Praten in bed na de seks, de schone deugd van Weekend
Andrew Haigh scoort internationaal met het Britse indiedrama Weekend. Zijn verhaal van twee mijmerende mannen na een bevredigende one-night stand sleepte het afgelopen jaar over de hele wereld prijzen in de wacht. Zo ook op het Filmfestival van Gent, waar de jongerenjury de prent bekroonde tot beste film.
Weekend vertelt het verhaal van Russell en Glen, twee doordeweekse kerels die elkaar voor het eerst ontmoeten op een met alcohol verrijkte vrijdagavond en samen in bed belanden. Wanneer ze de ochtend nadien merken dat hun interesse de lijfelijke lusten overstijgt, beslissen ze om samen het weekend door te brengen. Maar terwijl de harten steeds heviger beginnen te bonken, wil het lot dat Glen na het weekend voor twee jaar naar het buitenland vertrekt. Zo ontspint zich een kitchen sink drama voor de 21e eeuw. Wij deden een babbel met de schrijver/regisseur.
enola: Verbazingwekkend hoe zo’n kleine film bij zoveel mensen een gevoelige snaar weet te raken. Hoe verklaar je het succes van Weekend?
Haigh:“Geen idee. Ik hoop dat ik met Weekend een ongezien verhaal vertel en een nieuw perspectief werp op hedendaagse relaties. Ik wou een relatie zo eerlijk en realistisch mogelijk uitbeelden en de angsten, problemen en complexiteit ervan tonen. Mèt de nodige romantiek, maar zonder dat het een romantische komedie werd. Daarnaast probeer ik de thema’s in mijn films steeds relevant te maken voor zoveel mogelijk mensen, niet alleen voor homo’s.”
enola: Weekend voelt aan als een zeer persoonlijke film.
Haigh: “Dat is zeker het geval. De film is niet strikt autobiografisch, maar als je een verhaal schrijft over twee mensen die elkaar ontmoeten, dan is dat per definitie persoonlijk want je kan je alleen baseren op je eigen ervaringen en gevoelens. Weekend heeft het sowieso over thema’s waar ik om geef en geïnteresseerd in ben.”
enola: Kunnen we Weekend plaatsen in een Britse traditie van kitchen sink drama’s?
Haigh:“Zeker. Ik ben beïnvloed door veel Britse films uit begin jaren 60 die kozen voor onderwerpen die diep geworteld zitten in de Britse maatschappij, zoals Saturday Night and Sunday Morning en This Sporting Life. De term kitchen sink drama is een beetje zijn eigen leven gaan leiden, maar als je het definieert als een realistisch drama met everyday drama of everyday people, dan maakt Weekend daar zeker deel van uit.”
enola: Sommigen noemen Weekend ook een homo-update van Richard Linklaters Before Sunrise.
Haigh: “Dat begrijp ik wel. Toen ik Weekend aan het voorbereiden was, heb ik opnieuw naar die film gekeken. Er zijn gelijkenissen die je niet kan negeren: twee mensen die elkaar ontmoeten, maar een korte tijd bij elkaar zijn en veel praten. Maar ik zou Weekend eerder een reactie dan een update noemen. Ook al hield ik van de film van Richard Linklater, ik wou van Weekend de hyperrealistische versie maken. Zo hangen mijn twee personages rond in Nottingham, een eerder ‘gewone’ stad in vergelijking met Parijs.”
enola: Centraal in Weekend staat een identiteitsconflict. De Canadese experimentele regisseur Bruce LaBruce schreef onlangs een interessant betoog daarover waarin hij zegt dat homo’s nu zo hard hun best doen om bij de groep te horen, dat ze op het einde van de rit hun eigen identiteit en vrijheid zullen hebben opgeofferd. Hij heeft het over een strijd voor gelijke rechten die uitmondt in een zeker conformisme.
Haigh:“Daar kan ik hem wel in volgen, maar hij vergeet dat ook de homogemeenschap heel conformerend kan werken! Als je opgroeit als homo, ben je bijna wanhopig op zoek naar mensen die hetzelfde zijn, omdat je het gevoel hebt dat je niet past binnen de huidige norm. Maar als je dan uit de kast komt, doe je er opnieuw alles aan om deel van de groep te worden. Dat kan even limiterend zijn als voordien. Het is pas als je ouder wordt, dat je tot dat inzicht komt. Ook de twee mannen in Weekend zijn tot dat besef gekomen. Zowel Glen als Russell hebben niet het gevoel dat ze in het homomilieu thuishoren.
enola: Voel je je verwant met Amerikaanse homofilmpioniers, zoals Gus Van Sant en Gregg Araki, die het thema op een gelijkaardige manier in hun verhalen laten binnendringen?
Haigh: “Ik vind Van Sant en Araki goede regisseurs en ik hou van hun werk. Ik voel wel een affiniteit met hen als het gaat over het willen vertellen van een verhaal over homo’s zonder gêne en dat op een manier te doen zonder ermee in te zitten wat anderen zullen denken.”
enola: Denk je dat er een meer open klimaat is voor films waarin de hoofdpersonages homo zijn?
Haigh: “Ik heb de indruk dat er de afgelopen tien jaar op productiegebied niet veel veranderd is. Zo heb ik het heel moeilijk gehad om geld te vinden om Weekend te financieren. Men is nog altijd niet happig om een film met een homothema te maken. Ik zou zelfs durven zeggen dat het moeilijker is geworden omdat de elite het niet noodzakelijk vindt om deze verhalen te vertellen.”
enola: Ik las ergens dat je al een sequel in het achterhoofd hebt.
Haigh: “Iedereen blijft me dat maar vragen! (lacht) Maar ik weet het niet. Zeker op dit moment wil ik geen vervolg maken, maar misschien binnen 10 jaar? Ik snap het wel, iedereen vraagt zich af wat er met de personages zal gebeuren. Op een vreemde manier laat ik dat graag open voor iedereen. Als ik een sequel zou doen, zou dat het gevoel wel eens kunnen bederven.”
enola: Al andere filmplannen?
Haigh: “Ik ben momenteel druk aan het schrijven. Ik heb door het succes van Weekend veel scripts toegestuurd gekregen, maar ik wil vooral mijn eigen verhalen vertellen waar ik een zekere passie voor voel. Eerlijke verhalen over normale mensen en hun alledaagse strijd om zichzelf te vinden en uit te maken wat ze willen in deze wereld. Laten we duimen dat ik volgend jaar kan beginnen draaien!”