"You’re in love with the man in the mirror" croont Daan, en MacPhistogewijs transformeerde hij in The Player: een charmeur van de ergste soort. "Hou mij tegen", dreigde hij nochtans, maar dat was wel het laatste waar Vlaanderen aan dacht.
U heeft het dus zelf gezocht, dat The Player Daans meest uitzinnige plaat tot nu toe is. Voor een man die al eens met een brede grijns de switch van indiekid naar discojeanet maakte, is de stap naar een hoogst vermakelijke portie eurosong, chanson en schlager-met-discobeat dan ook snel gezet. Toch bleek het schrijven van de nieuwe plaat niet zo gemakkelijk.
Daan: "Het zit in mijn karakter om vanuit een moeilijke startpositie te vertrekken. Ik moet iets willen bewijzen of mezelf ergens tegen verzetten. Maar het is moeilijk om te rebelleren tegen je relatieve succes. Je kunt dat wel een beetje, en dat zit zeker in de nieuwe plaat — lange outro’s, bijdragen van jazzmuzikanten, het mixen van stijlen en talen — maar het is moeilijk: plots word je geconfronteerd met verwachtingen van mensen die eigenlijk gewoon opnieuw "Swedish Designer Drugs" of "Housewife" willen. Dat wrong met mijn eigen wensen."
"Tot voor een half jaar was ik ook nog op tour met Victory, en dus zat ik voortdurend in de realiteit van de vorige plaat. Dan is het moeilijk om je af te zetten. Ik ga dus vroeger beginnen aan een volgende plaat, volgende week als het kan. Om dat mechanisme even te doorbreken.
enola: Het lijkt alsof het succes van je vorige platen je uitdaagde om nog verder te gaan: nóg theatraler, nóg meer over the top.
Daan: "Ik heb iets van ’Hou mij tegen’, maar het laatste wat mensen de afgelopen jaren gedaan hebben is mij stoppen. Nu pas begint er reactie te komen, krijg ik te horen dat het wel genoeg is geweest. Die weerstand is een logisch marktmechanisme. Iedereen vindt het leuk iets te ontdekken en bij vrienden te promoten. Dat doen ze minder bij dingen die tot het establishment behoren, dan wordt het net leuk om het omver te zagen. Ik verwachtte me wel aan die ommekeer, zo werkt journalistiek wel."
"Ik heb The Player nochtans met veel smaak en goesting gemaakt. Vooral de melodieën vond ik opwindend om te schrijven. Toen ik een nummer als "Eternity" (uit Victory) schreef, verloor ik soms het contact met mijn invalshoek. Deze keer heb ik er mijn persoonlijkheid in kunnen steken, het is met het hart geschreven. Ik geniet daarvan, ook van die stemmetjes. Die eerste uren dat je aan een song werkt zijn pure opwinding, daarna wordt de schets zichtbaar…. Geweldig. Op een bepaalde manier heb ik me nog ingehouden: er had ook nog een nummer in het Italiaans op moeten staan. Ach, hoe meer ik er over ga, hoe ernstiger mijn back catalogue wordt in retrospect."
enola: Had je dat succes eigenlijk verwacht toen je Bridge Burner uitbracht?
Daan: "Ik had het al van bij Volt (één van de eerste groepen van Daan die begin jaren negentig een geflopte plaat uitbracht, mvs) verwacht. Toen al dacht ik van ’allez mannekes, dit is toch niet verkeerd?’. Ik heb nooit begrepen waarom ik niet in de hitparade stond met al mijn popneigingen. Het is toch ik weet niet hoe melodieus en catchy, met een beetje humor, drive, een agressief kantje … Allez!"
enola: En dan sta je in de hitparade met "Type Ex", vertrouwen de commerciële zenders het niet en wordt het nummer verder niet gedraaid.
Daan: "Ja. Om mijn muziek beter te doen verkopen zou ik geen interviews of publieke verschijningen meer mogen doen. Het is echter sterker dan mezelf, die neiging om er over te gaan en de goegemeente wat te vervreemden. Waardoor je natuurlijk een alternatief statuut krijgt die je commerciële positie op korte termijn in gevaar brengt. Noem het een neiging om mezelf te saboteren en een stukje zelfrelativering, maar ook provocerende humor. Blaffende honden bijten niet: ik blaf af en toe eens graag."
enola: Als je dan te paard komt optreden op de TMF-Awards of signeert in Leuven of Gent, dan weet je toch dat dat mensen doet fronsen?
Daan: "Dat was om Lotti voorbij te steken in de charts. (lacht) Het oorspronkelijke plan voor de TMF-Awards was dat ik over het publiek zou vliegen, maar dat lukte logistiek niet: het Sportpaleis was te hoog. Dat zou nog toffer zijn geweest nochtans. Al had ik nog het liefst van al met paard en al over het publiek gevlogen. Op Radio 2 heb ik trouwens ook Bobbejaan Schoepen vervangen in De Eregalerij. Daar sta je dan tussen Will Tura en Barbara. Het spelveld moet nog altijd zo open mogelijk blijven: de indierock van Dead Man Ray én wat ik solo doe én Supermarx in Tien om te Zien."
enola: Maar ondertussen ben je Dead Man Ray kwijt.
Daan: "Niet echt. Ik heb net deze week een Daanse versie van "Woods" in onze liveset gestoken. Het klinkt helemaal anders om te tonen dat het ook maar gewoon een liedje is. Ik zou veel Daan-nummers ook veel meer op een art-rockmanier kunnen brengen als ik dat zou willen: het heeft gewoon met instrumenten en de manier van opnemen te maken en hoe experimenteel je op dat moment bent, de melodieën zijn op zich niet zo verschillend. Eigenlijk is het zonde dat die dingen zo uiteen getrokken worden."
enola: Je hebt er nooit een geheim van gemaakt dat je die discorichting bent uitgegaan in de hoop op succes. Zie je jezelf terugkeren naar je indieroots als je daar de kans toe ziet?
Daan: "Ik wilde het gewoon wat plezanter en sexier maken. Plus: ik wilde dat mijn publiek meer gemengd, vrouwelijker werd. Dat ik ooit opnieuw een Profools ga maken is zeker niet uitgesloten. Dan ga ik mijn publiek helemaal verwarren, misschien, maar goed: je kunt gaan voor een almaar groter publiek ofwel het succes dat je hebt opnieuw inzetten als op een casinotafel en zien wat er lukt. Er zitten cycli in succes, en ik zou er geen vrede mee nemen moest er niets gebeuren."
"Soms mis ik die Dead Man Ray-akkoorden wel wat en die abstracte gelaagdheid, maar dat compenseerde ik dan wel met mijn filmmuziek, waar ik met bruitages en sonoriteiten aan de slag kon. Nog eens met Albini werken? Waarom niet? Ik had graag de zang voor deze plaat door hem laten opnemen — ik waarschijnlijk meer dan hij — maar toen hij hoorde dat we twee nummers van Cago toch nog in Protools hebben ingeladen wilde hij niet meer met ons praten. Dat doet voor hem de deur dicht, zoiets. Maar alles kan nog."
enola: Toch heb ik de indruk dat je je eigen speelhoekje hebt gevonden. Je rekt het wel en je zoekt de grenzen ervan op, maar toch.
Daan: "Ja. Maar ik blijf sommige dingen toch nodig hebben, zoals die solo pianoconcerten. En dat gaat er op één of andere manier wel uitkomen, als het niet in filmmuziek is, dan wel in iets anders. Ik heb nood aan zijprojecten. Ik wissel ook wel af: toen ik Cinema uitbracht, wist ik dat deze plaat zo zou klinken, dus eigenlijk was dat al op voorhand compenseren."
enola: De interviews rond de release van The Player waren een stuk persoonlijker dan we van je gewoon waren.
Daan: "Ik weet niet of dat aan mezelf ligt of aan de journalisten die nu naar zulke dingen graven omdat ik een iets bekendere mens ben. Of omdat ze de plaat niet goed vinden misschien. (lacht). Dan doen ze maar een diepte-interview. Was ik blij toen ik vorige week in Nederland niets dan vragen over de muziek kreeg."
enola: "Het beeld van de verlegen artiest vind ik flauwer dan het beeld van de ijdele artiest", zei je jaren geleden al, en dan gaat het nu in De Morgen een interview lang over je verlegenheid.
Daan: (lacht smakelijk) "Ik heb het nog al gezegd dat mijn grote voorbeeld het boek uit 1974 is waarin alle antwoorden die Bob Dylan ooit gaf op dezelfde vragen onder elkaar werden gerangschikt. Hij spreekt zichzelf constant tegen. Daar was hij goed in, in het geven van volledig tegenstrijdige informatie. Nu, ik ben wel een verlegen gast, maar één die dat zwaar overcompenseert. Daarom kiest een mens ook dit soort artiestenstatuut. Om dat te counteren. Het heeft nog lang geduurd eer ik die uitvergrote manier van optreden heb gevonden hoor: in het begin verstopte ik me achter mijn gitaar en een lok haar voor mijn gezicht. Tot ik drie jaar geleden geopereerd werd aan mijn ogen. Plots zag ik de mensen naar mij kijken als ik op het podium stond. Dat was heel intimiderend in het begin. Nu vind ik het interessant om de mensen hun reactie te zien."
enola: The Player bevat elf karikaturen van jezelf, maar je zegt ook in een interview "Ik was zo duidelijk een slechte onbetrouwbare vent dat ik onmogelijk iemand anders kon verwijten onbetrouwbaar te zijn": "I’m a deserter, a flirter, a woman-hurter, …" Toch een persoonlijke plaat dan?
Daan: "Noem het exorcisme, de vuilnisbakken buitenzetten: als ik er een liedje over maak, banaliseer ik het in plaats van er stilzwijgend een schuldcomplex over te kweken. Door het met een happy beat en melodie in de groep te gooien krijg ik het uit mijn systeem. Bijna met een duivels plezier ja: hoe slecht kun je zijn als je het zelf al zegt: "ik ben slècht". Je merkt trouwens dat vrouwen zich dan wel willen ontfermen over je, of denken dat zij daar wel tegen zullen kunnen. Maar ik weet het: "Le Vaurien", "Type Ex", "Deserter", … het schetst geen mooi beeld van mij en de liefde. Ok, volgende plaat dan maar."
enola: Wat wordt die?
Daan: "Ik heb al een bepaalde sound in mijn hoofd, een heel precies geluidsmatig idee: ik wil de dramatiek wel behouden op een bepaalde manier, maar dan donkerder en gelaagder. Ik zou het moeten opnemen om het te kunnen uitleggen. Als ik niet oppas kom ik nog in een Nine Inch Nails-trip terecht."
{image}enola: Betrek je je band eigenlijk bij het opnameproces of blijft Daan op plaat een soloproject?
Daan: "Ik ben een heel grote twijfelaar, en ik kom niet graag met iets naar buiten voor ik zelf weet dat het goed zit. Het moment dat ik mijn muzikanten opbel om wat te komen inspelen zit ik dus al tamelijk dicht bij de deadline aan en is er weinig plaats voor echte inbreng van hen. Ik doe de gitaartjes en de piano’s ook graag zelf, en zelfs de drums. Het is moeilijk om dat uit handen te geven, zelfs al vind ik mijn band geweldig. Ze maken de nummers ook altijd nog een stuk straffer in hun interpretatie. We hebben nu twee dagen optredens gedaan, en eigenlijk wil ik opnieuw de studio in om een aantal stukken opnieuw op te nemen zoals zij ze spelen voor de Europese release van The Player."
enola: Mis je soms geen schrijfpartner? Het creatieve botsen der ideeën?
Daan: "Ik weet dat dat heel vruchtbaar kan zijn en ik sluit het zeker niet uit, maar in de praktijk is het niet simpel. Ik zit nu in een trip die gelanceerd is, waarin de behoefte eraan niet zo groot is. Maar dat kan zeker terugkomen. Mijn plaats gevonden als Daan? Ik denk dat ik er nu weer een jaartje tegen kan, ja. Als het langer duurt, zal ik het weer beu raken. Dan steekt de onrust opnieuw de kop op."
Daan speelt op 8 en 9 december in de AB in Brussel, op 12 december in de Vooruit in Gent, op 15 december in de Soundstation in Luik, op 22 december in de Roma in Antwerpen, op 26 januari op De Nachten in Antwerpen en op 27 januari op het Namur Quasimorock Festival.
