Al zeven jaar lang grossiert de New Yorkse singer-songwriter Nina Nastasia in kleine naakte liedjes. Haar grote troef blijft dan ook haar prachtige ijle stem die het best tot zijn recht komt als ze niet verstikt wordt door al te veel instrumentatie.
Als een voorloper van de New Folk beweging die sinds een vijftal jaar uit New York komt, maakt Nastasia plaat na plaat met haar kleine verhaaltjes en schetsjes. Ook de songs op haar nieuwe album On Leaving kun je nog het beste bekijken als prentkaarten. Ze zijn een beeld, een korte momentopname: twee geliefden die de werkdag oversloegen in een bootje op een meer zoals "Our Day Trip" bijvoorbeeld beschrijft. "Of ik het een romantische song vind? Ja hoor", beaamt de New Yorkse. Nochtans wordt haar nieuwe plaat eerder beschreven als triest. "Dat klopt wel", geeft ze ook toe, al krijgt ze het ook niet verder uitgelegd. "Vragen stellen over mijn songs zorgt voor erg ongemakkelijke interviews, ik weet het. Laat mensen maar hun eigen interpretatie hebben, dat vind ik wel ok."
enola: Je had de songs voor On Leaving al héél lang liggen?
Nastasia: "De meeste liedjes had ik inderdaad al langer liggen. Ik heb ze opnieuw bovengehaald en wat herbewerkt voor deze plaat. Zo werk ik meestal: ik heb een heel grote zak songs liggen die ik nog niet heb opgenomen. Voor On Leaving hebben we op twee dagen tijd een heel groot deel daarvan opgenomen."
enola: Uiteindelijk staan er maar tien nummers daarvan op plaat. Waarom net die tien? Zoek je een rode draad?
Nastasia: "Heel wat songs gaan over afscheid nemen, dat klopt. Maar ik ben niet echt vanuit een bepaald plan beginnen te schrijven. Het waren gewoon de tien songs die één bepaalde mood hadden, die samen het meest als een afgewerkte plaat klonken. Ik weet dat het een totaal onromantisch antwoord is, maar meer is het niet. We hebben in die twee dagen héél veel songs opgenomen, en daar zit wel een halve plaat tussen, die anders zou klinken, maar die is nog niet af. Ik heb nog wel een paar albums aan materiaal klaar liggen dat ik hopelijk snel kan uitbrengen."
enola: Wat opvalt is dat je voor On Leaving voor een kaler geluid ging dan op je oudere platen. Geen accordeon, en ook niet veel strijkers meer. Was dat iets waar de songs om vroegen?
Nastasia: "Neen hoor, je kunt die songs op alle mogelijke manieren brengen. Maar ik wilde voor deze plaat eens met piano werken. Dat werd het hoofdinstrument, en daaruit volgde vanzelf dat de plaat iets kaler werd. De nummers leenden zich daar ook perfect voor."
enola: Je werkte ook voor de vierde keer op rij samen met Steve Albini voor de opnames. Wat maakt hem zo geschikt om je muziek op te nemen?
Nastasia: "Ik hou er van om alles live in de studio op te nemen, en dan zit je met Steve natuurlijk gebeiteld. Hij is de beste studiotechnicus om zoiets te doen, hij weet het geluid perfect te vatten alsof je in een kamer zit. Dat is één reden. De andere is dat hij ondertussen ook een vriend is en dat we dus graag met hem samenwerken."
enola: Heb je ooit overwogen een andere producer te nemen om te zien wat dat voor resultaat oplevert?
Nastasia: "Echt overwogen? Neen. Maar eigenlijk heb ik altijd met een andere producer gewerkt: Steve houdt er immers niet van om zo genoemd te worden — hij is eerder een studiotechnicus — en dus is Kennan Gudjonson eigenlijk de producer. Als we de studio intrekken weten we altijd al exact wat we willen qua instrumentatie en hebben we een idee van welke klank we willen, al geeft Steve meer en meer zijn visie op wat hij wil en niet. Maar ik heb nog nooit gewerkt met een producer in de zin van iemand die met arrangementen afkomt en zo."
enola: Je werkte wel samen met Boom Bip voor "The Matter" op zijn Blue Eyed In The Red Room. Hoe verliep dat?
Nastasia: "Ik werk normaal gesproken nooit samen met iemand. Niet dat ik daar tegen ben, maar ik ga er niet snel vanuit dat het per definitie interessant is. Samen schrijven met iemand gaat me niet zo goed af trouwens: ik ben nogal bewust van mezelf als ik schrijf, en dan ben ik het liefst in mijn eentje. Met Boom Bip wilde ik wel samenwerken, maar ik wist niet hoe ik het moest aanpakken. Hij zond me een lang stuk prachtige muziek, ik voelde me bijna verloren om daar tekst over te zetten. En er was weinig tijd, dus ik begon me de verkeerde persoon voor de job te voelen. Ik belde hem om te zeggen dat ik niet wist wat te doen, dat ik niet zeker was om op tijd met iets af te komen, maar hij zei me dat alles wat ik wilde doen ok was. Uiteindelijk héb ik een song over die muziek geplakt en hem dat toegestuurd. Het was leuk om te doen, maar het was nogal een halfslachtig idee qua samenwerking."
enola: Schrijf je eigenlijk nog steeds je songs in de badkamer?
Nastasia: "Ja. Ik woon in een heel klein appartementje hier in New York, en dat is de enige plaats waar ik rustig op mijn eentje kan zitten. Of het invloed op mijn schrijven heeft? Haha, neen, iets episch ga je inderdaad niet schrijven daar, maar ik denk toch niet dat mijn schrijven bepaald wordt door de ruimte waarin ik dat doe. Ik voel me er helemaal niet benauwd. Ik heb geen last van claustrofobie, toch niet als ik schrijf."
enola: Hoe ligt toeren je? Je zei eens dat een plaat opnemen je favoriete bezigheid is, maar wat vind je dan van optreden?
Nastasia: "Oh, maar ik hou ook van toeren hoor, meer dan van thuis zijn. Al word ik verschrikkelijk zenuwachtig voor een optreden, maar dat betert gelukkig iets als we lang onderweg zijn. Ik hou van al de ontmoetingen en de optredens. Als ze goed zijn tenminste." (lachje)
enola: Veranderen de songs live?
Nastasia: "Soms. Ik ben niet echt een improvisator, dus als ze al veranderen is het meer qua arrangementen en instrumentatie. Die hangen dan ook af van wie en wat ik meeneem op tour. Deze herfst wordt The Cape May mijn backing band. Ze spelen ook mijn voorprogramma en zijn drie jongens op bas, drum en gitaar. Ik ga voornamelijk piano spelen. Het wordt dus behoorlijk kleinschalig."
enola: Tot slot: wie zijn de Trois Petits Cochons die je bedankt in de hoesnota’s van je debuutalbum Dogs?
Nastasia: "Oh. (giechelt) Om die plaat op te kunnen nemen hebben we indertijd een benefiet georganiseerd. Een feestje. Trois Petits Cochons is een bedrijf dat toen een hoop paté gedoneerd heeft."
Nina Nastasia speelt op 2 februari op het Fat Cat-festival in Kunstencentrum België in Hasselt. Info: www.kunstencentrumbelgie.com
