Het wordt steeds moeilijker om muzikale tendensen van een jaar samen te persen in drie lijnen. Zolang er voldoende platen verschijnen die raken, is het allang goed. Ook dit jaar geen gebrek daaraan. Met eervolle vermeldingen voor:
- The National :: Trouble Will Find me Zo voorspelbaar hun plaats in lijstjes als dit, zo onverwachts hard blijft deze plaat na de -tigste luisterbeurt aankomen. Ongedurige troost tussen weemoed en waanzin in. De beste fles wijn die altijd binnen handbereik is.
- Nick Cave & The Bad Seeds :: Push The Sky Away David Bowie mag dan wel tekenen voor de meest opvallende comeback van het jaar, Cave voor de meest overtuigende met zijn Bad Seeds. De waanzin ruist onderhuids, het effect is daardoor totaal. Huiveringwekkend mooi. Het straaltje bloed op de perfecte schoonheid. Caves toegangsticket tot de eeuwigheid.
- Anna Calvi :: One Breath Calvi preekt de passie, ergens op de middenstrook tussen verwonden en verleiden. Van frêle tijdens een beklemmend interview tot verschroeiend fel op plaat. Deze plaat bulkt van de tegenstellingen: tussen bedeesd en barok, tussen inhouden en verzengend uithalen. Met één constante: tranentrekkende schoonheid.
- Marble Sounds :: Dear Me, Look Up
Net als in 2010 met Nice Is Good brengt Marble Sounds in het voorjaar de mooiste Belgische plaat van het jaar uit, die onbegrijpelijk nét onder de radar blijft. Tot de radio het intiemste duet van de plaat eruit pikt (in 2010 “Sky High”, in 2013 “Leave A Light On”) en Marble Sounds alsnog de exposure geeft die deze band verdient. Niet lang meer het best bewaarde geheim van België, maar voor nog veel langer hopelijk de band met de meest meeslepende melodieën van België. - Hannelore Bedert :: Iets Dat Niet Komt De beste Nederlandstalige plaat die in ons land in jaren verschenen is en bovenal de lat legt voor de komende jaren. De Feist van op Metals zingt in het Nederlands en doet dat in prachtige teksten die hun gelijke in Vlaanderen niet kennen. Net als de arrangementen en de delicate rauwheid van deze plaat. Nogmaals: Bedert is de referentie geworden voor het Nederlandstalige lied in Vlaanderen.
- CHVRCHES :: The Bones Of What You Believe Maar wie we hier hebben: (pn)’s en bij uitbreiding enola’s chouchou van het jaar. Perfecte pop met een frontvrouw als Lauren Mayberry die…, tja, euhm, de juiste zanglijn aan een killermelodie uithuwelijkt, laten we het daar op houden. Synths als suikerlaagjes op songs vol vertwijfeling en wrok. Het meest smakelijke popsnoepje van het jaar, by far.
- Daughter :: If You Leave Eerlijk? Het hart verzakte pas echt tijdens hun optreden op Pukkelpop, toen de band het met bij elkaar gezochte instrumenten moest rooien doordat hun bagage in Amerika was achtergebleven. Maar de versie van “Still” die daardoor ontstond, was de sleutel tot deze donkere plaat waarop het pijn mag doen. Een fêtering van de kwetsbaarheid.
- London Grammar :: If You Wait Ja hoor, mooiste debuut van het jaar. Met een van de meest opvallende frontvrouwen. “Wasting My Young Years” is de meest geschikte leuze voor op een T-shirt, de muziek van London Grammar de mooiste onderkoeld beleden melancholie van het jaar.
- Goldfrapp :: Tales Of Us Een nieuwe plaat, weer een nieuwe richting. Na de jaren tachtig-synthesizerpop van voorganger Head First dit meesterwerk van mélancolie noire. Intimistische, verkillende en filmische grandeur en een ijkpunt voor muzikale schoonheid van de komende jaren.
- Haim :: Days Are Gone Goh, met de hakken over de sloot, want dit debuut is bijlange niet vlekkeloos, maar de singles (toch bijna 2/3 van de plaat ondertussen) zijn zo straf en zo verfrissend dat het gaarne teruggrijpen blijft naar deze drie onbevangen meiden die nog te vaak verloren lopen tussen branie en bravoure. Maar laat dat net hun charme zijn. Hopelijk spelen ze dat niet kwijt.
Moeten altijd mee naar het muzikale WK van 2013, maar een basisplaats zat er op het moment van dit schrijven helaas niet in:
11. Arctic Monkeys :: AM
12. Queens Of The Stone Age :: …Like Clockwork
14. Jonas Winterland :: Mensen zijn gemaakt van dun papier
15. The Knife :: Shaking The Habitual
16. Laura Marling :: Once I Was An Eagle
17. Laura Mvula :: Sing To The Moon
18. Nadine Shah :: Love Your Dum And Mad
19. Wende :: Last Resistance
20. Mazzy Star :: Seasons Of Your Day
Eervolle vermelding voor Arctic Monkeys, die een hattrick zonder weerga scoorde met singles “Do I Wanna Know?”, “R U Mine?” en “Why’d You Only Call Me When You’re High?”
In vergelijking met een legendarisch 2012 weinig live gezien. Weliswaar Bruce Springsteen in Mönchengladbach, dus al de rest kan weer in dat perspectief geplaatst worden. Staken er tussen al die rest weliswaar bovenuit: Trixie Whitley in de Vooruit, de mindfuck van The Knife in de AB, The xx, Haim, Bat For Lashes, Opeth, Katy B en James Blake op Pukkelpop.
Philippe Nuyts
