Op het historische afscheidsconcert van Crowded House eind 1996 voor het Sydney Opera House, bezwoer Neil Finn ons als vanouds nog dat we niet mochten dromen dat het over was. Toch ontwaakten we the day after met een kater na een tien jaar lang durend popfeest waarop Finn ons dronken had gevoerd met de ene prachtsong na de andere. Crowded House likte je gehoor met liedjes als kattentongen. En elf jaar later is de droom inderdaad toch niet over.
De zelfmoord van de manisch-depressieve drummer Paul Hester bracht de overige leden (Finn, bassist Nick Seymour en multi-instrumentalist Mark Hart) terug bij elkaar. Time On Earth werd vorig jaar aangekondigd als Neil Finns derde soloplaat, en dat is ze voor drie vierde ook. De groep (met Matt Sherrod, ex-drummer van Beck) speelt slechts op vier songs samen. Die vier nummers blazen Crowded House écht nieuw leven in, waar de overige nummers een brug bouwen naar Finns solowerk, terwijl die oevers niet eens ver uit elkaar liggen. Dat hij met één zanglijn een godbetert“tof” popnummer diepgang kan geven, bleef samen met zijn talent voor bloedmooie melodieën zijn handelsmerk, alleen zaten ze op zijn solowerk wat verscholen in complexere songstructuren of werden ze omfloerst door grilligere klanken. De basis daarvoor was trouwens al gelegd op Crowded Houses laatste, Together Alone, dat atmosferischer, donkerder en experimenteler klonk dan de vorige platen.
De songs van Crowded House gaven je een stevige handdruk bij de eerste beluistering, maar transformeerden na de tweede of derde luisterbeurt in een passionele kus die je niet meer uit je hoofd kon, laat staan wou bannen. De eerste handdruk van de meeste songs op Time On Earth is echter maar slapjes, en na een handvol luisterbeurten geven ze je slechts een zacht strelende kus op de wang die je wat verweesd “was het dat maar?” mompelend achterlaat. Pas na een dozijn luistersessies (veel voor Finns werk) spoken die nummers overdag plots in je hoofd en geven ze hun charme wél bloot.
Opener “Nobody Wants To” is vintage Finn, op “Say That Again” en “Heaven That I’m Feeling” haakt hij zich weer met de juiste zanglijn of toonhoogte in je hoofd vast. Het prachtige “Silent House” had een van de duetten met Sheryl Crow op zijn tweede (sublieme) soloplaat One Nil kunnen zijn en is een bevestigend antwoord op de vraag of Finn tot één van de beste songschrijvers sinds The Beatles mag gerekend worden. “Pour Le Monde” wil zich, voorzien van een legioen strijkers, naast “Don’t Dream It’s Over” heffen en slaagt daar best wel in. Het ijle “A Sigh” legt op een ironische wijze dan weer de zwakte van de plaat bloot: het past perféct op Finns solodebuut Try Whistling This, dat bulkte van het soort songs die hij wou schrijven en waarvoor hij Crowded House moest opbreken.
Maar de vier nummers die de band als geheel aan het einde van de opnames heeft ingespeeld, maken van Time On Earth een relevante overgangsplaat. De onwaarschijnlijk aanstekelijke, bloedmooie single “Don’t Stop Now” bijvoorbeeld, die Finn als geen ander laag per laag laat openvouwen, hoort nu al thuis in het indrukwekkende rijtje Crowded Houseklassiekers, en net zo bevat “She Called Up” een “lalala” die zowat alleen bij deze band niet klef of geforceerd klinkt.
Maar dé song die met de meeste pluimen gaat lopen, is “Transit Lounge”, dat Crowded House de 21ste eeuw in loodst: de heerlijke etherische gezangen stuwen de song naar een uitmuntende climax, en laten een gejaagde Finn horen waarop de tijd geen vat heeft. De aanstekelijke speelsheid van weleer vertaald naar een hedendaagse sound. Zo’n subliem nummer rechtvaardigt elke reünie en zet hopelijk de toon voor wat van dit kwartet nog komen gaat. Toch vraag je je dan af of de plaat niet te vlug is verschenen. Hoe had dit album wel niet geklonken als de band zich nog een half jaar meer de tijd had gegeven om elkaar te vinden?
Nu is Time On Earth een oerdegelijke overgangsplaat die zoals steeds het genie van Finn bevestigt, maar slechts voor de helft echt het niveau haalt dat we van hem en zijn band mogen verwachten. Dat ze het overstijgen op enkele samen geschreven en gespeelde nummers doet de balans echter overhellen naar voorzichtige euforie over waartoe de hernieuwde chemie in staat is. Laat de band live nog maar wat (terug) op elkaar inspelen en de minder overtuigende songs diezelfde glans geven. Als het volgende album begint waar Time On Earth helaas ophoudt, weten we waar de mooiste en beste popmuziek van de komende jaren vandaan zal komen. We dromen dat het nog lang niet over mag zijn.
