Nerds en nozems, daarop is rock-‘n-roll gebouwd. Jacuzzi Boys geven de indruk tot de eerste categorie te behoren, maar het tweede album Glazin’ draagt onderhuids behoorlijk veel van de tweede categorie in zich. Volumeknop naar rechts en ondergaan!
“Als we nu eens instrumenten kopen en daar veel lawaai mee maken? Misschien laten de bullies ons dan met rust en zien de meisjes ons dan wel staan?” Het is een theorie die gangbaar is in kringen van met een niet onmiddellijk jaloersmakend schriel voorkomen gezegende middelbareschooljongens. Afgaand op de hoesfoto’s in Glazin’, de tweede langspeler van het trio dat vier jaar geleden besloot collectief door het leven te gaan als Jacuzzi Boys, zijn de leden van deze band mogelijk niet onbekend met muziek als uitweg uit een weinig benijdenswaardig bestaan.
Of ook helemaal niet, maar zo klinken ze in ieder geval. Op Glazin’ rammelt de rock als vanouds, is er weinig plaats voor nuance (“Koo Koo With You” gaat éxact over wat de titel laat uitschijnen) en is muzikale inventiviteit ver te zoeken.
Maar laat dat nog geen reden zijn om deze drie jongen eens een verbaal pak rammel te verkopen. Glazin’ is immers een half uur hersenloos vertier, heerlijk naïeve gitaarrock zoals die al een ziljoen jaar gemaakt wordt door levenslustige jongelui die, zoals de grootmoeder dat sussend noemt, op zoek zijn naar hun draai.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de ‘hey hey hey’s niet van de lucht zijn in opener “Vizcaya” of dat Jacuzzi Boys zich tijdens “Automatic Jail” aandient als het bastaardneefje van Harlem. De titeltrack dan weer laat een aanstekelijk gezelschap horen dat, zonder melig te worden, kan zingen over chocolade die smelt in je hand.
Ondanks het rudimentaire karakter dat als een rode draad door de muziek loopt, blijven de Boys beleefde, welopgevoede knapen: Glazin’ klinkt toegankelijk en proper, zonder daarom plat geproducet te zijn. Bovendien is liefdesverklaring “Crush” ook écht een liefdesverklaring. Hier worden geen hartjes in lichaamsdelen gekerfd noch bezopen liefdesverklaringen op ontiegelijke uren ten beste gebracht voor de hele buurt van het object van verlangen. Hooguit wordt wat frivole percussie toegevoegd aan het rudimentaire instrumentarium.
Of komen, zoals in “Silver Sphere (Death Dream)”, de drumsticks heerlijk crashend neer, maar dat is het wel zo’n beetje qua muzikaal exuberant gedrag voor Jacuzzi Boys. En daar is op zich niks mis mee. Op het eerste gezicht lijkt dit rock-‘n-roll die door een potentiële schoonfamilie met goedkeurend geknik — “want we zijn toch ruimdenkend, nietwaar?” — onthaald wordt. Maar zet Glazin’ een keer of vier, vijf op en je begint te voelen dat er onderhuids iets broeit.
Het is aan de oppervlakte misschien niet zichtbaar, maar je voelt op den duur aan de toppen van je tenen dat Jacuzzi Boys het soort jongens zijn die uitgelachen worden door de opscheppende lawaaimakers van de groep, maar die stiekem een sex, drugs and rock-‘n-roll-gehalte hebben waar een beetje Lemmy lichtjes bleek van wegtrekt. En die onderhuids aanwezige je m’ en fous-houding is wat Glazin’ tot een bijna magische plaat maakt.
