Kill Rock Stars, 2008
Een van dé popalbums van 2008 staat niet op naam van The Queen of Pop, al
zeker niet op die van Britney, noch op die van Kylie. Deerhoof gaat
met die eer lopen. Het is geen pop voor ‘Idool’-deelnemers en de
gemiddelde Donna-luisteraar zal zich liever een oog uitsteken dan
deze plaat te moeten uitzitten, maar ‘Offend Maggie’ is niettemin
een popplaat, al is het dan een eigenzinnige interpretatie ervan
door een artrockband.
Deerhoof is een vreemde gezelschap: tien jaar lang speelde het
noisy artrock uit de Sonic Youth-school, met als hoogtepunten de
albums ‘Apple O’ (2003) en ‘Milk Man’ (2004). Maar sinds ‘The
Runners Four’ uit 2005 lieten ze het lawaai en het sonische
experiment varen om steeds toegankelijkere albums te produceren.
Met ‘Offend Maggie’ is Deerhoof aan zijn derde “toegankelijke”
album toe, zonder haar eigenheid te verliezen: de hoekige riffs
zijn catchy en zouden zo gesampled kunnen worden door Timbaland,
maar ze zijn wel onmiskenbaar duidelijk Deerhoof. Door de
toevoeging van een tweede gitarist, Ed Rodriguez – die zich al
bijzonder goed thuis weet in de Deerhoof-sound – zijn riffs
prominent aanwezig op dit album. Dit is meteen duidelijk in opener
‘The Tears and Music of Love’, ook het luidste nummer op de plaat,
dat opgebouwd is rond twee heerlijk hoekige gitaarpartijen.
Wat Deerhoof zijn unieke toets geeft, is meteen ook de grootste
zwakheid: de stem van het Japanse pocketzangeresje Satomi Matsuzaki
eist een prominente rol op en valt thuis te brengen onder het
“you love it or you hate it”-idioom. Stel u Minnie Mouse
op helium voor en u komt in de buurt van wat er uit haar keel komt.
Voorts maakt Matsuzaki gebruik van een eigen taaltje dat bestaat
uit Engels, Japans en vreemde klanknabootsingen. De lyrics slaan
dan ook compleet nergens op. Ze zijn wel afgedrukt in het boekje,
maar enige gelijkenis met wat er staat neergepend is eerder
toevallig dan bedoeld. Deerhoof is geen Dylan: het gaat hier niet
om diepzinnige overpeinzingen maar om een ontmoeting van een
experimentele artrockband met toegankelijke muziek. Een nummer als
‘Basket Ball Get Your Groove Back’ slaat nergens op maar doet wel
wat het moet doen: een leuke nonsensicale feelgoodsfeer uitstralen.
“Basketball Basketball Bunny Hop Bunny Hop”, kirt
Matsuzaki, zich inlevend in de rol van de bal. Het heeft iets
naiëfs en onschuldigs, en doet door die sfeer terugdenken aan de
girlpop van de fifties zoals The Chordettes (die van ‘Mr. Sandman’
en ‘Lollipop’) en aan sixtiees bubblegumpop.
Het is dan ook bijna evident dat de geest van Japanse pop – die we
hier te lande kennen als soundtracks van animetekenfilms – door
Deerhoof spookt. De allround weirdness en pastiche-interpretatie
van popmuziek zoals uit het Land Van de Rijzende Zon zijn prominent
aanwezig. Deerhoof mag dan wel een Amerikaanse band zijn, de manier
waarop ze popmuziek interpreteren en verkennen heeft zeker wat weg
van wat er in niet-Angelsaksische landen gebeurd(e). Ze zijn zich
daar zelf wel van bewust en een nummer ‘Eaguru Guru’ te noemen,
naar de Duitse krautrock band Guru Guru, lijkt dan ook een knipoog
in die richting.
Deerhoof tast op ‘Offend Maggie’ de eigen grenzen af van hoe ver ze
kunnen gaan met het gegeven ‘pop’: ‘The Tears and Music of Love’ is
nog een rocker, maar ‘Chandelier Searchlight’, ‘Snoopy Waves’ en
het titelnummer slaan zelfs de Twee Pop-richting in. De drums en
bas in ‘Buck and Judy’ hebben weg van hiphop of r&b-samples
maar de subtiele flarden feedback en aan Sonic Youth verwante
gitaar laten het nummer heerlijk buiten de lijnen kleuren. Ook in
‘Fresh Born’, dat ons eerst op de verkeerde voet zet door een
pianoballad-intro, is op één of andere manier een interpretatie van
r&b aanwezig.
In het aan The Beach Boys refererende ‘Family Of Others’ mag Satomi
Matsuzaki even rusten en neemt drummer Greg Suanier de zangpartijen
voor zijn rekening.
De laatste drie nummers van het album vinden meer aansluiting met
het oudere Deerhoof-werk. ‘Numina O’ en ‘Jagged Fruit’ zijn
gewaagder, minder instant catchy maar wel boeiend. Enkel ‘This Is
God Speaking’ verliest zich in het experiment en breekt te zeer met
wat voorafging.
Deerhoof blijft een avontuurlijke band, met als grote verdienste
dat ze zich niet verliezen in het experimenteren maar hun
eigenzinnigheid in een veelvoud aan genres weten te kaderen. De
wereld zullen ze nooit veroveren, maar voor wie het wat moeilijker
en avontuurlijker mag zijn: laat Madonna, Britney en Kylie aan de
rest van de wereld, dan nemen wij Satomi Matsuzaki als onze Queen
of Pop.
http://www.myspace.com/deerhoof
