Elbow behoeft geen inleiding meer. Zeven jaar na het magistrale debuut Asleep In The Back lijkt iedereen dat eindelijk te beseffen. Dit jaar verkocht de groep niet alleen de Botanique maar ook de AB uit en wist hij zelfs de felbegeerde Mercury Price in de wacht te slepen. Eindelijk gerechtigheid met andere woorden.
In ons gesprek met de broertjes Potter was er echter nog lang geen sprake van die erkenning. Maar ondanks het lange parcours vol diepe dalen inclusief de vele labelwissels bleef de groep hoopvol, terecht zo blijkt nu, want “onze albums zijn nu eenmaal trage groeiers” aldus Craig.
enola: Het heeft drie jaar geduurd eer jullie een nieuwe plaat uitbrachten. Heeft dat te maken met het feit dat jullie allebei een gezin hebben en onlangs zelf opnieuw vader geworden zijn?
Mark Potter (gitaar): “Het valt ons moeilijk om weg van huis te zijn maar we hebben met de anderen de afspraak gemaakt om nooit langer dan drie weken na elkaar te touren. De reden dat de plaat zo lang op zich liet wachten heeft echter meer te maken met de zoektocht naar een nieuw label. Ons vorige label (V2; jbo) stak ondanks de goede kritieken geen tijd of moeite in het promoten van Leaders Of The Free World zodat we besloten over te stappen naar een nieuw label. De onderhandelingen duurden twee jaar waardoor we ook de luxe hadden om zolang aan de plaat te werken. De enige andere keer dat we een dergelijke zee van tijd hadden was met ons debuut, daar hebben we acht jaar aan kunnen sleutelen. (lacht)”
enola: Hebben jullie er in die eerste acht jaar nooit de brui aan willen geven?
Mark Potter: “Toen we net de band opgestart hadden, speelden we nog funkmuziek, zo leerden we ook samen spelen. Langzaam maar zeker ontdekten we ons eigen geluid en maakten we onze eerste echte songs.”
enola: Ondanks de positieve kritieken op jullie albums slagen jullie er blijkbaar maar niet in om bij een label te blijven. Heb je dan nooit zin om er gewoon mee te kappen?
Craig Potter (piano, keyboards): “Het blijft moeilijk maar we hebben tot nu toe altijd overleefd en we zijn er sterker uitgekomen.”
Mark Potter: “Het gaat ons ook niet om het label maar om de muziek die we samen maken. En zolang we plezier halen uit het samen spelen, zie ik ons blijven bestaan. Een label is fijn omdat het je ruggesteun geeft wat promotie en financiële middelen betreft maar heden ten dage kan je net zo goed zonder.”
enola: Je zegt net dat het jullie vooral gaat om het samen spelen maar heb je na zeventien jaar niet het gevoel dat je op elkaar uitgekeken bent?
Mark Potter: “Nee, we zijn nog steeds de beste vrienden en niet geheel onbelangrijk, van bij de start hebben we duidelijke afspraken gemaakt. Zo schrijven we niet alleen samen de muziek maar heeft ieder van ons ook het recht om zijn mening over een melodie of een tekst te geven. Guy schrijft weliswaar de teksten maar we mogen er altijd kritiek op geven of zelf teksten aanbrengen.”
Craig Potter: “Discussies over geld zijn vaak de belangrijkste reden waarom een band split daarom verdelen we ook de inkomsten gelijk onder elkaar, ieder krijgt hetzelfde deel.”
enola: En dezelfde taken. Zo verdelen jullie ook de interviews onder elkaar.
Craig Potter: “Guy krijgt als frontman het vaakst interviewaanvragen maar we proberen er allemaal een aantal te doen.”
Mark Potter: “Het achterliggende idee was en is dat ieder het recht heeft op eenzelfde deel van de koek zolang hij ook een gelijkwaardig deel van de lasten op zich neemt. Everybody has to put the work in.”
enola: Ik las in een interview dat dit de laatste plaat zou zijn maar als ik jullie zo hoor, is dat verkeerd. Of zijn jullie van gedachten veranderd?
Mark Potter: “Die opmerking komt uit een interview met Guy maar ik vermoed dat ze hem verkeerd begrepen hebben. Hij merkte gewoon op dat je nog weinig echte albums hebt waar je van begin tot einde naar luistert.”
Craig Potter: “We weten zelf ook niet of we hierna nog volwaardige albums zullen uitbrengen. Misschien is dit wel onze laatste “plaat-plaat” maar dat wil niet zeggen dat we geen muziek meer zouden maken of dat de band op zou houden te bestaan. We zijn ons bewust van hoe het muzieklandschap veranderd is en hoe belangrijk het is om een sterke live-set te hebben wil je als band overleven.”
Mark Potter: “Daarom nemen we ook strijkers mee op tour, zelfs al lopen we daardoor het risico dat we breakeven of zelfs verlies lijden. Het is belangrijk om nu al te investeren in de toekomst en een gedegen live-reputatie op te bouwen.”
enola: Wil je het album ook volledig live brengen? Er zijn wel meer groepen tegenwoordig die een specifieke plaat volledig en chronologisch spelen.
Mark Potter: “We zouden het graag doen, maar nu nog niet en ook niet gelijk waar. We hebben onlangs in een bos gespeeld, een dergelijke setting zou het pas echt speciaal maken. ”
enola: Klopt het gerucht dat jullie de nummers voor deze plaat chronologisch opgenomen hebben?
Mark Potter: “We wisten waar welk nummer op de plaat hoorde maar het is zeker niet zo dat we ze chronologisch opgenomen hebben. Dit is wel de eerste plaat die we, of liever Craig, volledig zelf geproduced en gemixed hebben. Leaders Of The Free World had hij ook al geproduced maar ditmaal wilden we echt een plaat van ons alleen. Ze is ook in een kleinere studio opgenomen.”
enola: “The Elbow Room” (bewegingsvrijheid of speelruimte; jbo)?
Craig Potter: “Nee. The Elbow Room is wel onze privé-studio. Het is een kleine, ingebouwde kamer in de studio waar we Leaders Of The Free World hebben opgenomen.”
Mark Potter: “Doorheen de jaren zijn we ook voorzichtig met het geld voor opnames omgesprongen zodat we ook materiaal konden kopen waardoor we nu een volwaardige studio hebben.”
enola: Ben je het met me eens dat jullie plaat heel Brits klinkt, zeker in vergelijking met pakweg de nieuwe Britse soulzangeressen?
Mark Potter: “Bedoel je Guys manier van zingen, want hij zingt met een duidelijk accent. We haten het hoe sommige Britse zangers met een vals Amerikaans accent zingen.”
Craig Potter: “Er zit zeker een Britse toets in onze muziek, in de manier waarop we blazers gebruiken bijvoorbeeld.”
Mark Potter: “Bij blazers denken we eerder aan brassbands zoals je ziet in de film Brassed Off dan aan de typische soulblazers, dat is zeker waar.”
enola: En hoe groot is de invloed van Manchester zelf?
Mark Potter: “Daar kan je niet omheen. Je hebt er niet alleen zoveel goede bands maar ook een hechte gemeenschap. Het artwork bijvoorbeeld is van een vriend van ons uit Manchester. Hij wandelde vaak langs de treinsporen en schilderde dan de taferelen na die hij gezien had.”
enola: Werkt het besef dat je moet opboksen tegen zoveel goede bands uit het verleden niet verlammend?
Craig Potter: “Voor een band die klinkt als Oasis kan dat inderdaad een probleem zijn maar ik geloof niet dat je onze muziek kan vergelijken met een andere band.”
enola: Ik doelde eerder op het verwachtingspatroon dat ontstaat louter omdat je uit Manchester komt. Er is een erfenis waarmee je rekening moet houden.
Craig Potter: “Ik snap wat je wil zeggen, er zijn zelfs mensen die net naar Manchester verhuizen om in bands te spelen, alleen willen we ons daar niet door laten leiden. We maken de muziek die we willen maken, los van gelijk welke muziekscene.”
enola: Jullie hebben heel uitgesproken ideeën, zo bevat “The Bones Of You” een sample van George Gershwins “Summertime”. Is het niet ongelooflijk duur om zo een sample te gebruiken?
Craig Potter: “Tien procent op de song gelukkig, maar wie weet hoeveel we zullen moeten betalen als onze plaat multiplatina haalt. (lacht)”
Mark Potter: “Die sample hoorde ook gewoon bij het nummer, in de tekst hoort Guy die song terwijl hij over straat wandelt, daarom hoor je in “The Bones Of You” ook die straatgeluiden.”
enola: Ik las dat jullie onder meer tijdens de opnames van Cast Of Thousands met verschillende opnametechnieken experimenteerden. Doen jullie dat bij elk album?
Craig Potter: “Uiteraard. Je probeert gewoon wat dingen uit en als het goed klinkt, dan gebruik je het.”
enola: Maar live kan je dat toch niet herhalen of wel?
Craig Potter: “Vaak niet nee, maar daar leer je ook een mouw aan te passen.”
enola: Klopt het overigens Marc, dat Guy en jij vroeger in een gitaarwinkel werkten die verbonden was aan een bordeel?
Mark Potter: “(schiet in een lach), Jezus hoe komen mensen die dingen te weten. Ja, dat klopt. We werden daar zwaar onderbetaald dus stalen we spullen van hem. Het was wennen om in de keuken een tas koffie te drinken en opeens een naakte prostituee naast je te zien opduiken.”
enola: Gek dat jullie zoiets nooit in jullie teksten verwerkt hebben, terwijl ze toch vaak over persoonlijke zaken gaan.
Mark Potter: (lacht)
