‘Muziek moet makkelijk zijn’: dat zei David Bovée van Think of One
gisteren in ‘De Leeuw in Vlaanderen’, het nieuwe en langverwachte
cultuurprogramma van Canvas. Hoewel hij in een ander genre actief
is, bewijst Milow ook dat nummers erg simpel kunnen zijn en toch de
luisteraar ongenadig bij het nekvel kunnen vastgrijpen. Jonathan
Vandenbroeck neemt geen overtollige prullaria mee op zijn muzikale
tocht, enkel de essentie volstaat. In navolging van Ryan Adams,
Jack Johnson en zoveel andere contemporaine singer-songwriters
bewijst deze Humo’s Rock Rally-finalist dat een stem en een gitaar
het gemoed meer kunnen beroeren dan overdadig gearrangeerde songs
die een gebrek aan inspiratie enkel kunnen verdoezelen door een
teveel aan instrumentatie. ‘The Bigger Picture’ is dan ook een
schatkist die onder een wat traditioneel aandoend oppervlak heel
wat intimistische popjuweeltjes herbergt.
De eerste single ‘One of It’ kent u waarschijnlijk al van de radio
en veel uitleg heeft deze song niet nodig. Een zonnige melodie, een
instant-meefluitbaar refrein en zachte gitaren die de lente
aankondigen: net als Tom Helsen heeft Milow een patent op
dergelijke eenvoudige maar vertederende popparels. In producer
Nigel Powell heeft Vandenbroeck zijn ideale partner in crime
gevonden: hij plaatst het juiste accent op de juiste plaats zonder
dat de nummers hun naaktheid verliezen. ‘Landslide’ is een mooi
voorbeeld: de song krijgt een prachtige slidegitaar mee als intro
en streepjes viool zetten het melancholische karakter van het
refrein extra in de verf. Het zijn echter slechts kleine toefjes
verf op een minimalistisch schilderij. Gitaar en stem blijven de
onwrikbare basis van Milow’s muziek. Het feit dat de songs op ‘The
Bigger Picture’ zonder problemen overeind blijven in al hun
kwetsbaarheid bewijst de sterkte van het materiaal dat Vandenbroeck
en Powell op plaat hebben gezet. ‘You Don’t Know’, ‘Stepping Stone’
en ‘Excuse to Try’: stuk voor stuk zijn het fonkelende sterren aan
de pophemel die zich willens nillens vasthaken in het hoofd van de
luisteraar om daar een tijdje te blijven schitteren.
Milow heeft echter meer in zijn mars dan potentiële singles.
Absolute uitblinker op deze plaat is ‘Born in the Eighties’, waarin
Vandenbroeck een beeld van zijn generatie schetst en zo de
luisteraar onmiddellijk meetrekt in de gevoelswereld die hij wil
uitstralen. Milow is een adept van de vroege Springsteen en de
narratieve kwaliteiten van dit nummer maken zijn bewondering meer
dan duidelijk. ‘Instead of a future, I’ve got a guitar‘,
zingt Vandenbroeck en we twijfelen geen seconde aan de overgave
waarmee hij zich in het singer-songwriterschap smijt.
In de harde zoektocht naar minpuntjes op ‘The Bigger Picture’
kunnen we Milow enkel een gebrek aan stoorzendertjes aanwrijven,
waardoor de spanningsboog van de plaat niet tot het einde wordt
doorgetrokken. Bij de laatste songs durft de aandacht al eens te
verslappen. Zo glijden nummers als ‘Until the Morning Comes’ en
‘The Bigger Picture’ net iets te makkelijk voorbij. Een dwarse
gitaar of een stuurse synth had zoiets wellicht kunnen voorkomen. U
beseft echter wel dat we hier zwaar aan het mierenneuken zijn. Die
gepolijste sound is immers een logisch gevolg van de akoestische
sets die Milow twee jaar lang speelde alvorens deze plaat op te
nemen. Op een volgend album zullen ruwer geslepen diamanten
wellicht meer tot de mogelijkheden behoren.
‘The Bigger Picture’ is een erg knappe debuutplaat die het beste
laat verhopen voor de toekomst. Milow laat een breed scala aan
gevoelens de revue passeren in nummers die ondanks hun
breekbaarheid toch kracht en zelfvertrouwen uitstralen. Wie nog een
getalenteerde singer-songwriter van eigen bodem aan het hart wil
drukken, weet dus wat hem of haar te doen staat.
