De voorbije maanden kondigden artiesten als Paul Simon en Elton John een afscheidstournee aan om daarna van hun pensioen te gaan genieten. Ook de ondertussen 77-jarige Joan Baez maakt zich klaar voor haar afscheid als actief muzikante met een tour en een nieuw album, haar eerste sinds 2008.
Al mag er meteen bij gezegd worden dat Joan Baez toch nog een slag om de arm houdt want officieel heet het dat 2018 haar laatste jaar wordt waarin ze uitgebreid zal touren. Sinds ze in 1959 debuteerde in de folkscene is Joan Baez altijd een van de politiek meest actieve muzikanten gebleven. Haar consequente strijd voor geweldloos protest bracht haar in contact met figuren als Martin Luther King — ze was erbij toen die zijn befaamde “I Have A Dream” speech bracht in Washington DC — en leidde haar tot in Hanoi tijdens een zwaar Amerikaans bombardement in 1972. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat de huidige situatie in haar vaderland haar voor het eerst in tien jaar nog eens naar de studio loodste.
Net zoals op Day After Tomorrow uit 2008 bestaat dit nieuwe album enkel uit covers, zowel van gevestigde waarden als van jong, opkomend talent. Was de productie vorige keer in handen van Steve Earle, dan viel de keuze dit keer op Joe Henry. Het resultaat is een in tien dagen opgenomen album dat qua klankkleur vertrouwd aanvoelt voor wie met diens productiewerk vertrouwd is. Een sobere muzikale begeleiding die tegelijk warm aanvoelt en waarbij overbodige versieringen worden vermeden. Het is de muziek die telt, en de boodschap die Baez wil uitdragen.
Het titelnummer is een van de twee Tom Waits-covers op het album, nog een overeenkomst met de voorganger (“Day After Tomorrow”). “Whistle Down The Wind” opent het album met rustig tokkelende gitaren, waar wat later de blazers een subtiele warme toets aan toevoegen. De andere, al even geïnspireerde, Waits-cover is het recentere “Last Leaf” uit diens laatste studio-album. Maar de meeste nummers op het album zijn toch duidelijk geïnspireerd door de politiek-maatschappelijke situatie. “Be Of Good Heart” van Josh Ritter bijvoorbeeld, met zijn country-gevoel is een van de meer hoop uitstralende keuzes. De meest verrassende covers is misschien wel Anohni’s “Another world”. “I need another world/ this one’s nearly gone” klinkt het weinig hoopvol.
Producer Joe Henry bracht zijn eigen “Civil War” aan, nog zo’n nummer dat in deze tijden relevanter is dan ooit tevoren. Zoe Mulfords “The President Sang Amazing Grace” – de president in kwestie is uiteraard Obama — toont dat Baez ook gospel aankan en zorgt voor een van de hoogtepunten van het album. De laatste drie nummers op het album, waaronder een tweede Josh Ritter-cover, leunen nog het dichts aan bij de traditionele folk waarmee Baez in haar beginjaren succes kende. Voor “I Wish The Wars Were All Over” baseerde Tim Erickson zich op teksten van Timothy Connor, een veteraan van de Amerikaanse Revolutie. Het is een nummer dat in meerdere opzichten een geschikt slotnummer is voor het vermoedelijk laatste album van de activistische Baez.
Met geïnspireerde coverkeuzes en knappe vertolkingen toont Baez dat ze nog altijd niet uitverteld is. Met echte verrassingen wordt de luisteraar niet geconfronteerd, maar Whistle Down The Wind toont een artieste die nog altijd voor haar mening durft uitkomen, al is het dan door middel van zorgvuldig geselecteerde nummers van anderen.
Op 21 mei neemt Joan Baez afscheid van het Belgische publiek in Bozar. Dit concert is reeds uitverkocht.
