Josh Rouse heeft er zin in. Nauwelijks een jaar na het werkelijk prachtige Nashville komt hij met Subtítulo op de proppen. Nashville was één grote liefdesbrief aan de countryhoofdstad waar hij jaren woonde; met Subtítulo verkent Rouse voorzichtig de Spaanse Costa Blanca. Hij schreef de songs in Altea, een stadje dat hij inmiddels heeft ingeruild voor Valencia.
Met Nashville kwam er ook een einde aan de relatie met platenmaatschappij Rykodisc, waar Rouse zich niet meer prettig voelde. Het draaide daar volgens hem vooral om cijfertjes, en niet om de liefde voor muziek. Rouse besloot zelf een label op te richten: Bedroom Classics, de naam die hij eerder gaf aan een e.p. met onder meer vroege versies van "Michigan" en "Sad Eyes". In het najaar van 2005 kwam Bedroom Classics vol.2 uit, net als de voorganger in bescheiden oplage.
Subtítulo is de zesde langspeler van Rouse. Hoewel hij al een aardig woordje Spaans spreekt (les 1: neem een Spaans vriendinnetje) waagt hij zich er op Subtítulo nog niet aan. We moeten het doen met de titels "La Costa Blanca" en "El Otro Lodo". Het zijn vooral de gitaren, de strijkers, de bijna altijd aanwezige bossanovaritmes en het fijne stemgeluid van Rouse die het album kleuren. Maar zo goed als op Nashville wordt het bijna nergens.
Gelukkig valt er nog heel wat te genieten. Het album begint fraai met het eenvoudige "Quiet Town", dat door het gitaarspel in het begin aan "Everybody’s Talkin’" van Harry Nilsson doet denken. Rouse bezingt Altea, een oase van rust. "There’s a market on the square/children are playing/bells are ringin’ in the air/Old men are drinking/it’s a lazy afternoon/content with thinking that there is nothing to do." Een gitaar waaruit regendruppels lijken te vallen, strijkers, een fluitende Rouse. Heerlijk…
Na het wat nietszeggende "Summertime" komt "It Looks Like Love, een van de sterkste nummers die Rouse tot nu toe maakte. De melodie is heerlijk, het refrein ijzersterk. Fleetwood Mac en Gerry Rafferty zijn niet ver weg, maar laat dat u vooral niet afschrikken. Het treurige "Jersey Clowns" laat zien dat ’melody man Rouse’ als tekstschrijver is gegroeid, terwijl "His Majesty Rides" en "Givin’ It Up" het vooral weer van de sterke melodie moeten hebben.
Subtítulo eindigt wat teleurstellend. "Wonderful" heeft, net als afsluiter "El Otro Lado", weinig om het lijf. "The Man Who…" is het zwakste nummer. Vriendinnetje Paz Suay, ook verantwoordelijk voor de vormgeving, mocht met Rouse een duet opnemen. Er zijn ergere dingen, maar Paz kan niet zo goed zingen. Ze is dan ook geen zangeres, dus dat verklaart veel. Met een kinderlijk stemmetje — "onschuldig", zouden de positivo’s onder ons zeggen — zingt ze met Rouse over een man die niet weet hoe hij moet lachen. Haar accent — charmant, vindt Rouse — maakt het er niet beter op. Erg, erg cheesy."
Met Subtítulo levert Rouse een fraai, maar niet helemaal geslaagd album af. Daarvoor staan er net iets te veel laid-back nummers op waar iemand als Jack Johnson in grossiert. Rouse kan beter. Tot volgend jaar?
