Een nieuwe hype uit Engeland, met stevige punkinvloeden en een schreeuwerige bio die beweert dat de popmuziek nog maar eens heruitgevonden is. "James, de gezonde dosis argwaan graag."
Hard-Fi zou ons met Stars Of CCTV het geluid van de suburbs bezorgen: marketing-technisch een belangrijke doelgroep voor platenfirma’s, als die doelgroep tenminste niet breedbandgewijs het net aan het afsurfen is op zoek naar illegale alternatieven voor iTunes en de ouderwetse cd-winkel. Het kleinood zou ook de perfecte soundtrack zijn bij een avondje uit dat start met een vers paar Adidas-schoenen op donderdag en dinsdagochtend eindigt in een puinhoop op de E40. Bio dus de vuilbak in, cd in de lader, oren open en fuck copywriters die bio’s vol leuke doch ongeloofwaardige zinnetjes proppen, terwijl ze de relevante info vergeten.
Zo zou het album ook suggereren dat de relatief jonge makers ervan opgegroeid zijn met Curtis Mayfield, de Stones en de Happy Mondays. Wij gokken op een parcours van Take That over Blur en Green Day tot The Clash en The Specials. Zo gaat het er namelijk in het echte leven en bij echte muziekliefhebbers aan toe. Gegeven het schreeuwerige brugje richting refrein in "Better Do Better" durven we hen zelfs van een Linkin Park-periode verdenken. Edoch, Linkin Park maakt tot nader order kutmuziek en Hard-Fi heeft een heerlijk en verfrissend debuut afgeleverd.
Stars Of CCTV is niet zozeer verfrissend omdat de popmuziek weer eens heruitgevonden wordt, maar omdat we eindelijk eens een ander blik referenties kunnen opentrekken en het ons ertoe aanzet nog eens iets van The Clash uit de kast te halen. Hard-Fi maakt post-punk, maar dan zonder de rommelige garage-mentaliteit of een stoïcijnse beperking tot twee of drie instrumenten. Hard-Fi maakt punk, maar op de wijze van The Clash: met oor voor wat er muzikaal zoal te rapen valt, gevoel voor melodie en zin voor variatie.
"Better Do Better" blijft ondanks de *kuch* nu-metal-onzin overeind, omdat het drijft op een gezellig ska-ritme zoals we dat al te lang niet meer hoorden. Met "Cash Machine" heeft het album al een knaller van een opener: ska-punk gekoppeld aan glam-rock en een erg herkenbare tekst over bankrekeningen die altijd sneller leeg blijken dan gedacht.
Op "Middle Eastern Holiday" wordt de koebel gebezigd, waaien wat vreemde effectjes voorbij en wordt Clash-gewijs (die achtergrondzang!) de oorlog in Irak aangeklaagd. "Tied Up Too Tight" heeft strijkers en laat alle boys and girls in het refrein vrolijk "nana nana naa naa" zingen. Verder horen we nog een snuifje danspunk in "Gotta Reason" en gefilterde eighties-synthesizers in "Hard To Beat" en "Living For The Weekend". "Move On Now" is dan weer een prachtige ballad.
"Feltham Is Singing Out" is een stevig, meezingbaar anthem over de uitzichtloosheid van jeugdgevangenissen. Met de fantastische titeltrack bewijst Hard-Fi bovendien dat boos zijn ook zonder veel lawaai kan. Met het nodige sarcasme (we laten Morrissey nog nèt in het referentieblik zitten) klaagt Richard Archer de overvloed aan veiligheidscamera’s in de straten aan.
De oprechte boosheid, gecombineerd met de duidelijke boodschap in de teksten en de eclectische muziek met punk- en ska-roots, maken dat we Stars Of CCTV zonder blozen in het rijtje London Calling (van The Clash) en Parklife (van Blur) durven plaatsen. Het album doet ons even euforisch kwaad zijn op de wereld. "James, de gescheurde jeansbroek graag. En duw nog eens op play."
