In 2013 kwamen de absolute toppers van het jaar uit onverwachte hoek, terwijl voor bands die zich in vorige jaren hadden bewezen de grote verwachtingen slechts in beperkte mate werden ingelost. Anderzijds zijn onverwachte hoeken misschien wel de beste in de muziekwereld: niets aangenamer dan weggeblazen worden door een plaat die je niet zag aankomen. Bij deze, een eindejaarslijstje als ode aan de verrassing.
- Jon Hopkins :: Immunity 2013 zal wellicht de geschiedenis ingaan als een van de beste elektronicajaren van het vroege millennium, en deze Immunity zal daarbij terecht worden aangehaald als een game changer van formaat. Techno dood? Dan is Hopkins de meest getalenteerde lijkenpikker van het moment, want wat hij er hier mee doet door het in te bedden in zijn hypergedetailleerde ambientwereld is niet minder dan de toonzetting van totale gelukzaligheid.
- Bachar Mar-Khalifé :: Who’s Gonna Get The Ball From Behind The Wall Of The Garden Today? Jammer dat we in de liefde voor deze plaat weinig bijval kregen, want dit is fenomenaal gerief dat niet enkel genre- maar ook culturele en taalbarrières sloopt met vanzelfsprekend gemak. Een minimale set-up van piano, spaarzame synths, percussie en vocals (in Arabisch, Frans, Engels en zelfs Koerdisch), en een selectie wereldsongs, waarvan enkele goed gekozen covers. Meer heeft Bachar niet nodig om diepe indruk te maken.
- Cian Nugent & The Cosmos :: Born With The Caul Wij gruwelen van de doorsnee Ierse folk, maar deze Ierse folkies leveren verdorie wel een zwaar indrukwekkende plaat af zo ergens tussen John Fahey, Jimi Hendrix en Can in. Dat doen ze hier in slechts drie composities, waarvan er twee kosmische regionen verkennen in langgerekte psychedelische jams die barsten van de groepsenergie. Het einde van “The Houses Of Parliament” is wat ons betreft het muzikaal orgasme van het jaar.
- Echo Beatty :: Tidal Motions Flying Horseman kon het torenhoge niveau van Twist dit jaar niet overdoen, maar stadsgenoten Echo Beatty kwamen erg goed in de buurt met dit donker galmende folkdebuut. Diep beïnvloed door de hele Montréal-scene op Constellation, maar wel met een duidelijk eigen stem door de koppeling van de prachtige stem van Annelies Van Dinter aan de creatieve bricolage-begeleiding door Jochem Baelus.
- Cloud Boat :: Book Of Hours Noch James Blake, noch Mount Kimbie mag gaan lopen met de titel “beste (post-)dubstep van het jaar”, maar wel hun maatjes van Cloud Boat, die galmende postrockgitaren koppelen aan diep dreunende beats. De release van Book Of Hours heeft wat voeten in de aarden gehad en de plaat biedt relatief weinig nieuw materiaal voor wie de groep al even volgt, maar is als geheel wel een uitstekende luisterervaring.
- Blue Hawaii :: Untogether Een plaat die conceptueel en muzikaal volledig klopt, ondanks dat hij grotendeels werd opgenomen via internetuitwisseling. Zelden hoorden we een beter huwelijk tussen tekst en muziek door het huwelijk van koude afstandelijke elektronica vol echo en vervagingen, en teksten die het net over die afstand en communicatiemoeilijkheden hebben.
- Crash Of Rhinos :: Knots 90s emo is bezig aan een revival, en Crash Of Rhinos mag zich terecht een van de vaandeldragers noemen. Knots toont bovendien dat we hier niet enkel met een revival te maken hebben, maar ook met een creatieve herinterpretatie ervan door integratie van postrock- en hardcore-elementen. En een met verdomd goeie melodieën ook.
- Lapalux :: Nostalchic Niet over de hele lijn even geniaal, deze plaat, maar de hoogtepunten torenen zo onwaarschijnlijk ver uit boven de concurrentie dat een plaats in dit lijstje onvermijdelijk wordt. Of hebt u dit jaar nog nummers gehoord die meer zwoele seks uitstralen dan “Guuurl” en “Without You”? Met zo’n uitschieters hoeft het natuurlijk ook niet te verbazen dat de rest van het materiaal wat in de schaduw komt te staan, want in feite is de kwaliteit doorheen de hele plaat hoog.
- Owiny Sigoma Band :: Power Punch!!! De muzikale dialoog tussen culturen is schering en inslag tegenwoordig, maar we hoorden nog maar zelden een dermate geslaagde hutsepot van Afrikaanse en westerse invloeden. Londen en Mombasa vormen de zwaartepunten hier in een mix van rommelende Keniaanse ritmes en vocals en Britse indieriedels, zwellende bassen en beats. En met “Harpoon Land” heeft de band misschien zelfs het popnummer van het jaar op zijn conto.
- Son Lux :: Lanterns Less is more geldt absoluut voor Ryan Lott. Toen hij geen geld had voor zotte arrangementen maakte hij een ingetogen meesterwerk met zijn debuut At War With Walls And Mazes, en nu hij de middelen heeft om voluit voor de exuberantie te gaan lijden zijn songs er helaas soms onder. Desalniettemin is Lanterns nog steeds de beste indiekamermuziekplaat van het jaar, met enkele hoogtepunten waar Sufjan Stevens een puntje aan kan zuigen.
Haalden om verschillende redenen deze lijst net niet, maar werden toch uitgebreid geapprecieerd:
Concerten die ons volledig van onze sokken hebben geblazen? Helaas niet echt, maar wel enkele erg goeie dingen gezien: Balmorhea op Dunk! Festival, Nils Frahm in de AB, Flying Lotus en Bonobo op Dour Festival, John Zorn’s eclectisch verjaardagsfeestje op Gent Jazz, en Mount Kimbie in de Botanique.
Hoge verwachtingen voor volgend jaar? De ervaring begint ons te leren dat we best niet te veel verwachten en ons laten verrassen door wat er op ons afkomt, maar misschien wordt het wel eens tijd voor een nieuwe plaat, Joanna Newsom? En Madvillain? En nu we toch bezig zijn: Flying Lotus, Do Make Say Think, Grails?
