Pech voor wie van Gabriel Rios opnieuw een zonnig latino-album verwachtte: op zijn tweede sloeg de Puerto Ricaanse Belg deze lente andere, meer donkere paden in. "Ik ben normaler geworden", vertelt hij op een zonovergoten terras over de evolutie die hem daartoe leidde.
enola: Wilde je weg van dat latinogevoel van Ghostboy?
Rios: "Soms. Het veranderde met de dag: soms werd ik wakker met het gevoel dat we organisch moesten klinken maar draaide het helemaal anders uit. Er waren dagen dat ik dacht dat Angelhead een erg Latijnse plaat zou worden, maar dat werd het dan toch niet. In mijn hoofd zitten heel wat van dat soort songs klaar, en soms spelen we er al enkele live, maar op een bepaald moment werd het me duidelijk dat het geen album in één stijl zou worden, eerder een plaat met losse songs. En dat ligt dicht bij wie ik ben: ik heb nooit exotische muziek beluisterd toen ik opgroeide, maar mixtapes van mijn vader met alle soorten muziek. Ik heb altijd gehouden van die shuffle-attitude waardoor verschillende dingen botsen. Ik denk niet dat ik ooit maar één stijl zal hebben, behalve dan mijn eigen stijl."
enola: In de auto onderweg naar hier bleek het alvast een uitstekend car-album te zijn: het klinkt goed op van die kleine boxjes. Is dat iets wat je wilde?
Rios: "Leuk dat je dat zegt: ik hou van platen die goed klinken in de auto. Een bewuste keuze is het niet, maar ik speel zelf heel graag muziek af via mijn laptop en ik hou van die klank. Muziek klinkt dan heel dun, als speelgoedmuziek.I like that."
enola: Ik vind de klankkleur van de plaat ook heel new wave-achtig.
Rios: "In Puerto Rico heb ik heel die eighties gemist. Groepen als Joy Division en de vroege Cure heb ik pas hier leren kennen en daarom komt dat er misschien nu uit: omdat het voor mij allemaal nog spannend en nieuw is, die muziek. België heeft een grote traditie in de productie die na de new wave kwam — tot aan de new beat — en dat hoor je op Angelhead. "Stay" klinkt voor mij bijvoorbeeld heel Belgisch."
enola: In "For The Wolves" moest ik dan weer denken aan de eighties van Cindy Lauper.
Rios: "Ik hou van Cindy Lauper. De productie van haar platen is kunstmatig, maar zo speels en energiek: volledig synthetisch en toch warm, alsof het in een andere dimensie is gemaakt. Ik ben daar een grote fan van."
enola: Speelsheid is een belangrijk concept?
Rios: "Ja. Het houdt de dingen fris. Muziek — vooral popmuziek — maken wordt erg overschat en er wordt ook veel te veel onzin bijgehaald, al dat gedoe over mijn looks bijvoorbeeld. Heel die popgeschiedenis die au sérieux wordt genomen is toch niet ernstig; artiesten zijn gewoon mensen die dingen maken. Die speelsheid is mijn manier om het zo te houden. Het mag wel eens ernstig worden hoor, maar ik voel toch altijd de noodzaak om met één been in die speelse wereld te blijven staan. Anders word ik heel zenuwachtig."
enola: Angelhead is een nieuw aspect aan je persoon na Ghostboy, begreep ik?
Rios: "Ja: een nieuw level, een evolutie. Ik vind het belangrijk om een betekenisvolle titel te geven aan mijn platen, zodat een titel meer is dan een paar woorden. Ik zie hoe iedereen — ikzelf incluis — zo vreselijk rusteloos is. We willen allemaal worden wie we zijn, lagen afschudden. Daarom nemen mensen drugs, daarom doen ze alles: je wil iéts worden, zelfs al is het fake. Er zijn miljoenen manieren om dat na te jagen en één ervan is het gewoon per ongeluk doen: zijn wie je bent. En dat is op zich beangstigend, want soms ben je zelf gewoon vervelend en leeg. We willen alleen maar onszelf zijn als het interessant is, maar er zijn ook middelmatige momenten waar we door moeten. Daar gaat Angelhead over: over daaraan toegeven, rusteloosheid."
"De titel slaat op een theorie van me dat engelen rusteloze wezens zijn. Stel je voor dat je alles weet maar er niets mee aan kunt omdat je niet naar de aarde kunt afzakken. En als je dan hier komt, wil je blijven. Ik denk niet dat engelen erg rustig zijn, en in iedereen zit wel iets van een engel. Daarom zijn we zo rusteloos. We willen uitbreken."
enola: Ben je nu nog Angelhead?
Rios: "Dat was ik tot op het moment dat het album klaar was en ik het van me af kon zetten. De plaat en die fase in mijn leven hebben een naam gekregen, nu kan ik die afsluiten. Ik moet dat nu achter me laten, zodat ik die nummers live kan brengen. Ik wil niet nog over mijn songs en hun betekenis voor mezelf aan het nadenken zijn terwijl ik voor duizend man sta, want dan ben ik er niet voor hen. Ik heb absoluut geen spirituele connectie met de betekenis van mijn songs nodig als ik ze uitvoer."
enola: Hoe verhouden Ghostboy en Angelhead zich tot elkaar?
Rios: "De één werd de ander. Ghostboy was een kind zonder engagementen, Angelhead is de fase tussenin, waarin de werkelijkheid aan de deur komt kloppen. De volgende fase zou ik "human" moeten noemen als ik consequent wil zijn, maar dat ben ik niet."
enola: "Ik schreef Angelhead met mijn rug tegen de muur", zei je. Hoezo?
Rios: "Het schrijfproces was gewoon wat moeilijk.Ik vind songs schrijven om te beginnen geen gemakkelijk iets, omdat je praat over dingen waar je je misschien niet eens van bewust bent. Je maakt muziek waarvan je niet weet waar ze heengaat: je volgt gewoon je instinct, op de tast in het donker, en als je er door bent, is het een verrassing te zien waar je bent uitgekomen. Het is pas als ik mijn songs live begin te spelen dat ik doorheb wat voor vlees ik echt in de kuip heb."
enola: Je ging wel door een duistere periode, liet je in interviews eerder verstaan.
Rios: "Dat overkomt iedereen wel eens. Uiteindelijk betekent zo’n duistere fase voor mij gewoon verandering. Ik ben opgegroeid, zoals dat met elke mens gaat. Dingen zijn realistischer geworden tegenwoordig. Ik heb een job nu: ik maak muziek. En als ik was blijven doorgaan zoals ik bezig was, zou dat nieuwe leven foutlopen. Ik moet tegenwoordig zorgen dat ik energie heb om te kunnen optreden of om songs te kunnen schrijven. Eenmaal je je realiseert dat songs schrijven het enige is dat je doet, besef je ook dat je niet op een voetstuk hoort. Het enige waar je je zorgen om moet maken, is dat je dat goed doet, en dat je tijdens optredens voor intensiteit zorgt, dat je alles geeft. Dan moeten dingen wel veranderen; het is niet meer van "whatever", maar van "get with the program: word misschien eens vroeger wakker of zo"."
"Iedereen heeft die drang om zich in een soort van rock-’n-roll leven te verliezen. Iedereen wil zich graag vrij voelen, zelfs al is het valse vrijheid. Het is niet meteen slecht om jezelf te verliezen, maar je moet leren dat je je niet hoeft te verliezen in die rock-’n-roll-levensstijl om te kunnen loslaten. Het is idioot hoor, zo’n leven, maar ach, het gaat gewoon om een fase. Het is speeltijd."
enola: En toen werd je 27, een soort van wake-up call.
Rios: "Yeah, dat was iets vreemds. Het was een intense vrees die plots als een golf over me kwam en waarvan ik nog altijd niet weet waar het vandaan kwam, het overviel me gewoon op een ochtend. Het was een erg intense crash in de echte wereld, een angstaanval. Waarschijnlijk is er wel een lijn te trekken met een levensstijl waarin je te snel gaat en je geen aandacht voor jezelf hebt."
"Ik ben veel rustiger nu. Misschien was het wel een actie van mijn onderbewustzijn om mij te doen stoppen met iets, een wijzer deel van mij dat het welletjes vond. Plotseling word ik normaler, waarmee ik bedoel dat ik nu overdag leef en met mensen praat (lacht). Vroeger leefde ik meer als een kind, en plots realiseerde ik me dat ik daar uit moest stappen. Dat je niet in je hoofd kunt leven. Misschien was het mijn geest die mij uit mijn hoofd schopte: dat ik dringend de wereld eens in de ogen moest kijken."
enola: Hoe kijk je daar op terug?
Rios: "Misschien is zo’n intense verandering de enige manier waarop we kunnen vervellen. Ik kan angsten als pleinvrees, hoogtevrees, … nu begrijpen. Die ervaring heeft me geleerd dat ik niet zoveel controle had als ik dacht. Ik ben nogal een controlefreak, misschien is het daarom gebeurd, misschien leerde het me om te gaan met het besef geen controle te hebben."
"De wereld ís beangstigend. Ik kan het nieuws niet zien — it’s no good for my head — en andere mensen durven de massa niet in. Maar op een bepaald moment besef je dat je de wereld echt wel in moet om uit te vinden wat het is om bang te zijn. Als je het niet aankunt, neem dan een stap terug, maar doe het opnieuw. Geen van je angsten is echt reëel. Het is een moeilijk proces, maar het is het waard, want het maakt je hart en geest groter. Je leert om andere dingen te accepteren."
"Een stom voorbeeld: soms moet je doen wat je niet wilt doen, gewoon omdat al de rest te gemakkelijk is. Misschien wil ik vanaf nu platen anders opnemen: in het begin denk je dat je songschrijver bent en dat het volstaat je nummers op te nemen, maar nu steekt het gevoel de kop op dat er iets meer nodig is, een soort overgave. Mensen die enorm veel energie en présence kunnen steken in wat ze doen, vind ik bewonderenswaardig: als ze met je praten kijken ze naar je, als ze eten éten ze, als ze optreden geven ze alles. Ze houden niets terug. En als ze een song schrijven, stellen ze zich geen vragen over de productie en de klank, maar proberen ze enkel het moment te vatten. Zo kunnen leven, dat vind ik heroïsch."
enola: Ik ging je vragen waarom Flaming Lips je top friend waren op MySpace, maar ik denk dat ik het antwoord net hoorde.
Rios: "Ja! Zij zijn het perfecte voorbeeld. Kijk naar hun optredens: niemand anders durft dat te doen in de popwereld en zij doen het met zoveel naturel. En nochtans zie je dat het niet gemakkelijk moet zijn voor Wayne Coyne om op het podium te staan met al de confetti en die camera die hem in zo’n lelijke fish-eye-closeup neemt. Je gaat me niet vertellen dat dat comfortabel is voor hem, zijn gezicht zo gigantisch uitvergroot zien achter hem: hij plaatst zichzelf met opzet in zo’n positie om te leren ermee om te gaan, daar ben ik zeker van. Ik zag hem vorig jaar in Gent toen ik nog in die moeilijke periode zat, en het hielp me erdoor. Als je mij vraagt of muziek een verschil kan maken, jawel: Flaming Lips hebben het die dag gedaan."
enola: Zij maken heel direct contact met het publiek. Hoe doe jij dat?
Rios: "Dat ben ik nu nog maar aan het uitvinden. Ik weet niet of je ooit een speech hebt moeten geven? Dat is vreselijk, dus je wilt dat het snel voorbij is. Hetzelfde geldt ergens voor optredens. Tijdens de try-outs van mijn tour heb ik echter geleerd dat een uur lang is, en dat je daar echt van kunt genieten als je wilt, in plaats van erdoor te rushen in vijf minuten. Ik vraag me af of ik mijn tijd kan nemen: niet meteen naar de volgende song — dat mag wel, maar niet uit hectiek — Take it easy. Maar het is niet gemakkelijk, om zo uit je schelp te komen: het is het belangrijkste dat ik op dit moment nog moet leren voor deze zomer."
