Anno 2014 is Iggor Cavalera, de 44-jarige legendarische ex-drummer van Sepultura, meer dj dan metalmuzikant. Hij leeft sinds 2012 in Londen om zich samen met zijn vrouw te focussen op zijn electroproject Mixhell. Toch vond hij nog tijd om samen met broer Max eind vorig jaar Pandemonium, de derde plaat van Cavalera Conspiracy, in te blikken. “We blijven rebellen.”
Sepultura blijft voor de broers Max en Iggor Cavalera een kind dat ze hebben moeten verlaten. Maar daarom blijven ze nog niet bij de pakken zitten, wel integendeel. Max brengt aan de lopende band platen uit met Soulfly, en Iggor swicht duchtig tussen optredens met Cavalera Conspiracy, het project waarmee hij in 2007 een einde maakte aan een tien jaar durende ruzie met zijn broer, en uiteraard Mixhell. “Het is enorm cool om mij met beide projecten bezig te houden. Ze hebben een bijzondere betekenis. Ik focus mij 100 procent op een van de twee wanneer ik op het podium sta, dus is er geen mentale switch nodig”, steekt Cavalera van wal. En kijk, enkele uren moet hij interviews afwerken voor Cavalera Conspiracy en een dag na het gesprek zit hij alweer in Boekarest voor een dj-optreden met Mixhell. In Londen probeert Cavalera het nuttige aan het aangename te koppelen door voetbal te spelen met zijn zoontje en tegelijk het interview af te handelen. Aanvankelijk komt hij gedesinteresseerd over, maar wanneer we Gent aanhalen, is het ijs gauw gebroken.
“Woon jij in Gent? Het is een van mijn favoriete steden. Het heeft een speciale plaats in mijn hart. De architectuur is er prachtig: vooral die gotische kerken hebben iets. En ook de musea zijn de moeite. Ik heb er lang geleden met Sepultura nog gespeeld, alsook enkele keren met Mixhell. En het feit dat er enkele goede vrienden wonen, maakt het nog specialer. Dwed (Hellion, lh) van Integrity en de broers Dewaele ken ik heel goed. Binnenkort kom ik weer een paar dagen naar Gent om nieuwe muziek op te nemen (voor de nieuwe film van Felix Van Groeningen, zo blijkt, lh)”
enola: De aanleiding voor ons gesprek is de nieuwe plaat van Cavalera Conspiracy. Pandemonium moet de meest agressieve plaat zijn die jij en Max gemaakt hebben. Het is alsof jullie weer de kwade pubers van weleer zijn.
Cavalera: “Goh, dat geluid is er heel spontaan gekomen. Van zodra we aan het opnemen waren, ging alles ook zo vlot. Uiteraard had Max mij voordien wat cd’s met riffs uit Phoenix opgestuurd. Ik stuurde hem op mijn beurt wat drumopnames. We hebben opnieuw bij hem thuis in Arizona opgenomen omdat dat voor hem het beste uitkwam. Of zijn brulstem bewust anders aangepakt werd? Hij wilde inderdaad nieuwe dingen proberen, maar het is nog moeilijker uitgedraaid dan gewoon schreeuwen.”
enola: In eerdere interviews haalde Max bands zoals Aborted, Nails en All Pigs Must Die aan als invloeden. Is het niet vreemd om als legendarische muzikanten op te kijken naar bands, die waarschijnlijk door Sepultura beïnvloed zijn?
Cavalera: “We blijven muziekfans. Toen we Arise uitbrachten, stuurden Morbid Angel en Death — grote voorbeelden voor ons — ons ook complimenten dat we heel goeie muziek maakten. We zijn vandaag bijvoorbeeld ook fan van Converge (wiens bassist Nate Newton Cavalera Conspiracy heeft vervoegd, lh) en Krisiun, die al heel lang een steile opgang aan het maken zijn”
enola: Ter voorbereiding van dit interview heb ik nog eens de memorabele opnames bekeken van Under Siege (Live In Barcelona). Kijk je nog vaak terug op de periode met Sepultura?
Cavalera: “Dat concert was inderdaad een van de beste in ons bestaan. Maar ik ben geen nostalgisch persoon, ik kijk nooit naar opnames van vroeger. Kijk, wat we gedaan met Sepultura was revolutionair. We maakten zo veel lawaai en veroverden de wereld. We speelden wel metal, hé. Daar ben ik nog altijd heel fier op. Of concertopnames vandaag minder bijzonder zijn door de opkomst van YouTube? Dat weet ik niet, het is vooral praktischer vandaag.” (lacht)
enola: Je speelde onlangs met Cavalera Conspirary een heleboel optredens in Zuid-Amerika. Hoe gingen die er aan toe?
Cavalera: “Fantastisch. We konden voor het eerst wat nieuwe nummers spelen en keerden terug naar plaatsen waar we heel lang geleden met Sepultura speelden. We zagen ook heel wat oude vrienden terug. Op dat vlak was het dus specialer. Maar eigenlijk is elk optreden de moeite want onze fans gaan altijd door hun dak.”
enola: Jij bent nu 44 jaar, hebt vrouw en kinderen, en op muzikaal vlak niets meer te bewijzen. Word je al dat touren en vliegtuigen nemen dan nooit beu?
Cavalera: “Ik hou nog elke dag van mijn werk. Ik ben nog altijd dol op het schrijven van muziek en de optredens. Ik wil nu nog geen rustige job, misschien wel binnen een paar jaar. Maar ik haat tourbussen en vooral vliegtuigen nog altijd als de pest. In Zuid-Amerika speelden we 24 shows in 24 dagen. Een echte pain in the ass.”
enola: Je woont nu al enkele jaren in Londen. Wat is het grootste verschil met het leven in Brazilië, uitgezonderd het slechte weer?
Cavalera: “Londen is een fantastische stad om nieuwe muziek en kunst te ontdekken. Maar de voornaamste reden van de verhuis was Mixhell. We touren veel in Europa, wat we de komende maanden ook gaan doen, en het is dus veel praktischer om dat vanuit Londen te doen. Het is overigens ook een stad met een fantastisch openbaar vervoer. Sao Paulo is vooral chaos, maar daar hou ik wel van.”
enola: Jij bent net als je broer verzot op voetbal. Op de Facebookpagina van Mixhell zag ik dat je fanatiek supporter bent van Arsenal. Heb je een favoriete club in België?
Cavalera: “Neen, maar heb je gisteren Anderlecht (22 oktober, lh) zien spelen tegen Arsenal? Ze speelden heel goed tot ze in de laatste minuten alles verloren. Arsenal gaf alles en verdiende de overwinning. Of in Brazilië de supporters even fanatiek zijn? Ja hoor. En ik woon hier vlakbij het stadion van Arsenal, dus ik probeer zo veel matchen bij te wonen.”
enola: Hoe kijk je terug op het afgelopen WK voetbal in Brazilië?
Cavalera: “Het tornooi was een goed visitekaartje van het land, maar jammer genoeg is daardoor geen geld geïnvesteerd in belangrijkere dingen. Het protest daartegen was dus terecht. Of we zelf zouden protesteren? Onze rebelse dagen zullen ook nooit eindigen, maar we uiten dat op een andere manier. We hebben heel vroeg geleerd om onze gevoelens uit te drukken in muziek. Onze ouders, die ook muziekliefhebbers waren, speelden daar een belangrijke rol in. Veel van onze vrienden zijn echter met geweld in aanraking gekomen. Vandaar dat we ons ook nooit aangetrokken voelden tot politiek”.
