Waarschuwingsrook uit de oren, flikkerende alarmsignalen in het
hoofd, opspelend maagzuur in de slokdarm: het zijn onze
traditionele symptomen wanneer een plaat eerder een
reference-fest zonder bestaansreden is in plaats van een
op zichzelf staand kunststukje. Niets van dat alles echter bij
‘Ambivalence Avenue’! Bij een eerste beluistering van het nieuwe
album van Bibio hoorden we nochtans een reeks klinkende namen als
Beach Boys, Boards of Canada, Coldcut, Isaac Hayes en Tunng de revue
passeren, maar nergens verglijdt dit eenmansproject van Stephen
Wilkinson in ongeïnspireerde pastiches of plat epigonisme. Het
resultaat is verbluffend: Bibio baant zich al cruisend een weg door
het complexe stratenkluwen van de muziekgeschiedenis en de
luisteraar geniet mee vanop de achterbank. Hoofd achterover en wind
door de haren, dat spreekt!
Jarenlang opereerde Stephen Wilkinson bij Mush Records, maar voor
dit album maakte de Brit de overstap naar het geroemde Warp
Records. Niet zonder muzikale gevolgen, want Wilkinson is niet
langer de in zichzelf gekeerde snarenplukker die hypnotiserende
webben van psychedelische ambientfolk weeft. De
producer/songschrijver/muzikant is een man van vele talenten en op
‘Ambivalence Avenue’ komen die eindelijk allemaal bovendrijven.
Wilkinson profileert zich op deze plaat namelijk ook als
beatsculpteur, soulzanger, crooner en klankenknipper. Een meer dan
positieve evolutie, want dit zelfverzekerde entrepeneurschap van de
artistieke duizendpoot werpt fraaie vruchten af: op ‘Ambivalence
Avenue’ schept Bibio namelijk een bezielde en subtiel gefraseerde
muzikale taal die volledig de zijne is.
Het meest opvallende kenmerk van Wilkinson’s muzikale stempel is
variatie. ‘Ambivalence Avenue’ is namelijk geplaveid met zowel
broken beats en klanktapijten als pure popmelodieën en
soulgrooves. Zo zijn ‘Abrasion’ en ‘The Palm Of Your Wave’
dwarrelende herfstblaadjes van folksongs zoals Nick Drake en
Elliott Smith ze ook van de takken deden waaien. In ‘Dwrcan’ en het
dartele titelnummer hiphopt Bibio dan weer DJ-Shadowgewijs over
verknipte ritmes en rake samples. Het zijn echter geen geforceerde
bokkensprongen van een artiest die van geen hout meer pijlen weet
te maken. Elke song gaat namelijk wonderwel op in dit heerlijke
nazomerse briesje van een plaat.
Die eenheid wordt onder meer bewerkstelligd door de retrosfeer die
‘Ambivalence Avenue’ ademt. Door nu eens dromerig melancholisch
(‘All The Flowers’) en dan weer vaag blijmoedig (‘Jealous Of
Roses’, S’vive’) te klinken, dompelt Bibio z’n sound onder in
onbestemde nostalgie. Een lach en een traan: Wilkinson vat de
essentie zonder te vervallen in clichés. Luisteren naar
‘Ambivalence Avenue’ voelt dan ook aan als bladeren in een
sepiakleurig schetsboek dat de contouren oproept van wazige
herinneringen uit een geïdealiseerd verleden.
De stijl van Bibio doet daardoor wat aan Michel Gondry (‘Science Of
Sleep’, ‘Eternal Sunshine Of The Spotless Mind’) denken. Geen
ordinaire bricoleur, maar een knutselaar met een authentieke charme
wiens ideeën een langspeelfilm met grove korrel vormen. Luister
maar naar de onweerstaanbare ambientfolk van ‘Haikuesque (When She
Laughs)’ of de uit blue-eyed soul, uitgelaten beats en stemsamples
opgetrokken groove van ‘Fire Ant’. Bibio vertedert zowel met
breakbeats, ambientwolkjes als echte songs met koppen en staarten.
Faut le faire!
We hebben zelden een plaat gehoord die zo treffend de laatzomerse
ambiguïteit oproept. De weemoed van de herfst loert al om het
hoekje, maar de zonnige verrukking wordt gerekt zo lang het kan.
Als de bladeren eenmaal vallen, zal Bibio echter het middel zijn om
het gulzige grijs te verjagen. We kijken nu al naar die
luisterbeurten. Ondertussen bollen we ook nu nog steeds tweemaal
daags door ‘Ambivalence Avenue’. Doe uzelf een plezier en volg ons
voorbeeld!
