Vriendjes zijn met Dan Auerbach heeft zo zijn voordelen. De bebaarde zanger-gitarist van The Black Keys nam de tiener Jessica Lea Mayfield onder zijn hoede en produceerde niet alleen haar plaat With Blasphemy So Heartfelt maar nam haar ook mee op tour.
Nauwelijks twintig jaar oud vond Mayfield het echter noodzakelijk om op eigen benen te staan en zelf als headliner op tour te gaan. Dat de verschillen en de verantwoordelijkheden gigantisch zijn, geeft ze grif toe maar ze heeft het er graag voor over. In augustus doet ze voor een derde maal Europa aan, maar wie haar aan het werk wil zien, zal naar een van onze buurlanden moeten trekken. Belgische festivals staan helaas niet op het lijstje, een interview met goddeau als balsem voor de ziel dan maar.
enola: Er gaan verschillende versies rond van hoe je Dan Auerbach (The Black Keys) ontmoet hebt…
Jessica Lea Mayfield: "Ze zijn allemaal gelogen! De waarheid is vreselijk saai, vrees ik. Een vriend van me heeft hem een cd van me gegeven waarna Dan een berichtje plaatste op mijn myspace. Het startte als ’Ik heet Dan en ik speel in een lokaal bandje dat The Black Keys heet’. Ik kende zijn band niet eens op dat moment terwijl het nu een van mijn favoriete groepen is."
enola: Vind je het dan niet vervelend dat je vaak met hem in één adem genoemd wordt?
Mayfield: "Het is niet te vermijden vrees ik. Natuurlijk is het vervelend maar ik snap ook wel dat wie niets van me weet, sneller naar The Black Keys zal verwijzen en misschien zelfs dingen zal verzinnen. Al kan ik niet ontkennen dat ik wel veel aan hem te danken heb."
enola: Denk je dat het daardoor komt dat With Blasphemy So Heartfelt door veel mensen als een debuutplaat beschouwd wordt? Bijna niemand lijkt White Lies dat er aan vooraf ging, te kennen.
Mayfield: " Ik beschouw deze plaat zelf ook als mijn debuut hoor. White Lies heeft zelfs nooit te koop gelegen in de winkels."
enola: Maar je brengt wel songs uit die plaat?
Mayfield: "Niet echt, het nummer "For Today" staat weliswaar op White Lies maar ik heb het opnieuw opgenomen voor With Blasphemy So Heartfelt."
enola: Vergis ik me of was je niet heel jong toen je die plaat opnam?
Mayfield: "Ja, ik was vijftien jaar toen White Lies verscheen. Het is overigens die plaat die Dan gehoord heeft. Ik was op dat ogenblik al nieuwe nummers aan het schrijven. De meeste songs van With Blasphemy So Heartfelt heb ik geschreven op mijn zestiende."
enola: Misschien zijn ze daarom wel zo naïef open. Vind je het niet vreemd om zulke persoonlijke gevoelens voor een groot publiek te brengen?
Mayfield: "Toen ik net startte wel maar dan eerder omdat mijn ma tussen het publiek stond en ik liever niet had dat ze bepaalde zaken zou horen. Intussen ben ik niet meer zo verlegen en durf ik gewoon te zeggen ’he ma, hier nog een nummer over iets ergs dat ik gedaan heb.’ En meestal antwoord ze dan ’Dat is een mooi liedje, honey.’ (lacht) Het komt er vooral op aan het je niet aan te trekken dat je iets persoonlijk zingt."
enola: En je ex-vriendjes dan? Ik kan me voorstellen dat zij het niet leuk vinden dat ze opeens in een song vereeuwigd worden, althans niet op die manier.
Mayfield: "Mijn toenmalig vriendje vond het vooral vervelend dat ik over de ruzies in onze relatie schreef toen we nog samen waren. Hij wou nooit naar een optreden komen omdat ik zong over onze ruzies. Ik vermoed dat de meesten eerder geflatteerd waren dat ze in een song vermeld werden."
enola: We hadden het er net al over dat je pas vijftien was toen je je eerste plaat uitbracht maar eigenlijk treedt je al veel langer op.
Mayfield: "Vanaf mijn achtste zong ik mee in de bluegrassband van mijn familie en op mijn elfde speelde ik gitaar. Rond die periode startte ik ook met het schrijven van eigen nummers. Muziek was altijd aanwezig in ons huis, voor mij was het een logische stap om zelf ook muziek te maken. Mijn ouders wisten zelfs al voor mijn broer en ik het zelf beslist hadden, dat we allebei een band zouden starten."
enola: Je bent nog maar twintig, zie je jezelf over tien jaar nog steeds optreden?
Mayfield: "Over tien jaar ben ik nog altijd jong (lacht) dus ik denk van wel. Ik heb niet echt een doel voor ogen, voorlopig ben ik tevreden met hoe het nu loopt. Veel hangt ook af van wat er tijdens die jaren allemaal zal gebeuren en hoe ik zelf tegen de dingen aan zal kijken dan."
enola: Ik weet dat je enerzijds een grote fan bent van The Foo Fighters en dat je anderzijds nog steeds met je ouders samenspeelt. Het zijn twee heel andere muziekstijlen dan wat jij brengt. Leer je iets van die groepen of staat het volledig los van wat je zelf brengt?
Mayfield: "The Foo Fighters is mijn favoriete band en ze hebben me zeker beïnvloed maar dat betekent niet dat ik als hen moet klinken. Je hoeft geen kopij van een andere band te zijn, het is perfect mogelijk om door een andere groep beïnvloed te zijn en toch je eigen ding te brengen. Ik weet dat ik beïnvloed ben door andere groepen maar je zal ze niet duidelijk in mijn songs terug vinden. Het meest grappige vind ik wel dat mensen soms verwijzen naar bands waarvan ik nog nooit gehoord heb. De structuur van mijn songs is wel vaak schatplichtig aan bluegrass, en de thematiek natuurlijk. Veel bluegrasssongs hebben droevige thema’s, net als mijn songs."
enola: Hou je niet van vrolijke nummers?
Mayfield: "Nee, totaal niet. Wat is daar het nut van? Muziek moet me in een bepaalde stemming brengen. Ik zou nooit kunnen luisteren naar happy songs waarin ’oh I’m happy, we’re all happy tralala’ wordt gezongen. Geef mij maar nummers waarbij je moet huilen en waarvan je weet dat de anderen ook ongelukkig zijn. Ik wil geen eikel horen zingen hoe gelukkig hij is."
enola: Luister je dan niet naar muziek als je vrolijk bent?
Mayfield: "Als ik vrolijk ben doe ik vaak andere dingen maar ik kan blij zijn en toch naar droeve nummers luisteren."
enola: En schrijven?
Mayfield: "Nee, als ik een song wil schrijven, moet ik in een bepaalde stemming zijn, ik moet droevig zijn. Ik kan niet gelijk wanneer een nummer schrijven. Eens de song geschreven is, is er geen probleem om het te spelen. Tenzij ik natuurlijk terug denk aan hoe ik me voelde toen ik het nummer schreef, dan kan mijn stemming helemaal omslaan."
enola: Dat lijkt me heel vervelend.
Mayfield: "Ja, maar dat heb ik er voor over. Wie heeft overigens gezegd dat alles in het leven gemakkelijk behoort te zijn? Mensen moeten niet de hele tijd gelukkig zijn."
enola: Hoewel je op plaat en ook live door een band wordt bijgestaan, is je zang en gitaar opvallend naar voren gemixt. Je plaat hangt tussen akoestische opnames en bandplaat in. Hoe bewust was die keuze?
Mayfield: "Ik ben niet echt met een specifiek idee de studio in getrokken. Ik liet aan Dan de songs horen die ik geschreven had, vaak de ochtend voor de opnames nog. Nadat we de zang en gitaar opgenomen hadden, bekeken we, eigenlijk vooral Dan, welke extra instrumenten erbij hoorden."
enola: Mag ik dan stellen dat de nummers heel anders op de plaat zijn beland dan hoe jij ze oorspronkelijk schreef?
Mayfield: "Ik had bij deze plaat niet echt een idee voor de songs. Ik vind het ook moeilijk om te beslissen of een nummer af is of niet. Dan heeft me echt bij het handje gehouden en vaak voor me beslist wanneer een song klaar was. De meeste nummers hebben we in twee dagen opgenomen."
enola: Denk je dat je eenzelfde probleem zal hebben voor je volgende plaat?
Mayfield: "Het volgende album zal anders zijn, ik heb meer tijd om de songs echt uit te werken en ik kan ze nu al inspelen met de band. Momenteel trachten Dan en ik vooral eens twee weken te vinden waarop niet een van ons beiden op tour is."
enola: Je liveband bestaat uit andere mensen dan deze met wie je opgenomen hebt. Ga je met hen je volgende album opnemen?
Mayfield: "Ze zullen zeker meespelen op de nieuwe plaat maar Dan en enkele andere mensen van de eerste plaat zullen net zo goed opnieuw aanwezig zijn. Een aantal van hen had ik zelfs graag meegenomen als liveband maar om verschillende redenen was dat niet mogelijk."
enola: Heb je negatieve reacties gekregen op de titel van je plaat?
Mayfield: "De titel komt uit het nummer "Bible Days". Dan en ik waren al even op zoek naar een goede titel maar we raakten het maar niet eens. Dan vroeg me of ik nog songs had en ik heb hem toen "Bible Days" voorgespeeld. Terwijl we het nummer opnamen, lette ik op wat ik zong en dat ene zinnetje sprong er uit. Echt negatieve reacties heb ik er niet op gekregen althans niet van mensen wiens mening er voor mij toe doet. Nu ja, soms roept er wel iemand dat ik God haat of dat ik Jezus wel zal vinden maar verder dan dat gaat het niet."
enola: Het artwork is ook apart. Het staat helemaal los van de titel.
Mayfield: "Ik heb de coverafbeelding getekend maar ik ben het met je eens dat het niet echt bij de plaat past. Het moest allemaal nogal snel snel gaan, eigenlijk wou ik een andere afbeelding gebruiken maar we raakten het er niet over eens. De vinylversie zal het artwork hebben dat ik wenste."
