Nu Beyoncé de annalen ingegaan is als de plaat die de hele industrie het concept album release liet herdenken, is de koningin van de Beyhive klaar om de wereldtroon in te palmen. Lemonade gaat dus een stap verder in dezelfde richting: een geteasede surprise die het concept visual album van collectie clips opwaardeert tot kortfilm over de helletocht en loutering van een bedrogen vrouw. Een artistiek statement. Een persoonlijk statement. Maar nu de initiële storm geluwd is, ook een muzikaal statement?
Voor een zangeres van haar commerciële magnitude: ja! Lemonade verzamelt een klein leger gefêteerde producers die vanuit verschillende genres een homogene albummassa creëerden, iets wat Rihanna in haar alternatieve heruitvinding schromelijk over het hoofd zag. Bey blijft onherroepelijk Bey, maar fladdert rond in een breder universum, waar ze kan flirten met PBR&B (“Pray You Catch Me”), country (“Daddy Lessons”) en bluesrock (“Don’t Hurt Yourself”). De sterkte van het Knowles-keelgat wordt meer dan ooit in de verf gezet en, op het oersaaie “Sandcastles” na, neemt deze niet de vorm van kleffe balladedramatiek aan. Het is eerder met de street gospel tour de force “Freedom” dat ze zichzelf als de Tina of Aretha van de 21ste eeuw profileert.
Abstractie makend van de massamarkt die het merk Beyoncé beoogt, is Lemonade op die paar werkelijk indrukwekkende momenten na toch niet zo imponerend als op het eerste gezicht lijkt. Vijf producers hadden het monotone “Sorry” immers meer peper in het gat kunnen steken. Eén van de vijftien schrijvers had immers kunnen suggereren om de Soulja Boy-referentie op het einde van de nochtans fleurige calypso “Hold Up” iets geïnspireerder te bewerken. James Blake had effectief tot een interessante samenzang met mevrouw Knowles kunnen komen in plaats van met een opgewaardeerde outro aan te draven; puur omwille van zijn Pitchfork star power.
Het product Beyoncé in acht houdend, had één iemand uit het kleine leger aan leveranciers ook effectief een hit kunnen schrijven om zo het album tot een popklassieker te maken. “Formation” grossiert in trap attitude, maar mist de militaire punch van “Run The World (Girls)”. “6 Inch” is een sexy motherfucker, maar geeft de beste vers aan The Weeknd. Zij aan zij met Beyoncé vormt Lemonade het keerpunt dat haar mogelijk tot de grootste van haar generatie zal maken. Ze heeft de stem, de attitude, de zin voor avontuur (correctie: een team met zin voor avontuur). Nu moet ze erin slagen om tegelijkertijd een statement en enkele tijdloze hits te leveren en dan brengt ze die carrièreklassieker uit. Misschien toch eens volop op een plaat in plaats van een visueel totaalpakket inzetten?
Op 31 juli brengt Beyoncé het Koning Boudewijnstadium in formation.
