Of hun folkmetal uw goedkeuring wegdraagt of niet, Finntroll hoort
u als metalliefhebber te kennen. Als vaandeldragers van één van de
meest populaire metalgenres van het moment zijn ze zowat verplichte
kost geworden. Toch vinden veel metalheads het een puberaal gedoe
en niets meer dan een hype. Het klopt inderdaad dat Finntroll veel
fans heeft onder het jonge volkje, maar dat neemt niet weg dat de
band heel wat oudere liefhebbers van de Finse hoempa metal tot hun
fanbase mag rekenen. Ook qua muzikaal talent zit het behoorlijk
goed: hun nummers steken goed in elkaar, elk album balanceert als
een ervaren koorddanser tussen hoempa en metal en de sfeer zit keer
op keer snor.
Deze succesformule werd voor het eerst toegepast in 1999, toen de
band haar debuutalbum ‘Midnattens Widunter’ uitbracht. Een
kwalitatief zeer hoogstaande plaat die getuigde van veel durf en
originaliteit. Toch ging er twee jaar voorbij alvorens de band door
een groter publiek werd opgepikt. Op ‘Jaktens Tid’ stonden nog
betere songs, die in combinatie met een hoger feestgehalte en een
deal met het breed vertakte Century Media voor de doorbraak
zorgden. Het was de band zelf die zei dat ‘Jaktens Tid’ klonk zoals
Finntroll moest klinken. Gitarist/componist Teemu ‘Somnium’
Raimonanta kon niet lang van dat succes genieten: hij kwam om bij
een auto-ongeval. De achterblijvers beslisten om na deze zware
tegenslag toch verder te gaan en brachten het akoestische ‘Visor om
Slutet’ uit als ode aan hun overleden kompaan. Het gemor was niet
van de lucht toen bleek dat Century Media niet echt op het album
zat te wachten. Bij Spinefarm, hun vroegere nest, stemden ze wel
toe, al klapwiekte de band voor ‘Nattfödd’ weer richting hun iets
kapitaalkrachtigere partner. Het bleek een schot in de roos:
‘Nattfödd’ boorde een jonger publiek aan en had met ‘Trollhammaren’
zelfs een bescheiden hitje in de aanbieding. Oudere liefhebbers
beschouwen ‘Jakents Tid’ evenwel nog steeds als het beste
Finntroll-album, al krijgt die plaat er met het nieuwe ‘Ur Jordens
Djup’ een stevige concurrent bij.
De dagen van ‘Trollhammeren’ en ‘Nattfödd’ zijn met deze vierde
langspeler blijkbaar definitief voorbij. De Finnen opteerden voor
een meer serieuze aanpak, waarbij de hoempa iets minder prominent
aanwezig is en voluit de kaart van de black metal wordt getrokken.
Tijdens de intro laten de Finnen zich al van hun van hun donkerste
kant horen, en die mentaliteit wordt gehandhaafd in zowat elk van
de 11 nummers, die – met uitzondering van ‘En Mäktig Här’ –
volwassener klinken. Soms, zoals in ‘Korpens Saga’, treedt de folk
wat meer uit de schaduw, maar dan eerder zoals in de ‘Jaktens Tid’
periode. Het hele album schippert qua stijl een beetje tussen die
van de eerste twee albums. Toch is er één groot verschil: de songs
zijn kwalitatief een pak beter en over het algemeen ook
boeiender.
Finntroll bewijst met ‘Ur Jordens Djup’ dat ze een serieus potje
folk metal kunnen maken, met de nadruk op dat laatste. Het is een
logische en ijzersterke episode in een trollensaga waarvan het
laatste hoofdstuk zeker nog niet geschreven. Wellicht zorgt het
ietwat serieuzer karakter van de plaat voor iets minder
enthousiasme in diverse tienerslaapkamers, maar dat hoeft niet echt
een manco te zijn.
