Onlangs kon u op deze pagina’s nog lezen over de mistroostige kerkmuziek van Last Harbour, en nu is het weeral prijs. Grave Babies trekt op zijn derde plaat volledig de kaart van een even versmachtende als dreunende gothrock. De vleermuizen zullen smullen.
Was de band van Daniel Wahlfeldt op de vorige twee platen nog in de weer met tussen goth en garage kruipende thuisopnames die bedolven waren onder smoezelige lo-fi-korsten, dan laat Holographic Violence een heel ander geluid horen. Cleaner en professioneler, met hier en daar zelfs een kristalheldere productie, maar maak vooral niet de fout om te denken dat het nu gaat om troep die er lekker in gaat. Album #3 bedelft onvoorbereide luisteraars immers onder een eindeloze stroom van zwartgallige pretbedervers die gebukt gaan onder bakken weltschmerz, nutteloosheid en masochisme.
Referenties die daarbij de kop opsteken? Wel, eigenlijk alle grote jongens van de goth rock uit de jaren tachtig: The Cure op hun zwartst, The Sisters Of Mercy op hun theatraalst (Wahlfeldt klinkt dan ook een beetje als de bastaardzoon van Andrew Ridgeley en Julian Cope) en Killing Joke op z’n bleekst. Steek daar nog wat Bauhaus, naar de metal neigende gitaren, en bas- en synthlijnen uit de Joy Division/New Order-hoek bij, en je hebt zowat het territorium afgebakend. Een donker en bedrukt wereldje waar de schouders automatisch van gaan afhangen, maar de inventiviteit en goede melodieën het aanvankelijk nog halen van de zelfparodie.
“Eternal (On & On)” kan zo gerust gelden als een knoert van een single, met de kille bleekheid van de intro en de doemachtige melancholie die erop volgt. Spookachtige synths, jankende gitaren, geprogrammeerde drums en een grafstem tussen Andrew Eldritch en Julian Cope. “Beautiful Lie” is minstens even sterk, met z’n tribale dansritme, de catchy bas van Bryce Brown en die memorabele zanglijn. En zo gaat het door tot “Try 2 Try”, dat de staalkaart verder aanvult met een slome sleper vol grijzige gitaren en meer melodische melancholie die na amper een handvol beluisteringen al aanvoelt als klassiek spul uit de zwarte doos.
Helaas slaagt Grave Babies er niet in om die consistentie aan te houden voor de duur van veertig minuten. Terwijl songs als “Something Awful” en “Positive Agression” verder lijken te bouwen op de vroege New Order, flirten de songs ertussen openlijk met metalsferen, met matig succes. “Punishment (Only A Victim)” zoekt het met die titel en de iele synths van Claire Haranda aanvankelijk bij de kouwe goth, maar schuift al snel op richting pompeus onheil, terwijl “Metal Me” herinnert aan de hardere, met industrial flirtende Killing Joke, en “Pain Iz Pleasure” de kerkersfeer koppelt aan misvormde geluiden en gezwollen zangpartijen die net iets te pompeus zijn om impact te hebben.
Zodra je bij het laatste kwart van Holographic Violence beland bent, ben je dan ook murw geslagen door een overvloed aan songs die net iets te nadrukkelijk iets te bewijzen hebben. De loodzware grunge/metal/goth van afsluiter “War” barst dan ook zo snel uit zijn voegen, dat het terrein van de zelfparodie ineens ontgonnen wordt en Grave Babies die nochtans veelbelovende start onderuit gehaald heeft. Jammer, want heel even waren ze erin geslaagd om het monkellachje, dat steevast opduikt op ons gezicht bij het beluisteren van ‘goth’, te doen verdwijnen. Bijna-plaat.
