In een Londense achterbuurt sterft opnieuw een tiener door een overdosis messteken, in Portugal stoppen de lokale autoriteiten de zoektocht naar Maddie McCann en Pete Doherty stuurt zijn kat naar Werchter (omdat ze op het punt stond te bevallen!). Tussen al deze tragische en minder tragische nieuwsberichten stak de nieuwe Dirty Pretty Things getiteld Romance At Short Notice in de bus, de opvolger van debuutplaat Waterloo To Anywhere en nu al een kleine koersverandering.
Wat moet Barât wel niet denken van de fratsen van zijn voormalige partner in crime? Meer dan “blij dat ik er vanaf ben” zal het wel niet zijn. In tegenstelling tot Doherty heeft Barât zich wel weten te herpakken na de split van The Libertines. Hij wist zich te omringen met topmuzikanten om vrij van alle beslommeringen het sterke en terecht fel bejubelde Waterloo To Anywhere uit te brengen. Een venijnig plaatje, van punk tot garagerock, maar altijd gefocust en vol goesting. Nee, Carl Barât was niet de meest getalenteerde van de twee drinkebroers en van veel zin voor avontuur kan je hem ook niet beschuldigen, maar hij weet wel hoe hij een straffe rocksong in mekaar moet steken. En hij weet er ondanks regelmatig naar de fles te grijpen wél zijn verstand bij te houden.
Zeggen dat we benieuwd waren naar Romance At Short Notice is met andere woorden een stevig understatement. Maar na een grondige studie van de plaat zijn we eerder gematigd. De toon is opvallend milder dan op de debuutplaat, in die mate zelfs dat de groep vaak flirt met pure popmuziek. Het ruwe kantje is er wat afgevijld en daar knappen we behoorlijk op af. Gelukkig zijn er nog vonkjes om ons aan op te warmen. Het snelle “Kicks Or Consumption” bijvoorbeeld, of het met een hoog meezinggehalte gezegende “Best Face”. Jammer genoeg is het een beetje pieren naar hoogtepunten tussen veel te veel middenmaat (“Truth Begins”, “Come Closer”,…).
Barât blijft echter op zijn best als hij kan uitpakken met zijn rake teksten. “I am a Hippy’s Son/I’m into porn and guns/ I’m verile, firtile/ scream when I come” gromt hij in “Hippy’s Son”, een nummer dat heerlijk klinkt tot het slappe refrein een beetje begint te vervelen. Ook eerste single “Tired Of England” brengt gemengde gevoelens naar boven. Wat een spijkerharde aanklacht tegen het Engeland onder Gordon Brown had kunnen zijn is eigenlijk niet meer dan een nostalgisch terugblik naar betere tijden. (“How can they be tired of England?/ They’ll never know the England that we know”)
Romance At Short Notice is as we speak gigantisch aan het floppen over de plas. In die mate zelfs dat het platenlabel ongetwijfeld bezig is een grondige kosten-batenanalyse te maken. Ons geloof in Barât en Dirty Pretty Things is nog niet verloren maar je kan niet anders dan vaststellen dat deze Romance At Short Notice een mager beestje is in vergelijking met die uitstekende debuutplaat.
