Drie jaar geleden kwam Head Full Of Flames al eens aan bod in onze reeks beloften voor 2014, het jaar waarin hun debuut eigenlijk had moeten uitkomen. Sindsdien bleef het echter stiller dan verwacht. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar nu ligt War Times dan toch in de winkel. Dat vraagt om uitleg!
enola: Wat is er in die drie jaar nu eigenlijk gebeurd?
Sim Van Thienen (zang, gitaar): “Ik heb een kind gekregen en een huis verbouwd (lacht). Neen, effectief, bepaalde zaken hebben de dingen wat vertraagd. Wij zijn ook gewoon een band met een iets tragere aanpak. De eigenlijke opnames van War Times dateren van 2014, maar daarna heeft de plaat lang liggen rijpen. En toen we voelden dat het moment goed zat, hebben we ze terug bovengehaald, en er nog een klein beetje aan gesleuteld. Niet te veel natuurlijk, want we waren supertevreden met de mix van Koen (Gisen, producer van de plaat, ml.), die heel puur was. En uiteindelijk, nu het echt goed voelde, hebben we dan beslist ze uit te brengen. Er was natuurlijk ook nog het proces van het zoeken naar de juiste personen om alle praktische zaken mee aan te pakken, een platenfirma waar je je goed bij voelt etc. Dat is stapsgewijs gegaan. Uiteindelijk hebben we pas een label gevonden op het moment dat onze eerste single wat airplay begon te krijgen.”
enola: En hebben jullie spijt van die trage aanpak?
Van Thienen:“Ik heb daar absoluut geen spijt van. Het voelde juist heel natuurlijk en organisch aan. De intensiteit waarmee je aan muziek werkt, gaat ook in golven. En je moet soms wachten tot er een stukje golf komt om iets echt te verzilveren. Maar het is in de toekomst niet de bedoeling weer zo lang te wachten. Wij hebben gewoon nood aan een deadline en het hielp dat die er nu opeens, toen alles wat in een stroomversnelling kwam, wel was.”
enola: Hebben jullie dan niet het gevoel opnieuw van nul te moeten beginnen na de EP uit 2012, die toch goed onthaald is geweest?
Jan Evenepoel (gitaar):“Dat is zeker wel wat het geval, ja. Er hing een heel positieve vibe rond Head Full Of Flames toen, en het gevoel dat we nu weer helemaal van bij het begin iets moeten opbouwen, is er wel een beetje.”
Van Thienen:“Ja inderdaad, als je zolang niets van je laat horen, speelt dat zeker. Er gebeurt ook zoveel op muziekvlak dat je in de tussentijd echt wel tussen de plooien begint te vallen. Het is voor ons een nieuwe start in dat opzicht. Maar het kon niet anders lopen.”
Evenepoel:“Misschien moeten we de volgende keer gewoon een kerstsingle uitbrengen (lacht).”
enola: In zeker opzicht was het klimaat voor jullie muziek ook wel gunstiger toen: Duyster bestond nog, het folkverhaal was er nog veel meer, Fleet Foxes was een hype.
Van Thienen:“Inderdaad, als je bijvoorbeeld naar de eerste EP van Oscar And The Wolf kijkt, die ongeveer tegelijk met de onze uitkwam en wel wat in hetzelfde straatje zat, en waar die band nu staat, dat is wel tekenend voor die verschuiving. Het is heel grappig om te zien welke totaal andere weg zij hebben ingeslagen en hoe ze daar zoveel succes mee gehaald hebben. Maar ik vind niet dat wij daarom elektronischer moeten worden ofzo. Het is niet zo dat wij klankmatig heel eigentijds willen zijn. Dat is ergens een vloek, maar ook een zegen, en ook wel een bewuste keuze om dat niet na te streven. We hoeven niet per se in het kader van nu te passen. We blijven eerder vertrekken vanuit wat we zelf voelen, maar natuurlijk pik je dingen op waardoor je wordt beïnvloed. En inderdaad, als je daar op terugkijkt, is die folkhype wat voorbij. Maar wij waren voor die hype al bezig met de muziek die we nu maken, ik vind ook niet dat wij dezelfde soort muziek maken. We zitten niet puur in de folk, onze is muziek is meer cross-over en zal nooit helemaal in een vakje passen. Ik weet dat het cliché klinkt, maar zo voel ik het aan. Het is natuurlijk altijd wel goed als je muziek kan worden ondergebracht in de slipstream van een grotere groep die op dat moment populair is. Waarschijnlijk is dat nu veel minder.”
Evenepoel:“Maar dan zijn we wel echt niche en dat is natuurlijk ook wel cool (lacht).”
Van Thienen:“Je beslist dat ook niet zelf, en ik vind het ook vreemd om daar zo naar te kijken. Onze plaat staat op zichzelf, ik ben niet zoveel bezig met de kapstok waar die uiteindelijk wordt aangehangen. En dat is misschien niet zo slim (lacht). Maar ik heb wel het gevoel dat we trouw aan onszelf zijn gebleven en dat die puurheid van de EP gebleven is, dat onze muziek ook iets te bieden dat veel andere muziek niet kan bieden. Hopelijk zit daar dan wat onze sterkte.”
Evenepoel:“Maar wie weet, misschien zingt hij op de volgende plaat in het Nederlands en vind je mij achter de keyboards (lacht).”
enola: Coldplay heeft nu wel net een plaat uit die Head Full Of Dreams heet, misschien kunnen jullie meesurfen op een naamsverwarring?
Van Thienen:“Ja daar hopen we helemaal op (lacht). Alle beetjes helpen.”
Evenepoel:“Op de EP hadden we dat met “Ukelele Song”. Eddie Vedder had toen net een soloplaat uit die zo heette, dat heeft ons toch een paar Spotify-hits opgeleverd (lacht).”
enola: Aangezien de meeste nummers op de plaat nu al wel even meegaan: zijn jullie die niet al wat beu?
Van Thienen:“Neen, dat is echt niet zo. We hebben een paar songs op overschot, een aantal nieuwe dingen of nummers die de plaat niet gehaald hebben, maar het is zeker niet dat wij nu een gigantische drang hebben om meteen aan een nieuwe plaat te beginnen.”
Evenepoel:“We hebben wel even met het idee gespeeld een dubbel-cd te maken, met een tweede plaat met instrumentale nummers die we voor theater en documentaires gemaakt hebben. Maar dat is commercieel natuurlijk keihard in je eigen voet schieten, dus we hebben dat uiteindelijk toch maar niet gedaan (lacht).”
Van Thienen:“Maar wie weet dat onze volgende cd wel meer instrumentaal gaat zijn. Het is in ieder geval iets wat ons heel hard aanspreekt.”
enola: Vergelijk de opnames van deze plaat eens met die van de EP?
Evenepoel:“Dat was een heel groot verschil natuurlijk. We zijn nog altijd onder de indruk van alle prachtige analoge apparatuur die Koen in zijn studio heeft staan. Hij is ook iemand met heel veel métier en ervaring, en werkt ook echt mee aan de muziek. Dat was een heel andere benadering dan de huis-, tuin- en keukenopnames van de EP.”
Van Thienen:“De EP was ook meer laagje per laagje opbouwen, terwijl we nu alles live ingespeeld hebben. De plaat is zo veel meer een momentopname, die meer de sfeer en energie van dat specifieke moment bevat. Dat is de filosofie van Koen Gissen: hoe zou je het doen in het echt? De plaat moet klinken zoals je het ook live zou spelen, anders wordt het niet opgenomen. Zeker voor de muziek die wij maken, die het van subtiele gelaagdheden moet hebben, was het een uitdaging om het allemaal in elkaar te doen passen. Als groep verrijk je jezelf natuurlijk ook door zo intensief samen op te nemen.”
Evenepoel:“Koen heeft ook echt een eigen mening. Je moet niet alleen met elkaar, maar ook met hem op één lijn geraken. Dat maakt dat opnemen geen bandwerk wordt.”
enola: En hoe diep onder het vriespunt zijn de temperaturen nu dan gezakt?
Van Thienen:“Dat gaat in golven, hé (lacht). Neen, we zijn in de eerste plaats een groep vrienden en dat is toch wel bijzonder. We maken op professioneel niveau muziek, maar er zit niemand in de groep die wij niet ook op andere manieren dan als muzikant kennen, en dat is echt wel plezant. Pieter-Jan (Seaux, bassist van de band, ml.) heeft het nu wel te druk met Hydrogen Sea om live mee te komen spelen, hoe nauw hij ons ook aan het hart ligt. We blijven elkaar wel volgen en in de toekomst kunnen we hopelijk samen nog iets doen, maar nu was het iets te moeilijk om de agenda’s te laten overeenkomen. Maar Brecht, onze nieuwe bassist, is uiteraard ook een goede vriend en hij brengt ook weer een andere dynamiek binnen, wat ook heel tof is.”
enola: In het titelnummer krijg je een spanning tussen de vrij rustige muziek en de meer dreigende tekst. Spelen jullie daar graag mee?
Van Thienen:“Tegenstellingen zijn zeker heel belangrijk bij ons, vooral de tegenstelling tussen de realiteit en de hang naar escapisme. De balans tussen die twee staat centraal op deze plaat: het zit in de hoes, in de teksten … Het is een beetje het thema van wat we doen. We willen geen heel concreet, persoonlijk verhaal vertellen. De plaat gaat over ieder van ons, en de nummers moeten voor iedereen herkenbaar zijn. De banaliteit van alles, hoe je daaraan kan ontsnappen, op welke manier je daarna weer kan ontsnappen aan die hang naar escapisme: dat willen we verwerken in onze muziek. Onze muziek klinkt melancholisch, maar is nooit volslagen negatief. De ondertoon is altijd ergens hoopvol, als in de acceptatie van wat er komt. Bij mij schrijven teksten zichzelf ook altijd een beetje. Ik zit niet voortdurend na te denken: “Ik wil nu daarover schrijven en dat verhaal vertellen.” Die thema’s borrelen gewoon op. En dan merk je dat die tegenstellingen uiteindelijk in elk nummer, in een andere vorm weliswaar, toch terugkomen. Buiten in de titeltrack eigenlijk, dat is heel bewust een verhaal waarvoor ik de inspiratie bij een roman – Het bezoek van de lijfarts van Per Olov Enquist – gehaald heb, maar dat was eigenlijk een experimentje.”
enola: War Times is wel een dreigende titel om aan je plaat te geven.
Van Thienen:“Dat heeft weer met die dualiteit te maken. Het is een titel die heel uitdagend is en waar je je meteen iets heel fels bij voorstelt. Maar uiteindelijk, zeker in het titelnummer, gaat het meer over een innerlijke strijd. Daar is het de liefde die het hoofdpersonage uit het boek voor de koningin voelt, en anderzijds de intriges aan het hof van de koning in Denemarken, die een hoofdrol krijgen. ‘War Times’ was in de eerste plaats een goeie kapstok voor die song, maar ook voor die innerlijke strijd. En natuurlijk is er ook het gevoel dat de wereld een minder veilige plek geworden is. We willen zeker niet de wereld verbeteren met onze muziek, maar dat beroert ons uiteraard wel.”
enola: “Poolhouse” springt er met zijn zomerse sfeer wat uit. Hoe zijn jullie daarbij uitgekomen?”
Evenepoel:“Dat nummer gaat eigenlijk al heel lang mee.”
Van Thienen:“We hebben daar inderdaad lang en hard aan gewerkt, en dat nummer heeft veel verschillende vormen gekend. Het is zeker het meest uptempo nummer dat we hebben. We hebben niet bewust beslist om zo’n nummer, dat wat uit de band springt, toch op de plaat te zetten, dat is gewoon zo gegroeid. En ook al lijkt het zo zomers, ook in dat staren naar de meisjes zit ergens een melancholische ondertoon. Het was zomer toen we een eerste single moesten uitbrengen, dus daarom hebben we dat nummer gekozen (lacht).”
enola: Wie zijn de “little men” en de “cowards” waar je over zingt in het gelijknamige nummer?
Van Thienen:“Dat kan vanalles zijn: de kleine dingen die je angstig maken en verlammen, of een fysieke verslaving waardoor je geen vat meer hebt op wat je echt wilt. Maar het kan evengoed een ziekte zijn. Eigenlijk alles wat je ervan weerhoudt je leven te leiden zoals je zou willen, en de strijd daartegen, kan je daarmee verbinden. Die frustratie zit ook in de muziek, net zoals die dualiteit: het hoekige van de strofes tegenover de kracht van het refrein, dat voor ons doen vrij stevig is.”
enola: En is muziek voor jullie dan ook een manier om frustraties kwijt te raken?
Van Thienen:“Zeker. Therapeutisch is een groot woord, maar er zit heel veel voldoening in.”
Evenepoel:“Ik denk dat iedereen die muziek maakt dat ook deels doet om zelf bepaalde dingen proberen te plaatsen.”
