Boeiende hiphop uit Denemarken? Het kan, zo bewijst Lucy Love — een woelwater van 1m50 die op debuut Superbillion twijfelt tussen schattig en grimmig, dubstep en electro — met haar spetterende liveshows. Nadat haar thuisland al voor de bijl ging, moet nu ook de rest van Europa plooien. Volgende stop op de veldtocht: Feest in het Park in Oudenaarde, dit weekend.
Het verhaal van Lucy Love is zo’n typisch geval van "kleiner is beter". Zonder steun van een grote platenfirma, met enkel manager Kettil Myrstrand als derde groepslid — producer/knoppenman Yo Akim is het tweede — runt de kleine Brits/Deense haar zaakjes zelf met ijzeren hand en stalen focus. Langzaam maar zeker, dus. In Denemarken is Superbillion al uit sinds 2009, maar erg veel nieuw werk moeten we nog niet verwachten. "Ik ben supertraag als het gaat om het songschrijven", klinkt het.
Love: "Natuurlijk gaat het al eens vervelen om live nog altijd dezelfde songs te spelen, maar als we dat dan in een land als België doen waar die nog nieuw zijn, dan voelen ze voor ons ook meteen wat frisser aan. En om het boeiend te houden, smijten we er wat remixes en toch al een nieuw nummer of twee tussen. Songs echt binnenstebuiten keren doen we echter niet. We spelen die nummers ondertussen vier jaar, en hun impact op een publiek blijft nog altijd even groot, of mensen ze nu voor het eerst horen of voor de zoveelste keer. Er is dus niet zoveel reden om het roer om te gooien."
Yo Akim: "We willen dat het feestje geslaagd is. Die liveshows betekenen de helft van ons succes."
enola: Je was 19 toen je die songs schreef; voel je je nog verwant met dat meisje?
Love: "Eigenlijk vind ik het vooral vreemd dat ik nog altijd min of meer de eerste tien songs die ik ooit schreef breng. Ik haal er enorm veel energie uit dat die nog altijd werken. But they’re all pretty acurate; de songs gaan over mij, dus het klopt wel voor me. Soms zijn de teksten wat kig, dat is wel zo. Nu kan ik beter sturen waar ik over wil schrijven. Maar ik hou nog altijd van de songs."
enola: Het voelt als het werk van de jonge Lucy uitvoeren?
Love: (lacht) "Een beetje wel. Eigenlijk zijn we als liveact gegroeid terwijl we die songs schreven. Bij onze eerste optredens hadden we hoop en al drie nummers, dus het ene beïnvloedde het andere wel. Wat je op je optredens leert, breng je ook op plaat in je nummers binnen."
Yo Akim: "We zijn track per track begonnen. Eerst hadden we er één, dan twee, dan drie, en zo werden we uitgenodigd om op feestjes bij mensen te gaan spelen. Meestal speelden dan een paar dj’s, en kwam ik met mijn drumcomputer en sequencer. Die werden met de microfoon meteen ingeplugd op de dj-mengtafel. Heel basic. Daarna groeide het uit tot een echte act, en speelden we langer en langer. En die optredens hadden dan weer hun invloed op hoe we opnamen. Soms beseften we in de studio dat iets wat we live hadden gedaan, op plaat wat trager moest zijn, of omgekeerd; dat wat we net hadden gemaakt op optredens een geweldig meezingmoment zou zijn. Dat maakten we dus wat langer."
"In elk geval hebben we ons altijd een echte band gevoeld, zelfs al stonden we maar met een drumcomputer en een sequencer op het podium. We voelen ons geen dj en mc, oh no: we’re an orchestra, a band. Daarom testen we nieuwe nummers ook graag live uit, op dezelfde manier als een rockgroep dat doet. Ik kan dan op het podium bijsturen, en dat kan zijn gevolgen hebben voor wat later op de plaat belandt. "
enola: Heb je sinds die eerste tien songs nog veel geschreven?
Love: "Ik ben een verschrikkelijk trage schrijfster. Neen dus. Er zijn een paar nieuwe songs, maar nog niet veel. Wat niet wil zeggen dat we nog niet aan een tweede plaat begonnen zijn. Maar we willen net als de eerste keer singles maken die blijven werken. Daarom ben ik zo’n slak, en is Yo Akim ook zo’n doorgedreven schaver. Daardoor blijven ook die songs van Superbillion werken voor ons, zelfs al zit ons hoofd al lang bij die tweede plaat: omdat we er zo hard aan gewerkt hebben tot alles juist zat."
enola: Hoe hebben jullie elkaar leren kennen? Yo Akim is 44; hij zou je vader kunnen zijn, Lucy.
Yo Akim: "Yeah, mijn zoon is onlangs achttien geworden." (lacht)
Love: "Lucy Love is een act die begon kort voor ik Yo Akim ontmoette. Ik mc’de op feestjes wat over drum-’n-bass — maar dat was niet echt serieus — en zo stelde eenéé van die dj’s me voor aan hem. Al na één track besloten we om samen veel meer muziek te maken."
Yo Akim: "Het begon als een vrij klassieke producer-artiestverhouding, maar dat veranderde vrij snel voor mij. Ik had al met heel wat artiesten samengewerkt, maar dit werd een veel hechtere samenwerking. We beïnvloedden elkaar. Er waren momenten dat ik een beat maakte, en Lucy er in een wip het refrein bij verzon. We voelden dat het goed zat. Ik doe ondertussen bijna niets anders meer dan muziek maken voor haar."
enola: Op je debuut hoor ik veel echo’s van de vroege Dizzee Rascal, maar jij koppelt dat aan een groot gevoel voor aanstekelijke melodieën. Pop, bijna. Is dat belangrijk?
Love: "Definitely. Ik luister naar veel soorten muziek, àlles eigenlijk, en het was dan ook van in het begin evident dat we ons niet krampachtig aan de underground zouden vastklampen, maar alles zouden laten gebeuren."
Yo Akim: "We vonden elkaar over een gedeelde liefde voor de Londonse underground, maar we maken ons geen illusies: het zouden onze vrienden niet willen zijn. Het zijn gangsters, en wij komen niet uit die achtergrond. Wij zijn niet hardcore, en dat gaan we niet pretenderen. Wat wij delen, is een liefde voor alle soorten muziek."
enola: Hiphop in Denemarken lijkt me iets zeer underground, eigenlijk. Vergis ik me?
Yo Akim: "Nogal. Hiphop is er huge. Denemarken was zelfs een van de eerste Europese landen waar hiphop voet aan de grond kreeg. Ik heb dat zien gebeuren. Maar ik zie ons niet echt als een hiphopact. Wij komen meer uit een clubachtergrond; dubstep, grime,… die hoek. Het was underground en dat wilden we eigenlijk zo houden. Maar wat we deden was aanvankelijk een absolute no-go in die kringen: je kon niet én dubstep én electro maken. En dubstep moest instrumentaal blijven. Dat is snel veranderd."
"Als je nu ziet hoe Dizzee Rascal is geëvolueerd; kun je alleen maar vaststellen dat wij dat al voor hem deden. The scene is opener geworden. Pas toen we merkten dat we breder konden gaan, hebben we ook house en electro in onze muziek verwerkt. Het gaf Lucy ook de kans om over andere zaken te rappen. Grime en dubstep is maar een klein stukje van de muziekwereld, en Lucy heeft dat binnengebracht in een groter geheel."
{image}enola: Je hebt je eigen labeltje, runt alles zelf, en bouwt zo alles voorzichtig uit. Was dat uit noodzaak, of een bewuste beslissing?
Yo Akim: "We hebben ooit heel dicht bij een deal met een grote platenfirma gestaan, maar uiteindelijk zijn zij van gedachten veranderd. We hielden alles zo hard in eigen handen, dat ze niet zagen wat hun aandeel zou zijn. Productie en mix, hoesontwerp, de liveshows, promotie,… we deden het allemaal zelf. En dat zou niet meer kunnen als er een major label bij betrokken was; dan rekenen mensen plots meteen heel andere prijzen aan."
Love: "Ik ben er altijd voorstander van geweest om alles zoveel mogelijk zelf te doen, tenzij een deal met een platenfirma ons echt zou verbeteren. Maar dat zag ik zo snel nog niet gebeuren. Ik heb ook zoveel ideeën dat ik alles wil kunnen controleren. Een major label zal ook nooit street credibility opbouwen. Never. En het grappige is dat we in Denemarken navolging hebben gekregen. Alles zelf doen, is iets wat iedereen doet tegenwoordig."
enola: Jullie optredens, de cd-hoes, de outfits,… alles past in één overkoepelend visueel plaatje. Een erfenis van je kunstopleiding, Lucy?
Love: "Ja. Ik vond het belangrijk om een scherpe grafische stijl te hebben die erg herkenbaar is. Ik hou ervan om met die zonnebrillen te spelen, een soort popimago op te bouwen: steevast hetzelfde, altijd in zwart en wit. Zo spring je uit de massa. Lady Gaga? Die heeft alles van ons afgekeken. (lacht) Ik denk dat die theatraliteit sowieso opnieuw in de lucht hing. Maar waar wij daarin erg apart staan, is in het feit dat we de seksuele kant absoluut niét uitbuiten. Onze show is heel bewust androgyn. Het gaat meer om uniformen dan om jongens en meisjes. En daarin staan we diametraal tegenover haar."
enola: Yo Akim, ik vind het mooi hoe je er in slaagde om in "Daddy Was A DJ" ook echt wat "Black Eighties Disco"-invloeden te verwerken. Een gevolg van je leeftijd, vermoed ik?
Yo Akim: "Het grappige is dat ik me nog de tijd herinner dat Lucy’s vader draaide. Het was de tijd dat Afrika Bambaata opkwam, en Herbie Hancocks "Rockit" samplede. En het vreemde met generaties is: als je kijkt naar de generatie tussen die van mij en die van Lucy, dan zie je dat heel wat van die mensen niet begrijpen wat wij doen. Terwijl Lucy wat ik doe wel leuk vindt. Het zijn de gasten van 34-35 jaar die de oude sokken zijn en ons niet begrijpen. (lacht) Net zoals de gasten die tien jaar ouder waren dan mij ook niet begrepen waarom ik in godsnaam naar James Brown luisterde: ze hadden dat al meegemaakt, voor hen was hij passé."
enola: Tot slot, Lucy: onlangs speelde je voor het eerst in London. Betekende dat als half-Britse iets voor je?
Love: "Best wel. Zelfs al heb ik er nooit gewoond, aan de hand van mijn accent kunnen mensen er zeggen: ’je moeder is van Zuid-Londen’. Ik wist overigens niet echt wat te verwachten van die optredens. Ik wist dat de Britten nogal upfront zijn, en je meteen laten weten wat ze ervan vonden. Maar het viel wel mee. We speelden er twee keer dezelfde set. De eerste keer in het soort zaal dat net zo goed in Denemarken had kunnen liggen, met een gelijkaardig publiek, maar het tweede optreden was in een urban club; helemaal anders. But they loved it. Het was dus niet zo moeilijk. Maar het is een andere vibe. Het publiek bekijkt je kritischer: ze hebben nog nooit van je gehoord, en je bent begot van Denemarken. Ze nemen heel je imago op, maar ik denk dat we voor die test geslaagd zijn. Het was fun. Ik zou er nu wel eens een hele set willen spelen in plaats van maar een paar nummers, om te zien hoe ze daar op reageren."
Lucy Love speelt dit weekend op Feest In Het Park in Oudenaarde.
