Een debuut-EP waarvan de nummers live opgenomen zijn in de Gentse Charlatan? Dat alleen al spreekt tot de verbeelding, maar ook de muziek van Elefant.
Elefant is het nieuwste muzikale vehikel van Wolf Vanwymeersch (The Van Jets), Mario Govaert, Maarten Flamand (Antler King, Ian Clement) en Stijn Vanmarsenille (Future Old People Are Wizards). Ze hebben nog maar een handvol optredens achter de rug, maar konden in het Gentse concertmilieu toch al een kleine buzz creëren. Dat heeft niet alleen te maken met de witte overalls en geverfde gezichten waarmee ze op het podium staan, ook de muziek is op zijn minst bizar te noemen. Je hoort namelijk kraut, noise rock, oosterse invloeden, sludge én pop. Pop? Ja, pop! Luister maar eens naar “Elefanten”, het prijsbeest van deze plaat.
Elefant bestaat uit vier extravagante muzikale persoonlijkheden. Dat hoor je meteen in het openingsnummer “Proteus”, waarin de heavy distorted gitaren en drums als een slag in het gezicht arriveren, maar dit is niet zomaar noise rock met de verplichte ingrediënten. Gooi door surf en soundtrack geïnspireerde gitaren en bizar vervormde vocalen in de blender en je krijgt een schizofreen geheel dat verwarring brengt.
Ook “Smithers” slaat in met de kracht van een bom, om vervolgens volgens hetzelfde patroon – desoriënterende keys en pingelende gitaren, check – de luisteraar mee te nemen op een horrortrip. Bij momenten klinkt het nummer bijna claustrofobisch. Kent u het gevoel waarbij u tijdens het spelen van een computerspelletje elk moment in een val kan trappen? Tegelijkertijd lijkt alles perfectionisch in elkaar geknutseld, net als het über – heeft u ‘m? – strakke artwork. Zo vormen de bas en drums de stevige fundamenten van de nummers. Daarbovenop is elke muzikant obsessief bezig met het zo speciaal mogelijk doen klinken van zijn instrument.
Zowel de gitaren als de keyboards, die in het hoofd blijven rondspoken in “Elefanten”, zijn creepy, maar tegelijkertijd doet het nummer aan iets met paddenstoelen en Super Mario denken. En dan hebben we nog niets gezegd over de variatie op dit plaatje. “A Brief History” klinkt weer anders, want er zijn ook vocalen te horen. De rode draad is dat onheilspellende geluid, waardoor het als Elefant blijft klinken. Afsluiten doet de band rechttoe rechtaan met “Depression”, zeker niet het sterkste op de plaat. De titel slaat op het feit dat de wereld om zeep is, maar uw muzikale houvast zal na het beluisteren van Nordic Tanzen Am Sonntag ook op losse schroeven staan.
Nog maar vijf nummers gaf Elefant vrij en ze hebben al een eigen geluid gevonden, één dat duister, mysterieus en euforisch klinkt. De nieuwe Evil Superstars zou u denken? Voor zo’n vergelijking is het echter nog te vroeg, maar het zijn zeker zielsgenoten. Elefant is een band die bovendien ook tekeergaat tegen de muzikale eenheidsworst van vandaag. Het is een monster dat u op elk moment dreigt te versmachten. En we zijn nog lang niet van hen verlost, want volgend jaar komt er een eerste volledige plaat.
Elefant speelt op zaterdag 12 december in Den Trap in Kortrijk. Wie durft?
