Nog tot 13 april toert tomàn door China, waar ze de plaatselijke bevolking de beginselen van het post-, kraut- en ander rocken willen bijbrengen. Deze keer onderhouden gitaristen Bram en Wouter u over het wedervaren tijdens de eerste concertdagen.
Ontbijt slaan we over, want we worden nog wakker met Belgische tijd in ons achterhoofd. Klop klop op kamerdeur 1001. We doen verdwaasd open en vinden een vreemde hotelbediende. Hij stelt zich voor als Jef. Door zijn Meerhouts dialect begint het ons te dagen dat dit Jef de tourmanager is, dé Jef die ons beloofd had om een tour in China te fiksen. Eindelijk treffen we deze mystery held. Volgens Ruby is hij populair bij de vrouwtjes, lang, blond, bebakkebaard en welbespraakt. Zo’n gasten zitten er ook in ons orkestje, dat belooft.
Alvin wacht ons stipt op met zijn ruime Toyota Picnic. Turen door het schuifdak. Een eindeloze reeks torenhoge smalle skyscrapers staan kris kras door, naast en op elkaar. Na een maal om te vergeten (zoetzure spaghetti) gaat het richting The Hidden Agenda die zijn naam alle eer aan doet. Via een geheime parkeergarage stap je in een donkere lift en hop, een grote club, enkele verdiepingen hoger. De soundguys blijken de technische fiche minutieus gevolgd te hebben, want het materiaal (marshall jcm, twin reverb, md421…) is top! En Belg als we zijn, willen we niet soundchecken zonder een fris pintje… Ze brengen er geen 5 maar 2 grote volgepropte koelkasten Litouws bier, jiha! Wouter zei nog dat een beetje minder ook goed was, maar daar bleek de geluidsman anders over te denken, hips.
Ons eerste concert in een ander werelddeel, in Azië, in China. Is dat toch nog niet een klein beetje gek voor ons simpele boerenkinkels? Jefs promomachine heeft duidelijk zijn werk gedaan, want er is meer volk dan bij ons. Tussen al die Asian looking piepel valt op dat er ook westerlingen zijn (Handzame en Drongen represent), er wordt zelfs “huufvlakke” en “hutsepot” gescandeerd. Het publiek lust ook Litouws bier en komt al snel los. Het wordt helemaal wild als het luidkeels “Heppie bilthdeej” mag meebrullen voor Alexander. Hij is nu eindelijk ook een grote jongen, en mag mee op tram 3 zoals Wouter en Bram.
De cd’s verwisselen vlot van eigenaar na de show (+30 stuks), en een foto met knappe, langbenige Belgen is duidelijk fel gegeerd. Alexander vertoont plots 50 shades of grey. We redden hem van een gewisse hongerdood met gefrituurde aubergines uit een lokale keet. De vissen wachten buiten in een curverbox alvorens de kok ze met een tennisracket vangt. Kimmie, de bazin van the Hidden Agenda, voorziet ons rijkelijk van schaaltjes op een ronddraaiend plateau waar ook de camera op past. Het is een mooi sluitstuk na 2 dagen verwend te worden door Alvin en Ruby van Chopxticks Entertainment. Ruby verklapt dat ze een kindje verwachten. Wij pushen haar om tomàn op het lijstje met de namen te zetten.
Een dag later regent het: Ideaal om de kater weg te spoelen in het openluchtzwembad op het dak van het 35ste. 2 lifeguards en de hotelreceptionistes blijven dat weelderige borsthaar aanstaren. Bewondering of afschuw? We treinen op ons gemak van Hong Kong China binnen. Feilloos door de Chinese douane, maar wat lachen die smeerlappen in hun vuistje als we alles uit de zakken moeten halen om het door de scanner te steken. ‘Drum!’ merkt er eentje enthousiast op. Nou, geef hem eens ongelijk.
De taxi door de straten van Guangzhou, we kijken onze ogen uit. 16 miljoen inwoners leven als sardines in haastig opgebouwde woonblokken. Duurzaamheid is onbelangrijk, want tien jaar later blijken veel gebouwen hun beste tijd al gehad te hebben. Ondertussen vindt onze taxichauffeur nieuwe rijstroken uit, wij met de billen toeknepen tot hij ons veilig aan ons hotel afzet. Een stuk minder luxueus dan Hong Kong, maar dat zal ons worst wezen. Zolang we maar een bed hebben en een douche. Vlug onze bagage droppen en eten. We schuiven aan aan een klein tafeltje op de stoep in Guangzhou. Een toevallige voorbijganger ziet ons zitten, neemt een foto en even later leest Jef op onze Weibo (de Chinese twitter). “Tomàn is in town & eating Guangzhou noodles.”
Een schoonheidsslaapje later wandelen we op ons gemak naar de venue. Een enorm complex middenin “Sculpture park”. Mooie en minder mooie standbeelden staan her en der verspreid tussen het groen. Twee spelende meisjes lijken te worden aangevallen door een gigantische beeldengroep van galopperende paarden. We worden er even stil van.
De T-Union is minder rock ’n roll dan de Hidden Agenda, maar wel drie keer zo groot. De horde stagehands loopt elkaar voor de voeten terwijl ze de micro’s klaarzetten en de kabels keer op keer netjes leggen. Enkele van hen staan gewoon vlakbij met knikkende kopjes op onze vingers te kijken terwijl we soundchecken. We zijn tevreden met onze backline; Marshalls, Roland JC, Markbass, mooi zo.
In afwachting van de show spelen we jungle speed. Over het optreden valt weinig goeds te zeggen. We spelen slordig, te vlug, maar het was onvoorstelbaar leuk en dat is enkel en alleen te wijten aan het enthousiaste publiek dat wedermaal talrijk opgekomen is. Enkele mensen spreken ons aan om te zeggen dat ze onze vorige plaat (wwwww) vanbuiten kennen en dat ze 1000 km gereisd hebben om ons te zien. Crazy!
Het regent weer op dag 4. En niet zo’n klein beetje. Onze binnenvlucht van Guangzhou naar Chengdu loopt zo’n 2 uur vertraging op. Tijd genoeg dus om tourmanager Jef het kaartspel Youssef te leren. (Voor de geïnteresseerden, mail ons of check onze Weibo voor de spelregels!) Gelukkig zijn we om 6 uur ons bed uitgerold. Het prut krijgen we de ogen nog niet uit, 3 uur slaap is niet genoeg. Straks de Little Bar. Volgens Jef kunnen we dat letterlijk nemen. We zijn benieuwd.
