Na alle interim-(drum)werk van de laatste jaren staat Dave Grohl
gewoon weer achter de microfoon bij zijn eigen Foo Fighters. De
vijfde plaat van de Foo’s heeft de intentie er eentje van formaat
te zijn, het magnus opus van de band tot nu toe. ‘In Your Honour’
is de plaat die Grohl al sinds zijn achttiende wou maken. Enerzijds
een stevig rockalbum, bestemd om het publiek op grote festivals mee
te overdonderen en anderzijds akoestisch en ingetogen, The Eagles
indachtig.
Kwatongen durven wel eens beweren dat het succes van Grohl’s
formatie te danken is aan zijn voormalig lidmaatschap bij een
grungebandje uit Seatlle. Hoe je het ook draait of keert, David
Grohl slaagt er telkens opnieuw in nummers te componeren die veel
airplay genieten en zich in je grijze massa nestelen. ‘In Your
Honor’ is een dubbelalbum geworden, met een harde en een zachte cd
waarop voornamelijk songs komen te staan die niet in het plaatje
pasten van de vorige albums en dus een tijdje in de koelkast hebben
gezeten.
“Can you hear my / hear my screaming!” brult Grohl deze
dubbelaar op gang. De Foo’s rocken harder dan ooit te voren, harder
dan het eerste, nog op grungefundamenten rustende debuutalbum.
Getuige ‘Hell’ en ‘Free Me’: typische Foo nummers verpakt in een
verschroeiend jasje. ‘End Over End’ opent net als single ‘Best Of
You’ met Grohl als vocalist en één enkele gitaarriff om uit te
monden in een radiovriendelijk drum- en gitaarfestijn. ‘The Last
Song’, ‘Resolve’ en ‘The Deepest Blues Are Black’ klinken
vertrouwder en sluiten meer aan bij het geluid van de vorige
albums. Het zal moeilijker singles putten zijn dan op de vorige
platen, deze ‘zijde’ vormt dan ook één geheel van spetterende
rock.
‘Still’ is een ideale opener van het akoestische deel, waar
getokkel subtiel de plaats van het eerdere beukwerk inneemt. Echt
“raken” – en dat is toch de bedoeling wanneer men de stopcontacten
links laat liggen – doet ‘Miracle’, met John Paul Jones van Led
Zeppelin op piano en een mellow Grohl. Met ‘Friend Of A
Friend’, een nummer dat Grohl voor het eerst opnam toen hij nog
maar net bij Nirvana vertoefde, schetst hij de toenmalige band
tussen de groepsleden: “He’s never been in love, but he knows
just what love is / he says nevermind… and no one speaks / he
thinks he drinks too much / cause when he tells his two best
friends /I think I drink too much / no one speaks…“. Pakkend.
‘Cold Day In The Sun’, geschreven en – voor het eerst – gezongen
door Taylor Hawkins, vormt met ‘Virginia Moon’ – een geslaagd duet
met Norah Jones! – het feelgood deel van dit zeer intens, puur
akoestisch schijfje. Nog één keer houden we de adem in voor Josh
Hommes zenuwslopende gitaargeluid tijdens afsluiter ‘Razor’. We
horen Grohl zoals we hem voor het eerst op een Nirvana b-kantje
opmerkten: onschuldig en teder.
‘In Your Honor’ is voor de Foo Fighter fanclub wat ‘The White
Album’ voor de Fab Four aanhang is, ‘The Wall’ voor Pink Floyd
adepten en – om het wat recenter te gaan zoeken – ‘Mellon Collie
and the Infinite Sadness’ voor de Smashing Pumpkins fanaten. Het
status van classic zou ons iets te ver drijven, maar niettemin is
dit dubbele Foo-salvo een dikke aanrader!
