Geef toe: ze geven het niet op, die Teutonen! Na twee nogal
opzichtige pogingen om de wereld te veroveren, lijkt het wel of er
intussen een derde, subtieler offensief werd ingezet. De stroom
nieuwe – en niet zelden ook goede – dansplaten die ons de laatste
decennia overspoelt vanuit Duitsland is dan ook enorm! Het begon
allemaal aan het eind van de jaren zestig. De eerste naoorlogse
generatie was volwassen geworden en wilde, afkerig van al wat met
het verleden had te maken, het abc van de (pop)muziek volledig
herschrijven. Dat resulteerde in een stroming die wat laatdunkend
het label krautrock kreeg opgekleefd. Eén van de bekendste
en belangrijkste exponenten van deze generatie nieuwlichters was
uiteraard Kraftwerk, het viertal dat (samen met oa. Suicide aan de
andere kant van de plas) medeverantwoordelijk was voor het ontstaan
van de electronische (dans)muziek. Wanneer je dus anno 2004 de
platenwinkel binnenstapt en daar een fraai vormgegeven cd-doosje
vindt, getooid met de sticker “the new album of this
ex-Kraftwerk member, dan aarzel je geen seconde, dan controleer
je niet even of je voldoende geld op zak hebt, maar dan ga je
desnoods in het rood en haast je je naar huis om je te laven aan
het nieuwste product van “de meester”.
Een slechte plaat is ‘Communication’ zeker niet, maar van een
legende als Bartos mag je toch iets meer verwachten. Niet dat de
man steevast, bij elk nieuw project, de elektronische muziek
opnieuw moet uitvinden, maar toch… Het had veel avontuurlijker
gemogen. In het beste geval klinkt deze plaat als New Order,
wanneer dat een Duitse groep zou zijn geweest, maar er staan ook
dingen op die bij Kraftwerk nooit door de keuringscommissie zouden
zijn geraakt. We horen hier niks nieuws, eigenlijk, vooral enkele
varianten op ‘Robots’ (inclusief de robotstem die, tot vervelens
toe, op bijna elk nummer “zingt”). Wanneer deze plaat nu was
aangekondigd als ‘B-sides’, of ‘Outtakes and Lost Tracks’ of zo,
dan hadden we hier nog drie sterretjes kunnen geven, maar als
regulier studio-album overstijgt ‘Communication’ nauwelijks de
middelmaat. En met zo’n onding als ’15 Minutes of Fame’ (een plat
eurobeat-hitje uit 2000, godbetert) gooi je alleen maar je eigen
ruiten in.
Al getuigt de openingszin van dat nummer wel van enige
realiteitszin, natuurlijk: “Stars ain’t what they used to
be…”. Jammer!
