Blaudzun maakt dramatisch mooie, stuwende popnummers met ongebruikelijke instrumenten als accordeon, banjo, ukelele en lapsteel. Wie zich hierbij een breekbaar, folky geluid voorstelt, is helemaal verkeerd. Ieder nummer ademt een zware, opzwepende drive, die de grootste ruimte kan vullen.
Alles klinkt even intens en hartverscheurend dramatisch, want Blaudzun legt hart, ziel en een snik in zijn zang, die op zich trouwens ook van wereldklasse is. Blaudzun doet niet aan down tempo. Zet dit album op als je tegen de wind in moet fietsen terwijl je tweewieler in de derde versnelling blijft steken, en je komt toch nog vooruit. Dit album past bij een stevige tred, een zware versnelling. Hoe overweldigend het geluidsbeeld ook is (als een somptueus schilderij), daaronder schuilt steeds een prachtige, rustgevendere melodie om je aan vast te houden. De melodieën op Heavy Flowers zijn sterk en doordringend. Catchy zelfs. Wees dus gewaarschuwd: de adem die je eigenlijk beter kan gebruiken om nog wat harder op de pedalen te duwen, zal je gebruiken om tegen de wind in mee te zingen.
Johannes Sigmond, zeg maar Blauzun, doopte het album Heavy Flowers en dat beeld dekt de lading volledig: kamervullende, opzwepende, bedwelmende muziek. Blaudzun bezingt duidelijk niet de frisheid van prille liefde, maar de allesverterende passie als zware, zoetgeurende bloemen. Toch klinkt niets op dit album cheesy of ouderwets.
In de dramatisch stuwende violen schuilt dezelfde onweerstaanbaar tegendraadse tred die de Pixies ook hebben (“Le Chant des Cigales”). Dat bij Blaudzun de bassen lijken te komen uit een zware stapvoetse trom, omrand door breedwaaierende akkoorden uit een ouderwetse accordeon (“Who Took The Wheel”, een protestsong?) draagt alleen maar bij tot de onmiskenbare keuze om niets terug te houden. Volle overgave, veel drive en drama. Heavy Flowers schreeuwt waarachtigheid.
“Monday” is hartverscheurend mooi. “Elephants” heeft de mooiste tekst: “She lives in madhouses, in war museums too. She reads dinosaur books and books on Jesus too / She talks to elephants, trying to get them to sing along. Sing along my darling. The smart kids go lalala lalala.” Dit nummer verdient airplay. Is het niet op de radio, dan moeten we het zelf regelen. Ga naar de zoo met iedereen die je kent, zet er een ouderwetse grammofoon met een grote koperen hoorn en zet Blaudzun op repeat. Ook “Heavy Flowers”, “We Both Know” en “Flame on My Head” zijn instant hits. Of zouden dat moeten zijn.
Ook “Solar” heeft die buitenaardse kwaliteit waarbij elke noot even warm en intens, maar ook afstandelijk klinkt en exact op de juiste plaats lijkt te vallen. Zodat je iemand bijna aan de toog ziet zitten, nog voor de stem invalt na de lange intro “One more round before I go / It hurts too much to stay but I won’t let go.” Je hoort het al op het album, maar live is het helemaal duidelijk. Blaudzun eert zijn bloemen met hart en ziel. Bij andere bands zou je spreken over magie die van het podium spat, maar hier gaat het meer om een aroma. De magie van het podium waait de zaal in. En blijft uren, dagen, weken, járen hangen. Als een parfum waar je gewoon niet omheen kan.
Blaudzun speelt op 5 februari 2013 in AB in Brussel.