“I figured out when I got sober that life just sucks when you get older”, zingt frontman Zac Carper in “Sober”. Lees even mee en dan weet je meteen wat de inspiratiebron is voor de tweede, wisselvallige plaat van Fidlar.
Dronken ervaringen, wit poeder, skaten, pizza of zelfs de drummer die niet kan surfen — herinner u het enorm aanstelijke “Max Can’t Surf” — lijken niet langer inspiratiebronnen voor Fidlar. De waanzin van het rock-’n-roll-leventje begon vanaf 2013 zijn tol te eisen. Carper getuigde in enkele interviews over zijn vriendin die overleed na een overdosis heroïne en de vreselijk moeilijke periode die er op volgde. Over zijn eigen drugservaringen schreef hij het bevreemdende “Overdose”. In tegenstelling tot de thrashy stijl, die we van de band gewend zijn, is het nummer vooral atmosferisch getint.
Het liep jaren geleden wel anders: het behoorlijk puike lo-fi titelloze debuutalbum was een liefdesbrief van op het eerste zicht zorgeloze rock-’n-rollers aan hun eigen levensstijl. De skatespreuk ‘Fuck It Dog Life’s A Risk’, die in de bandnaam verstopt zit, was daarvan de beste illustratie. Pas op: de rode draad op Too blijft wel plezierige pretpunk. Maar toch merk je aan een nummer als “Why Generation” – dat ondanks het zonnige Mac DeMarco-achtige gitaarriedeltje licht tegenvalt – dat er opgeschoven is naar mainstream rock.
Is Fidlar dan zo’n band die op weg naar de volwassenheid zijn bestaansrecht verliest? Ja en neen. Een meezingbaar nummer als “West Coast” bewijst dat Fidlar nog een muzikale toekomst heeft. Toch wel vreemd is de toevoeging van synthesizers, die vooral in “Stupid Decisions” geforceerd overkomen.
Eerste single “40oz. On Repeat” lijkt nog een restant uit de Fidlar-periode als je de eerste minuut hoort. De rest van het openingsnummer heeft echter een te groot bubblegumgehalte. Fidlar klinkt te braaf. Punt. Gelukkig is er daarop volgend de oerdegelijke bluesrocker “Punks”.
Maar vooral “Drone” doet nog eens denken aan de door garage rock beïnvloedde skate-punk van twee jaar geleden. Hetzelfde geldt voor “Bad Medicine”. Twee nummers die als vintage Fidlar klinken? Dat is echt te weinig. Met “Bad Habits” gaat Fidlar de toer op van de populaire rock. Is dat de invloed van Green Day-frontman Billie Joe Armstrong, die Carper ervan overtuigde om zijn verslavingsprobleem aan te pakken?
Is Fidlar de weg kwijt? Dat durven we niet beweren. Too is misschien nog maar een overgangsplaat. Dat de samenhang tussen de vooral mediocre nummers ver zoek is, is daarvan misschien ook een bewijs. Wij zijn vooral benieuwd naar wat de derde brengt. Hopelijk bouwt Fidlar dan vooral niet voort op de nieuwe nummers die een grotere massa moeten aanspreken. Terug naar de roots graag!
Fidlar speelt op 21 november in De Kreun op het (uitverkochte) Sonic City-festival, maar geen nood: op 22 november staan Carper en co in de AB Club.