Doves moet zowat het beste zijn dat de laatste tijd van over het Kanaal is gekomen. Vorig jaar schreven we hun The Last Broadcast al de hemel in en nu vindt u ook nog een puike B-kantjesverzamelaar en prachtige DVD in de winkel en op Goddeau zelfs een interview. Als u eens wist hoe verwend u bent.
enola: Vroeger maakten jullie rave-house als Subsub maar door het uitbranden van jullie studio is Doves geboren. Ietwat cynisch zou je daaruit kunnen afleiden dat studio’s die uitbranden een goede carrièrezet zijn.
Andy Williams (Drums): (lacht) "Dat dachten we toen alleszins niet, maar achteraf bekeken is dat zeker niet slecht geweest. We waren wel al bezig met nieuwe dingen voor onze studio is uitgebrand. Het is zeker niet zo dat we daardoor maar ineens iets helemaal anders zijn gaan proberen, maar het heeft de zaken wel versneld."
enola: Jullie grote hit "Ain’t No Love (Ain’t No Use)" als Subsub is toch een wereld van verschil met Doves.
Williams: "Ja, maar dat is natuurlijk negen jaar geleden. Jij bent de laatste negen jaar van je leven toch ook veranderd? Op die tijd verandert een mens wel natuurlijk. Je mag niet vergeten dat er zoveel tijd tussen dat nummer en The Last Broadcast is. Aan het einde van Subsub hebben we ook meer gitaar-gerichte nummers gemaakt met Tricky en Bernard Sumner, maar ik denk niet dat die hier ooit gereleased zijn."
enola: Je hoort de dance-invloeden nog wel een beetje. De songs klinken op het eerste gehoor soms wat monotoon, maar na enkele beluistering blijkt er heel wat variatie in te zitten. De samba-trommels aan het einde van "There goes the fear" bijvoorbeeld. Het lijkt bijna of jullie in twee stappen schrijven: eerst losse ideetjes die dan aaneen geplakt worden tot een vijf minuten durend Doves-epos.
Williams: "Eigenlijk wel. "There goes the fear" is een goed voorbeeld: dat zijn inderdaad bijna drie aparte songs. Wij houden zelf van muziek die ons verrast; waarin van alles gebeurt dat je als luisteraar niet zou verwachten. We doen ook vooral graag dingen die je als gitaarband eigenlijk niet mag doen. Die korte ambient-intro’s, het Braziliaans drummen in "There goes the fear": dat hoort eigenlijk niet voor een klassieke gitaarband. Daarom doen we het natuurlijk ook want we willen zeker geen klassieke gitaarband zijn."
enola: Ik heb hier een recensie liggen van The Last Broadcast en de recensent beschrijft "New York" als volgt: ’"NY" (ook al zes minuten lang) lijkt de eerste twintig seconden een wegens té extreem afgekeurde outtake van Achtung Baby, zet dan een akoestisch zijstapje naar pakweg 1973, en ontpopt zich ten slotte tot iets dat, op de stem na, op The Bends of Pablo Honey had kunnen staan — tot de laatste minuut, als we opeens in 1969 belanden. (van (SS) uit Humo). Kan je je daarin vinden?
Williams: "Ik ben niet zo te vinden voor die U2- en Radiohead-verwijzingen want dat zie ik er zelf niet echt in. (lacht) Maar het zijn wel drie songs die we ineen geschoven hebben. Het mag wat uitdagend en verrassend zijn voor ons."
enola: Doves is natuurlijk U2 niet, maar In "Pounding" hoor ik toch behoorlijk duidelijk een typisch Edge-gitaarsolotje.
Williams: "Ik zou het eerder als van Bernard Sumner (van New Order, MvM)- dan van The Edge bestempelen
enola: Misschien heeft The Edge dan goed naar New Order geluisterd?
Williams: "Ze hebben zelf toch regelmatig gezegd dat Joy Division een grote invloed op hen had. Maar goed, wij beluisteren onze muziek zelf alleszins niet zo. We proberen onze eigen sound te creëren en hebben dat gitaartje er zeker niet ingelaten omdat het als The Edge klinkt. Ik denk niet dat The Last Broadcast als iets anders dan een Doves-album klinkt. Jij vindt misschien dat dit of dat als U2 of Radiohead klinkt, maar dat is dan jouw mening natuurlijk."
enola: Vergelijken met Radiohead is wel populair, maar zo ver gezocht is die vergelijking toch niet?
Williams: "Gelukkig doen ze dat met ons niet meer in Engeland. Met de release van Lost souls was dat inderdaad zo, maar ze hebben eindelijk onze eigenheid ontdekt. Het is een veel te gemakkelijke manier om ons te labelen eigenlijk. Ik hoop dat men dat doet omdat we ook intelligente muziek maken en het klinkt ook wat melancholischer, maar het is veel te gemakkelijk om dan spontaan ’Oh, Radiohead!’ te roepen. We hebben een totaal verschillende achtergrond en ook onze muziek is totaal anders."
"Binnen een jaar of vijf zal niemand ons nog met Radiohead vergelijken. Tegen dan is de hele media-hype weggestorven en blijft enkel de muziek nog over. Radiohead is een fantastische groep, maar we willen niet zoals zij klinken. We willen als Doves klinken."
enola: In Engeland zijn jullie een stuk populairder dan hier, zeker sinds de release van The Last Broadcast. Is het niet vreemd om weer in een kleine zaal te spelen?
Williams: "Het grote probleem is dat ze ons nauwelijks op de radio spelen. De meeste radiostations zijn blijkbaar niet echt geïnteresseerd in wat we doen. Ik denk nochtans dat we popmuziek maken. "Pounding" zou bijvoorbeeld toch op de radio moeten kunnen. Dan is dan niet het soort pop als van ’pop idol’ (de Engelse ’Idool’, MvM), maar van Motown en de klassieke goed gemaakte popsongs."
"Na de headlines in Engeland lijkt het wel een beetje of we weer terug bij af zijn hier in Europa, maar dat is ook niet erg. Als je voor fans speelt is zo’n optreden altijd leuk, of het nu Reading of een kleine zaal is. De radio heb je nodig om een stap verder te geraken, maar optreden blijft het belangrijkste. Dat is alleszins het enige wat we kunnen doen als ze onze nummers niet willen spelen."
enola: Jullie hebben een gelijkaardige evolutie als Coldplay doorgemaakt, maar zij kregen meer airplay gehad…
Williams: "Het is dan ook wat lichter verteerbaar natuurlijk."
enola: Zien jullie parallellen met Coldplay?
Williams: "Niet echt eigenlijk. Ik hou wel van hun muziek hoor — het is een zeer goeie band — maar ze komen toch duidelijk uit een ander milieu. Ze komen wel heel erg integer over. Ze geloven in wat ze doen en het ze willen duidelijk ook goeie songs schrijven, dus wat dat betreft zie ik de overeenkomst wel."
enola: Maar wat bedoel je met dat andere milieu, Is dat omdat zij van de universiteit komen en jullie uit Manchester? Dat jullie meer working class zijn? Is dat dan zo belangrijk?
Williams: "Mja, de klassetoestand. Mensen lijken er echt wel door geobsedeerd. Dat is een typisch Engels ding natuurlijk. Zolang de muziek goed is, maakt het mij niet uit uit welk milieu je komt. Men neemt dat soort posh kids wel eens kwalijk dat ze succes hebben, maar het zijn vooral journalisten die daar mee bezig zijn. No offence, want ik doel dan vooral op Engelse journalisten: die hebben een echte klasse-fixatie. Je mag natuurlijk trots zijn op je roots, maar ze moeten ook niet overdrijven. Je hoort het natuurlijk ook wel een beetje als je ons met Coldplay vergelijkt. Wij komen uit Manchester: het noorden met die hele clubbing-cultuur daar."
enola: Ik las dat jullie op een zeer democratische manier werken bij het schrijven van jullie muziek. Jullie zingen bijvoorbeeld ook alledrie en tijdens optredens verwisselen jullie ook regelmatig van instrument. Hoe is dat zo gekomen?
Williams: "Jimi (Goodwin, MvM) zingt wel het meeste. We schrijven allemaal songs en in principe zingt Jimi ze, maar soms is het moeilijk om de demo-versie helemaal te laten vallen. Jaz zong oorspronkelijk bijvoorbeeld "Words" en ik heb "M62 Song" ingezongen. We hebben dan geen nieuwe opnames van de zanglijnen gedaan omdat ze zo ontzettend goed klonken. Het klonk juist met onze stemmen, dus was het niet nodig om Jimi ze nog eens te laten doen. Het gaat er dus ook een beetje om welke stem het beste klinkt bij welke song. We hebben met andere woorden geen echte frontman. Ook dat democratisch werken komt van New Order. Bij hen is ook iedereen even belangrijk. We verdelen de rechten op onze muziek eerlijk en dat houdt ons wel fris. We hebben geen frontman die alle muziek en teksten schrijft. Ik denk dan toch dat we een meer driedimensionele band zijn. (lacht)"
enola: Komt de complexiteit en gelaagdheid van jullie songs daar ook niet vandaan? zit er in "There goes the fear" bijvoorbeeld een duidelijk stukje Jaz, een stukje Jimi en een stukje Andy?
Williams: "Hmmmmmyeah, it’s a fair enough point. Er zit veel diversiteit in onze muziek omdat we alledrie schrijven, dus: ja, absoluut. Maar ik denk niet zozeer dat je dat in een song kan terugvinden. "M62 Song" is totaal verschillend van "There goes the fear" en toch staan ze broederlijk langs elkaar op het album."
enola: "M62Song" is een King Crimson cover?
Williams: "Ja, erdoor geïnspireerd. Ik heb dat nummer — "Moonchild" — ooit gehoord in een film en die melodie is altijd blijven hangen. Ik wist toen niet van wie dat nummer was, maar het een prachtig melodie en heb hem dan gebruikt toen we demo’s voor The last Broadcast waren aan het opnemen. Ik ben geen grote King Crimson-fan, dus het is eigenlijk eerder toevallig dat het er zo opstaat. Ik heb de zanglijn gebruikt, maar met een andere tekst en pas nadat ik het had opgenomen wist iemand me te zeggen dat het van een King Crimson-nummer kwam. Toen heb ik wel even ’fuckin’ hell’ gedacht natuurlijk." (lacht)
enola: Jullie drukken nooit alle teksten af in de CD-boekjes. Is daar een reden voor, Dat jullie sommige teksten wat te lullig vinden om erin te zetten of zo?
Williams: "Eigenlijk is dat gewoon omdat we nooit genoeg plaats hebben in de boekjes (lacht) We kiezen d4an natuurlijk wel onze favoriete teksten eruit. "Pounding" is dan misschien een leuk nummer, maar het heeft een wat simpele pop-tekst. Die zetten we er dan niet in, zodat het niet overgeanalyseerd wordt." (lacht)
enola: Het is wel onhandig om mee te zingen natuurlijk.
Williams: (lacht)"Ja dat ken ik wel. Maar dat is ook helemaal niet erg. Soms is de klank van een woord ook belangrijker dan het woord zelf. In veel gevallen is de tekst natuurlijk heel belangrijk en willen we er ook iets mee zeggen, maar soms klinkt het gewoon lekker."
enola: Nu we het toch over de teksten hebben. "The Cedar Room" van op Lost Souls heb ik altijd een mooi nummer gevonden met een knappe tekst, maar waar gaat het eigenlijk over? Het klinkt een beetje onsamenhangend.
Williams: "Wat vond je er goed aan? De strofen of het refrein, want ik heb de strofen geschreven en Jimi het refrein."
enola: Het refrein, sorry.
Williams:(lacht) "Het is wel een bizar nummer, want Jimi zijn refrein gaat over iets helemaal anders dan mijn strofen. Ik had het over een bepaald huis in de buurt waar ik ben opgegroeid en zijn refrein gaat over verloren liefde. Het is wel interessant dat je dat vraagt, want ik kan me voorstellen dat die twee aparte dingen voor jou iets heel anders gaan beteken als je ze zo hoort. Good point."
enola: Oef, laten we er dan maar ineens mee ophouden.
