een creatieve dip, het ten onder gaan van zijn eigen label F COM, persoonlijke besognes … Garnier besloot zich voortaan op dj-sets toe te leggen. Tot de positieve reacties op “Panoramix”, de b-kant van een per toeval ontstane maxisingle, hem ertoe aanzetten om opnieuw te gaan produceren.
De titel van de nieuwe plaat verwijst naar de brede waaier aan stijlen waaruit de Fransman als een gewiekste kleptomaan zijn inspiratie haalt. De plaat treedt buiten de oevers van de techno waardoor Garnier zich presenteert als een parmantige orkestmeester van een elektro-jazzy-afrobeat-ensemble. Geïnspireerd door de eigen platenkast, wordt er soepel van dub (“Food For Thought”) naar avant-hop (“Freeverse”) geschakeld en weer terug. Geen enkel genre uit de zwarte muziekgeschiedenis wordt gemeden, wat resulteert in een rijke plaat, maar vooral in een album waarop Garnier hoorbaar opnieuw het plezier in het maken van muziek teruggevonden heeft.
"If you want to make beautiful music, you must play the black and the white notes together”, waren ooit de wijze woorden van Richard Nixon. Ook Tales Of A Kleptomaniac klinkt op zijn best wanneer het zwarte verleden in het blanke heden geïntegreerd wordt. Zoals in opener “No Music, No Life”, dat aftrapt in de beste p-funk-traditie van George Clinton, maar waar de beat en de verscheurde synths snel voor onraad zorgen. Nog beter is de single “Gnanmankoudji”, waarop Garniers technostoten hand in hand gaan met de afrobeats van Tony Allen. Op zulke tracks worden de zwarte roots van de techno — dat net als jazz in eerste instantie een manier was om verdrukte emoties via muziek te uiten — blootgelegd.
Heel wat internationale blogs gaan er prat op dat Tales Of A Kleptomaniac Laurent Garniers beste plaat ooit zou zijn. Voor ons echter heeft de klassieker Unreasonable Behaviour hiervoor na al die jaren nog steeds te weinig aan magie verloren. De nieuwe plaat is ook net iets te lang om in één ruk uit te zitten en sommige genres, zoals de drum ’n’ bass van “Bourre Pif”, worden te onopvallend verkend. Toch is de remonte opmerkelijk, en is Tales Of A Kleptomaniac wellicht Garniers meest energieke en vitale werkstuk tot op heden. Op zijn drieënveertigste heeft de Franse wegbereider de energie van de dansvloer teruggevonden, zonder zijn muzikale ambitie te verloochenen.
Laurent Garnier stelt Tales Of A Kleptomaniac op 2 juli live voor op Rock Werchter.
