Re-Up / Star Trek / Jive, 2006
We gaan terug naar 2006. Clipse had vier jaar daarvoor ‘Lord
Willin”uitgebracht, een hippe cd waarop poppy hiphopbeats van The
Neptunes vermengd werden met venijnige gangstaraps wat resulteerde
in megahits zoals ‘When The Last Time’ en ‘Grindin”. De cd werd
unaniem positief onthaald en hiphopafficionado’s aller landen keken
hongerig uit naar een vervolg.
Dat vervolg kwam er door ingewikkelde platenlabelcontracten pas
vier jaar later. Clipse zat zo verveeld, meer nog, was ronduit
geïrriteerd met de situatie en zat in zo’n lastige positie dat er
wel een grimmige classic aan moest komen in plaats van een poppy,
hitgevoelige opvolger. En inderdaad, ‘Hell Hath No Fury’ werd een
onversneden grauwe plaat, een verzameling van intense cokeraps,
afgewisseld met woelige woede-uitbarstingen. Vier jaar opgekropte
boosheid gemengd met een enorme drang om zich te bewijzen waren de
ingrediënten voor dé hiphopclassic van de noughties.
Geen sociale kritiek dus op deze geniale tweede, laat staan rhymes
over big booty bitches. De gebroeders Thornton, rappend onder de
monnikers Pusha T (Pusha Ton) en Malice, en geboren in New York
maar opgegroeid in Virginia, laten 12 heerlijke tracks lang hun
innerlijke demonen op de mensheid los. Net die mix van New Yorkse
straatwijsheid (een beetje Biggie en een beetje vroege Jay-Z) met
de Dirty South-creativiteit (denk OutKast in de
Aquemini/Stankonia-periode) maakt Clipse zo uniek. Tel daarbij hun
soms onverwachte zelfkritiek op het genre en hun vloeiende,
moeiteloze vanzelfsprekende flow en je weet gewoon dat je twee
rappers van wereldklasse in huis hebt. Als je dan nog jeugdvrienden
bent van Pharrell Williams van The Neptunes en als die je hele cd
producet (The Neptunes zorgden ook voor de volledige productie van
‘Lord Willin’), mag je vuurwerk verwachten. Verder zijn de
broertjes wijs genoeg geweest geen skits op hun cd te gooien die
het ritme verstoren en zijn ook de gastrappers tot een absoluut
minimum herleid.
Zoals het een echte classic betaamt, zit alles vanaf het begin
goed. De intro, ‘We Got It For Cheap’, voortgedreven door
Afrikaanse percussie, is er meteen recht op. Als de track gedaan
is, wil je meteen terugspoelen maar voor je het weet, begint ‘Momma
I’m So Sorry’ waarop een accordeon (!) de basis vormt van de raps
en zing je “Miami Vice, I don’t fear Tubbs and Crocket”
mee. Ook geniaal: “Our philosophy’s about Glocks and keys /
niggers call me young black Socrates“. Introverter is de
verontschuldiging aan het adres van hun grootmoeder: “I’m sorry
grandmamma for mistakes I have made / when I aired family business
how you put me in my place“. Miami Vice, Socrates en hun
grootmoeder in één song. Indrukwekkend.
‘Mr. Me Too’ is geadresseerd aan alle na-apers en drijft voort op
een loom stuiterende beat. Clipse toont wie hier de
allerallercoolste is. Absolute uitschieter van dit album is zonder
twijfel ‘Ride Around Shining’. Glitz en glamour galore op dit
liedje waarop Clipse hun creativiteit nogmaals tentoonstellen met
een verwijzing naar Martha Stewart tussen de Porsches en ice en
snow te brengen. Inderdaad, Martha Stewart in gangsta rap.
‘Dirty Money’ is een typisch schizofrene track die alleen de
Thornton-broers kunnen maken: langs de ene kant rappen zo over hun
stripper bitches en college hoes verwennen met
Louis Vuitton, La Perla en Jimmy Choo maar ze voegen er meteen aan
toe hoe vals, leeg en oppervlakkig dat soort vrouwen zijn. Twee
tracks later staan ze echter weer helemaal terug op coke-modus met
‘Keys Open Doors’ en met keys bedoelen ze natuurlijk kilo’s coke.
Op ‘Ain’t Cha’ nodigen ze hun Re-Up Gang leden Sandman en vooral
Ab-Liva uit die even het mooie weer mogen maken maar uiteindelijk
gaat de hoogste score toch naar Pusha T. Lees even mee wat de man
uit zijn schoenen schudt:
86 karets, you know much digging in the planet this could take?
/
Patent leather Bapes Uh Uh Closet like planet of the Bapes /
Monkey see, monkey do, monkeys following in place /
Like I’m living in an episode of Planet Of The Apes /
You’re watching the evolution of one of rap’s greats /
You niggaz tryin’a take my place? Never happen!
Op ‘Thrill’ slaan The Neptunes dan weer tilt met een van de vetste
beats in jaren. De beat in woorden beschrijven is onmogelijk,
luisteren is de boodschap. Met het ultrageweld van ‘Chinese New
Year’ naderen we het einde van de cd en ‘Nightmares’ met de
fluwelen stem van Bilal breidt een persoonlijk einde aan de meest
geniale cd van het eerste decennium van het derde millennium.
‘Hell Hath No Fury’ is dé ultieme gangstarap klassieker. Een
synthese van het genre waarop de duivels van Clipse ontbonden
moesten worden waardoor hier en daar dieper gegraven wordt dan
normaal voor het genre. The Neptunes (eigenlijk enkel Pharrell),
die even uitgeteld leken en wat te vaak uit hetzelfde lege vaatje
getapt hadden, nemen hier revanche en serveren spacy beats om
duimen en vingers bij af te likken. Het lijkt wel of Pharrell zijn
beats persoonlijk op de maan is gaan halen. Pusha en Malice rappen
zichzelf de eregalerij der allegrootsten in en mogen trots op
dezelfde eenzame hoogte van The Notorious B.I.G., OutKast, Tupac,
Jay-Z, Slick Rick en Gza staan. Op de cover van de cd hebben ze
alletwee een kroon op hun hoofd, wel, op ‘Hell Hath No Fury’ kronen
ze zich tot de hihopkoningen van de jaren 2000. Sinds 2006 staat
Clipse synoniem voor rapnoblesse en hiphoproyalty.
