Vorig jaar waren we op de redactie van enola aardig onder de indruk
van Calla’s Collisions. Vooral
opener ‘It Dawned on Me’, met zijn snedige gitaren, kon op veel
bijval rekenen en had in een rechtvaardiger wereld gewoon een hit
moeten worden. Dat het niet echt iets geworden is met deze
groep/plaat zal dus zeker niet aan ons enthousiasme gelegen hebben.
Met ‘Strength in Numbers’ biedt het drietal uit New York u (ja, U!)
reeds voor de vijfde maal de kans om meegezogen te worden in wat we
gemakkelijkheidshalve fluisterrock noemen.
Het openingsnummer mag dan niet zo radiovriendelijk als dat van
‘Collisions’, de duistere sfeer is even beklemmend. Wanneer de zang
dan nog eens met een ‘Dogs of Lust’-sausje (remember The
The?) wordt overgoten, begin je zelfs te twijfelen of claustrofobie
zich ook niet op latere leeftijd kan manifesteren. Gelukkig mag er
daarna weer vrijuit geademd worden, zoals in het naar The Frames
neigende ‘Defenses Down’. Een song die na een fluisterende aanzet
langzaam openbloeit en in zijn finale plots ook nog heerlijk gaat
geuren. Vergeef ons deze vergelijking: de lente is in het land en
onze hormonenhuishouding is wat in de war.
‘Sylvia’s Song’ heeft als rode draad dan weer een drumroffel,
terwijl zanger Aurelio Valle zijn meest kwetsbare stem gebruikt om
ons te overtuigen van zijn gelijk. De angstige sfeer van dit nummer
doet ons licht huiveren, zoals dat niet meer gebeurd is sinds we
The Cure’s ‘Lullaby’ hoorden. ‘Sleep in Splendor’ zou u alleen maar
moeten beluisteren omwille van zijn instrumentaal intermezzo (wie
niet kan wachten spoelt best 2 min 20 verder), waarin een hoopvol
maar weemoedig klinkende gitaar in een paar simpele noten een
gedachtengang weet te evoceren waar u het onmiddellijk roerend mee
eens bent.
Met ‘Rise’ en ‘Bronson’ zijn we toe aan de meest ‘hitgevoelige’
songs, wat bij Calla uiteraard zeer relatief is. Beide zijn evenwel
uitgerust met een degelijk, meezingbaar refrein en de nodige oohs
en ahs die zorgen voor wat extra vrolijkheid. Niet dat u zich plots
aan een vreugdedans zult wagen, daarvoor is de zang en de sfeer
ietsje te donker gekleurd.
Het instrumentaaltje ‘Malo’ heeft op zich niet veel om het lijf en
hadden niet gemist, mocht het de plaat niet gehaald hebben. Laten
we het beschouwen als het kantelmoment op deze tot toe zeer goede
Calla-plaat. Wat hierna de revue passeert, is verre van slecht te
noemen, maar we worden er echter niet meer echt warm of koud van.
De songs krijgen hier wat minder kleur en dreigen wat te gaan
vervelen. Zeker als je weet waartoe Calla echt in staat is. Alleen
het bezwerende ‘Sure Shot’, met zijn smekende en intrieste coda
“You’re in my mind, you’re in my head”, klinkt als een Calla
grand cru. De stevige gitaren van ‘Le Gusta el Fuego’ of
‘Simone’ klinken wat te doordeweeks om echt de aandacht te
trekken.
We betwijfelen sterk of er met ‘Strength in Numbers’ veel nieuwe
zielen zullen gewonnen worden. Dat deze plaat een zoveelste bewijs
is dat Calla meer is dan een middelmatige band uit The Big Apple,
moet nu toch echt duidelijk beginnen worden. Het niveau van de
songs ligt dan wel niet de hele tijd even hoog, toch durven we deze
plaat zonder schroom aanbevelen aan de kieskeurige muziekliefhebber
die zijn weemoed graag vergezeld ziet van een streepje elektrische
gitaar.
http://www.myspace.com/callamusic
