Met de opkomst van de myspace-groepen genre Lilly Allen beweert men graag dat de vox populi gesproken heeft, maar niets is minder waar. Myspace is niet meer dan het zoveelste promovehikel dat hypes creëert en vergeet nog voor de eerste noot opgenomen is. Hier zit geen engagement in, enkel een kortstondig meesurfen op golven.
De website Sellaband (http://www.sellaband.com) pakt het veel ernstiger aan. Artiesten zonder platencontract kunnen zich op de site registreren en op zoek gaan naar fans/investeerders. Iedere geïnteresseerde kan “aandelen” kopen in de artiest aan rato van 10 dollar per aandeel. Eens de artiest in kwestie 50.000 dollar weet binnen te halen, trekt hij of zij de studio in om een album op te nemen. Eventuele winsten worden daarna verdeeld onder de artiest (60%), de site (30%), de producer (10%) en de investeerders. Sinds enige tijd zijn de albums ook te koop via Amazon.com en binnen de Benelux ook in reguliere platenwinkels.
De Poolse Julia Marcell bracht in 2007 in eigen beheer Storm EP uit, een e.p. die weliswaar een bescheiden succes kende maar niet de verhoopte faam met zich meebracht. In de hoop een groter publiek te vinden voor haar muziek, kwam ze bij Sellaband uit, waar ze na iets meer dan drie maanden zowaar 657 mensen wist te overtuigen. Begin dit jaar trok ze opnieuw de studio in met haar muzikanten; alleen wist ze nu dat er een publiek was dat geïnteresseerd was in haar muziek.
Op It Might Like You domineert Marcells piano, al dan niet geruggensteund door strijkers, in die mate dat een vergelijking met Regina Spector haast onvermijdelijk is. “Outer Space” bijvoorbeeld hint overduidelijk naar de meer bombastische songs van laatstgenoemde. Dat bombastische vormt een rode draad doorheen het album, met numer als “Outer Space”, “The Story” en “Married To Life”. Het is opvallend hoezeer Marcell zich tot een bepaald patroon en zegswijze van haar instrument beperkt. Dat dit evenwel niet een proeve van onkunde is, maken de arrangementen duidelijk. In het bijzonder de strijkers worden intelligent binnen het geheel geïncorporeerd.
“Billy Elliot” breekt met de bombast en laat als eerste meer dan strijkers toe, maar wanneer de drum en piano in dialoog gaan, refereert het (nochtans knappe) nummer een aantal keer te duidelijk naar Regina Spector, en in het bijzonder “On The Radio”, om zichzelf niet te ondergraven. Gelukkig weet Marcell haar evenwicht op het slappe koord te behouden en laat “Dancer” een veel persoonlijker geluid horen. De speelsheid van het nummer is een meer dan welkom antwoord op de eerste nummers en laat daarenboven zowel de piano als de strijkers een luchtiger klankenschema verkennen.
Het lijkt wel of die speelsheid besmettelijk is: het olijke “Side Effects Of Growing Up” — opgepept met handengeklap — klinkt geinig zonder ergerlijk te zijn. Na de optocht van instrumenten is het opnieuw aan de piano en strijkers om de nummers te dragen. Marcell verzoent de vorige tracks met elkaar, waardoor de weemoed in “Words Won’t save You”, “Fear Of Flying” en “Carousel” nooit verstikkend wordt. In het slotnummer, “Night Of The Living Dead”, klinken tot slot zowel echo’s van Sufjan Stevens (blazers, samenzang) als (alweer) Regina Spector. Bovenal echter is het een nummer dat het talent en de veelzijdigheid van Marcell een laatste maal bevestigt.
It Might Like You bewijst dat een site als Sellaband kan werken. Dit is immers een debuut dat net zo goed bij een reguliere platenfirma had kunnen verschijnen. De door piano en zang gedreven songs van Marcell getuigen van voldoende maturiteit om ook buiten de enclave van de site een publiek te vinden. Want ook al zijn er parallellen met Regina Spector te trekken, toch blijft It Might Like You vooral een plaat van een artieste met een eigen geluid.
