Hydro-Phonic Records, 2011
Alvorens de eigenlijke bespreking van de zes nummers op
‘Stormbringer’ aan te vangen, krijgt u nog enkele dienstmedelingen
met een licht waarschuwend karakter. Ten eerste is deze cd al
enkele maanden oud en waren alle nummers daarvoor al beschikbaar op
vinyl (met keuze in kleurtjes en formaten). Uiteindelijk werden
hier zelfs niet alle nummers gebundeld die de band uitsluitend via
dit medium uitbracht. Dat is een beetje gek, want zoveel zijn er
dat nu ook weer niet. De groep bestaat immers nog maar sinds
2007.
Ten tweede willen we ons alvast verontschuldigen voor een
potentiële Black Pyramid overkill bij de lezers. U hebt immers nog
steeds een (ook al maanden oud) interview met zanger/gitarist Andy
Beresky te goed. Bovendien is de tweede full length (die
uiteraard ook aan bod zal komen) net uitgebracht door Meteorcity.
Dat is een beetje verrassend, want enkele weken geleden zag het er
nog naar uit dat die plaat misschien voor altijd in de lade zou
blijven liggen. Vóór “zanger/gitarist” hierboven hoort ondertussen
namelijk (voormalig) te staan. Hij verliet de band in nogal
troebele omstandigheden, na het beëindigen van de laatste
opnames.
Ondertussen heeft men dus beslist het album toch uit te brengen
en maakt de band zelfs een doorstart met een andere
zanger/gitarist. We wensen hen het beste, maar wachten toch een
beetje voorzichtig af. Hoewel het eigen geluid van Black Pyramid
altijd en erg nadrukkelijk meer was dan een typische stem- en
gitaarklank, het blijven natuurlijk wel de meest in het oor
springende kenmerken.
Tot slot nog even rap de regelneven het zwijgen opleggen die
vinden dat een wat fragmentarisch samengestelde release als deze
niet besproken zou mogen worden. De muziek op deze schijf is
simpelweg te goed om aan de vinyljunkies en diehard fans over te
laten. Bovendien klinken de vijftig minuten net zo coherent als
wanneer het wél een regulier album zou zijn geweest. Dat maakt van
Black Pyramid toch wel een aparte groep, niet? In één jaar tijd
twee platen uitbrengen en hun frontman verliezen lijkt me niet erg
alledaags.
Wat ik allemaal over het eigen geluid en de invloeden van deze
band schreef ten tijde van het debuutalbum blijft woord
voor woord geldig, dus daar gaan we niet over uitweiden. Dat is ook
niet gek, want minstens twee nummers (‘Macedonia’ en ‘Caravan’)
dateren van die periode of van ervoor. Het eerste is een erg
opzwepend, volledig instrumentaal heavy metalnummer dat gemaakt is
om je een pijnlijke nekspierverrekking te bezorgen. ‘Caravan’ is
een broeierig doomnummer met een psychedelisch sfeertje
eromheen.
De recentste nummers zijn de eerste twee, ‘Stormbringer’ en
‘Cloud of Unknowing’. Dat eerste is misschien wel het beste nummer
dat Black Pyramid tot dan toe had uitgebracht. Een jachtige
metalriff en een potig refrein steken het vuur verschillende keren
aan de lont. Daartussen wordt ruimte gelaten voor psychedelische
uitweidingen. Het volgende nummer (oorspronkelijk ook de b-kant) is
veel bedaarder, en moet het net als ‘Caravan’ meer hebben van
introspectieve doomy sferen en zelfs een vleugje rustige
psychedelica. Op die momenten houdt de schorre stem van Andy
Beresky niet zonder moeite stand, maar gelukkig gaan je tenen er
niet van krommen. De vermoeide emotionaliteit die hij aldus
uitdraagt is ook oprecht.
In het midden van het pak zit een duo eerbetuigingen. Het
eerste, ‘Illumination’, is een ode aan marihuana. Dat verzin ik
niet, dat heeft de schrijver ervan me zelf verteld. Van ‘Warswine’
is veel meer dan enkel de titel een eresaluut aan de oervaders van
deze hele muziekstijl: Black Sabbath. Met respectievelijk meer dan
vijftien en bijna acht minuten zijn het ook de langste tracks op
‘Stormbringer’. Vooral met ‘Illumination’ maakt de band indruk. Het
nummer meandert en drijft af, maar wat wil je met zo’n thema. Men
keert gelukkig ook steeds terug naar de essentie: een stevige riff
die aan je ribben kleeft. En net als de walm van een joint dra een
ruimte vult, vullen deze slome riffs met gemak een kwartier.
De nummers op deze plaat zijn opgenomen in een periode van
grosso modo drie jaar, maar aan het geluid merk je dat nauwelijks.
Dat komt waarschijnlijk omdat de band zelf steeds een flink deel
van de opnames verzorgt. Niks dan sterk werk dus van Black Pyramid
en zoals gezegd: profiteer ervan, want de toekomst is onzeker. Ben
je een fan van fuzzy hardrock of meer van klassieke heavy
metal: de kans is groot dat je hier wel iets in ziet, want beiden
worden glorieus verenigd door deze band. Bovendien zijn het ook
alle drie erg goede muzikanten, met een meesterlijke beheersing van
dynamiek en compositie.
