Onze favoriete muzikale Arabier? Omar Souleyman natuurlijk! Zijn officiële tweede plaat bewijst het: de gekke Syriër is met zijn dabke exact wat elektronische muziek vandaag nodig heeft.
De bewijzen dat u misschien ook fan bent? Hij stond garant voor dé feestjes op Pukkelpop vorig jaar en de afgelopen editie van Dour. Ofwel word je compleet wild van de mysterieuze, gesnorde bijna-vijftiger met tulband die al sinds de jaren negentig bruiloftmuziek maakt, ofwel word je nerveus van de hyperkinetische deuntjes — eigenlijk gewoon Arabische gezangen waar een stampende technobeat wordt achter gestoken.
Voor wie uit de lucht komt gevallen: hij komt uit Tell Tamer in het noordoosten van het door een burgeroorlog geteisterde Syrië. Ongetwijfeld zal ook zijn heimat al ten prooi gevallen zijn aan gevechten tussen Koerdische milities en rebellen. Wat zijn verhaal nog mooier maakt, is dat Souleyman al vijfhonderd onofficiële platen uit heeft, voornamelijk opnames van huwelijksfeesten die later verkocht werden aan lokale verkopers. Charmant, nietwaar?
Souleyman maakt nu al bijna tien jaar opgang in de westerse muziekscene. In 2006 werd hij ontdekt door het Amerikaanse Sublime Frequencies. In 2011 mocht hij al aantreden op Glastonbury en ATP Nightmare Before Christmas, waarvoor hij uitgekozen was door, jawel, Caribou. Sinds jaren is hij dus ook in onze contreien een terechte hype en kan hij de wereld rondreizen. Om nog maar te zwijgen van samenwerkingen met Björk en Damon Albarn. De vreemde vogel creëert op die manier een verbinding tussen twee rijke culturele tradities. De vraag is nu of hij de opvolger van Wenu Wenu nog boeiend kon maken.
Het antwoord is ja. Bahdeni Nami bevat niet alleen zeven nummers met bijdrages van uiteenlopende technogrootheden (Four Tet! Gilles Peterson! Modeselektor! Legowelt!), die wellicht ook onderdeel vormen van een gewiekste marketingtactiek. Ze zijn ook langer en nog beter uitgewerkt dan die op Wenu Wenu. Enkel “Mawal Menzal”, waarin de gezangen van Souleyman overheersen, en “Darb El Hawa”, dat je meesleurt naar oneindige woestijnlandschappen, klinken vrij traditioneel, maar die vormen een welgekomen afwisseling tussen door saz en beats gedomineerde nummers.
Met het titellied is het feestje pas echt begonnen. Het werd dan ook bewerkt door niemand minder dan Four Tet. Maar geen paniek: het klinkt nog altijd op en top Omar Souleyman. Na de eerste luisterbeurt is duidelijk dat dit nummer een van de hoogtepunten van de plaat is. Welk ander lied kan je immers meteen meeklappen? Ook Modeselektor is van de partij: hij produceerde “Leil El Bareh” en “Enssa El Aatab”. Met beide nummers kom je in de sfeer van een bruiloftsfeest in Syrië of Irak terecht dankzij het herhaaldelijk gebruik van de Arabische fluit, die al wie een kort lontje heeft wellicht zal irriteren.
Dat zal ons worst wezen, want er is meer: vooral “Enssa El Aatab”, dat afklokt op meer dan negen minuten, bewijst dat de samenwerking tussen Souleyman en onder meer Modeselektor zoveel meer is dan een verkooptruc. Een betere combinatie van minimalistische beats en oriëntaalse klanken hebben we namelijk nog niet gehoord. Als je goed luistert, besef je dat dit geen zuivere dansmuziek is, maar gewoonweg een heerlijke geluidstrip.
Met Bahdeni Nami bewijst Souleyman dat hij meer is dan de man die een culthitje scoorde met “Wenu Wenu”, weliswaar met hulp van de betere elektronische producers. En als u zich blijft ergeren aan het feit hij een rolletje speelt: zet desnoods zelf een zonnebril op en u zal het misschien wel allemaal snappen. En nogmaals: goed luisteren naar wat hij allemaal uitspookte in de studio met westerse producers. Ooit komt het goed tussen u en Omar.
