Michael Jackson, Isaac Hayes, Freddie Hubbard, Andrew Hill: het zijn slechts enkele namen uit het lijstje Afro-Amerikaanse muziekhelden die ons de laatste jaren hebben verlaten. Ook funklegende en volbloed performer James Brown legde in 2006 het loodje.
Voor zij die dat een groot gemis vinden is er echter goed nieuws. De geest van James Brown leeft immers levendig door bij het Amerikaanse tienkoppig funkorkest (beter nog: arkestra) Breakestra. Niet alleen Brown, maar eigenlijk zo goed als alles dat ook maar naar authentieke jaren zestig en zeventig funk ruikt wordt door de groep als lichtend voorbeeld genomen, waarna al die invloeden in een lichtjes hedendaagse vorm worden gegoten. Daarmee bedoelen we voornamelijk dat de band ook aandacht heeft voor de love babies die miss funk met haar jonge minnaar hiphop heeft voortgebracht. Niet te verwonderen, gezien de band onder leiding van multi-instrumentalist Miles "Musicman’ Tackett ooit begon als een covergroep die door hiphoppers gesamplede funknummers coverde.
Voor het grootste deel van hun tweede volwaardig album Dusk Till Dawn ligt de nadruk dan ook op good ol’ funky rhythms and grooves, wat het album tot een schijfje vol zomerse gelatenheid maakt. Albumopener "Need A Little Love" kan zo meteen als intentieverklaring voor het gehele album dienen. Een stuwende ritmesectie neemt in samenspraak met funky gitaar licks de leiding in een song die barst van swingende blazers en bloedgeile vocals die door de rest van de band geëchood worden. Je zou haast gaan denken dat James Brown plots uit zijn graf zal kruipen om een potje mee te dansen met Tackett’s wilde horde funkhonden. Op "Get It Right" is dat zo mogelijk nog meer het geval, de song lijkt zo geplukt te zijn uit een willekeurig album van "The Godfather of Soul" uit de late jaren zeventig.
En zo gaat dat een vijftiental nummers door, waardoor het effectief lijkt alsof Breakestra inderdaad from dusk till dawn kan blijven doorgaan met funky jams. Ware het niet dat de songs op Dusk Till Dawn stuk voor stuk goed uitgedachte composities zijn met kop en staart en dus veel meer dan zomaar jams. Op het songschrijven valt er dus niet echt iets aan te merken. Breakestra brengt een ijzersterke collectie funknummers, maar lijkt wat moeilijkheden te hebben om zijn muziek compact te houden. De totale lengte van het album bedraagt immers een goede zeventig minuten, en binnen die tijdsspanne krijgen we vijftien nummers die allemaal een wel erg gelijkaardig uitgangspunt hebben. Daardoor is het album een nogal zware boterham om in één luisterbeurt te verteren.
De enige uitzondering op al dat funkgeweld is ’’Posed To Be", waarin Chali 2NA (bekend van Jurassic 5) enkele rhymes komt droppen, terwijl DJ Dusk nog wat scratches toevoegt. Het is niet echt een stijlbreuk, de funk druipt er nog steeds vanaf, maar toch voelt het nummer enigszins out of place op het album. Op de andere nummers horen we namelijk een band die volop zijn best doet om zoveel mogelijk aan te knopen met de gouden jaren van de funk, terwijl in dit nummer net de elementen uit die traditie overgenomen worden maar in een nieuw hiphopjasje gestoken worden. Het lijkt dan ook veeleer een song van Jurrasic 5 te zijn, dan een van Breakestra.
Dusk Till Dawn is dus absoluut geen foutloos album. De lengte speelt in zijn nadeel, sommige nummers zijn wat inwisselbaar, en soms lijkt de band niet helemaal zijn voorbeelden met elkaar te kunnen verenigen. Toch levert Breakestra een hoogst genietbaar werkstuk af vol stomende funk die onze — nochtans volledig met onze recenseerzetel vergroeide — ledematen allerlei vreemde pasjes doet verrichten. Breakestra’s muziek hoort dus duidelijk thuis op een podium in een concertzaal waar het publiek zich het zweet uit het lijf danst terwijl de band het beste van zichzelf geeft.
U kan uw persoonlijke funky moves op de dansvloer demonstreren (of die van anderen bewonderen) als Breakestra concerteert op 28 oktober in het Depot te Leuven of 30 oktober in Minnemeers (organisatie Democrazy) te Gent
