De No Future-generatie uit de jaren zeventig vloeide haast onmerkbaar over in de geldgraaiende yuppies van de jaren tachtig. Door het besef dat er geen toekomst is, en de wereld koud en onverschillig, doofde bij velen de zin voor rebellie uit. Het gouden kalf genaamd kapitaal werd de nieuwe god.
De kilte van het door een onstilbare geldhonger voortgedreven decennium weerklonk in de koude en nihilistische nummers van industrial-, cold wave- en gothic-groepen voor wie synthesizers en elektronische drums/drumcomputers de ideale instrumenten waren om hun doemdenken en tristesse uit te dragen. Deze door postpunk voortgedreven synthgroepen hanteerden niet zozeer een andere taal als wel een ander instrumentarium om hun ongenoegen te uiten.
Maar hun rijk was van korte duur: gitaren en akoestische drums zouden opnieuw de overhand nemen en hen naar vleermuisgrotten en tochtige kelders verbannen. Nu postpunk echter opnieuw aan de oppervlakte komt, treden ook de “synthetische” tegenhangers weer naar buiten. Why Bother? van Adult. past perfect in dit schema. De woede en de verstoorde ritmes van de postpunk worden gekoppeld aan uitzinnige keyboards en cynische declamaties. Maar Adult. is geen eendagsvlieg, noch een groep die snel meesurft op de succesgolven van een genre.
Het (getrouwde) duo Adam Lee Miller en Nicola Kuperus startte Adult. in 1998 en bracht snel daarna een aantal 12” e.p.’s uit, die in 2001 gebundeld werden op Resuscitation. In 2003 verscheen, ook op het eigen label, tweede plaat en “echt debuut” Anxiety Always. Voor Gimme Trouble, het eerste album op Thrill Jockey, werd de groep met gitarist Samuel Consiglio uitgebreid tot een trio.
Voor Why Bother? is Adult. opnieuw gereduceerd tot het geschifte koppel Miller-Kuperus. Hysterie is een term die de lading meer dan dekt bij Adult., al heeft die hysterie een duidelijk onderbouwde reden. De door electro en wave voortgestuwde waanzin en woede hebben nog steeds niet aan kracht ingeboet, maar muzikaal mag het allemaal wat diverser klinken. Zo jaagt “I Feel Worse When I’m With You” nog de eigen staart achterna, maar tast “Red Herring” de grenzen van de paranoia af.
Nummers als “Herd Me”, “You Don’t Worry Enough”, “I Should Care”, “R.S.x.”, “Good Deeds” en “Plagued By Fear” wortelen in een lange traditie van industrial, noise en punk en vormen een uitstekend breekijzer voor de meer bizarre nummers, zoals het schizofrene “Cultivation”, dat met zichzelf geen blijf weet. Een overdaad aan geluiden gaat nergens heen maar weet toch een interne cohesie en logica te behouden, al is het dan binnen de eigen leefwereld.
Het meest intrigerend zijn evenwel “Harvest” en de trilogie “The Importance Of Being Folk”, waarvan alleen deel I en II op het album staan. De geluidsmix in de nummers richt zich duidelijk op gevoelens van onrust en sluipende angst en reikt geen houvast of herkenningspunten aan, behalve dan deze die zelf in een inktzwarte poel van paranoïde angst ondergedompeld zijn.
“Uneasy listening for uneasy times”, noemt de groep het zelf, en zo ver zitten ze er niet naast. Terugvallen op nihilisme of escapisme is te gemakkelijk geworden. Cynische commentaar mag, maar alleen wanneer die vanuit een Oudgrieks ideaal vertrekt en de maatschappij een neus zet. Adult. heeft voor zichzelf opnieuw de bakens verzet zonder het verleden te verloochenen. Why Bother? stelt niet alleen de vraag, maar reikt ook mogelijke antwoorden aan. Nu rest alleen nog de vraag of de wereld deze keer wel zal luisteren.
